Τώρα που η κόρη μου αφήνει πίσω της σιγά – σιγά (ή μάλλον…πολύ γρήγορα) την παιδικότητα, αρχίζω να κάνω συγκρίσεις με τη δική μου αντίστοιχη ηλικία. ( #hello_εφηβεία )
Νομίζω ότι από την εποχή της εφηβείας οι συναισθηματικές μνήμες είναι πιο “φρέσκες” και κάποιες φορές πιο έντονες.
Χωρίς να έχει φτάσει ακόμη για εκείνη η εποχή για την οποία θα σας μιλήσω, έκανα μερικές σκέψεις σχετικά με τις διαφορές των εποχών (τότε και τώρα) τις οποίες μοιράστηκα με τον καλό μου και τώρα θα μοιραστώ και μαζί σας. (Όχι, που θα γλιτώνατε!)
Ήταν προχτές, που αλλάζαμε μηνύματα στο viber με τη μικρή έφηβη.
Παρακολουθούσαμε στην τηλεόραση το ίδιο πρόγραμμα εμείς εδώ, εκείνη στο χωριό στις παππουδογιαγιοδιακοπές της.
Μετά από κάποια ώρα αφού είπαμε “Καληνύχτα”, σκέφτηκα να της στείλω ένα αγαπησιάρικο μήνυμα, για να το βρει το πρωί, αφού είχε κλείσει το κινητό της. (Το κινητό μένει ανοιχτό μέχρι τις 23:00 και το νωρίτερο, που ξανανοίγει είναι στις 10:00.)
Ξαφνικά έκανα προβολή κάποια ελάχιστα χρόνια μπροστά, όπου εκείνη θα κοιμάται και το πρωί θα βρίσκει μήνυμα από τον εκλεκτό της καρδιάς της και άρχισα να σκέφτομαι τη διαφορά της εποχής μας.
Σκεφτόμουν της διαφορά με τη δική μας εποχή εφηβείας, αλλά και λίγο πιο μετά, όπου η επικοινωνία ήταν μόνο μέσω σταθερού τηλεφώνου και η προσμονή μας (“θα πάρει τηλέφωνο – δεν θα πάρει;”) ουσιαστικά έκανε “ανάπαυλα” το βράδυ.
Εάν ζούσες με τους γονείς σου, μετά από κάποια ώρα σταματούσες να περιμένεις τηλέφωνο. Το τηλέφωνο ήταν ένα και δεν υπήρχε περίπτωση να καλέσει αργά, γιατί δεν ήθελε να ενοχλήσει, οπότε αναγκαστικά η αναμονή φούντωνε και μεταφερόταν για το επόμενο πρωί.
Και εάν κατάφερνες να δαμάσεις τις σκέψεις και τα αχ βαχ σου, κοιμόσουν μέχρι το ξημέρωμα της νέας ημέρας, όπου ξεροστάλιαζες πάνω από τη συσκευή του τηλεφώνου.
Τώρα μπορείς να είσαι δέκτης ατελείωτων μηνυμάτων και κωδικοποιήσεων όλο το 24ωρο.
Η ευκολία με την οποία μπορεί να έρθει ένα μήνυμα, ο τρόπος αλλά και το ίδιο το μήνυμα (μια καρδιά – ένα χαμογελάκι) είναι εντελώς διαφορετική.
Πλέον αυτή η επικοινωνία ψυχών μπορεί να γίνεται non stop.
Μπορεί να γίνεται ανταλλαγή emoticon για ώρες (για να μην πω για ημέρες).
Εξωτερικά αθόρυβα, αλλά παρατείνοντας τα ξενύχτια (“θα στείλει – δεν θα στείλει;”) και την αγωνία, όπου το πρώτο πράγμα που θα κάνει κάποιος μόλις ανοίξει τα μάτια του, είναι να τσεκάρει τη συσκευή του τηλεφώνου γεμάτος αγωνία, για να διαπιστώσει εάν έχει μήνυμα, τί λέει, τί μπορεί να σημαίνει ή αντίστοιχα η απογοήτευση εάν υπάρχει σιγή.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν το σχολιάζω αρνητικά.
Είναι μια άλλη νέα πραγματικότητα που έχει φέρει πολλές προσαρμογές στην καθημερινότητα και στην επικοινωνία μας γενικά.
Ζούμε την εποχή του instant, του άμεσου, που εντείνει ακόμη περισσότερο το ανυπόμονο της εφηβείας.
Όταν μάλιστα ο έφηβος είναι και ερωτευμένος….
Ένας ερωτευμένος ανυπόμονος έφηβος μπορεί να γίνει ασυγκράτητος.
Και κάθε ερωτευμένος είναι ένας ερωτευμένος έφηβος.
Και ο ερωτευμένος τη σημερινή εποχή δεν ξεροσταλιάζει δίπλα στη συσκευή σταθερού τηλεφώνου.
Ξεροσταλιάζει πάνω από μία οθόνη, που μπορεί να φωτίσει και να φωτίσει το πρόσωπό του ή να μείνει σκοτεινή όπως η διάθεσή του.
Σκέφτομαι τα ξενύχτια που θα έρθουν για εκείνη και θα μαθαίνω ή όχι και νοσταλγώ λίγο την εποχή του ρομαντισμού, ζηλεύοντας όμως και λίγο (με θετική διάθεση) αυτή την ευχέρεια, που υπάρχει σήμερα.
Έχω περάσει πολλές ώρες κλεισμένη σε ένα σπίτι, περιμένοντας το τηλέφωνο να χτυπήσει.
Τα είχα πει και στο “Κι ούτε ένα τηλεφώνημα…τότε και τώρα“ και με είχατε νιώσει πολύ συνομήλικοι.
Τώρα τουλάχιστον, μπορείς να βγεις μια βόλτα με τους φίλους σου, να κάνεις τα ψώνια σου (και να μην τσακίζεσαι να πάρεις πράγματα που χρειάζεσαι από το super market, μην και πάρει την ώρα που εσύ λείπεις), να βγεις για καφέ-ποτό-φαγητό, να πας ταξίδι και να έχεις το τηλέφωνο στο τσεπάκι σου.
Αν στείλει, θα το δεις στη στιγμή!
Η ζωή δεν είναι στην αναμονή. Προχωράει! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments