Όλα τα χρόνια άκουγα πως η κάθε ηλικία έχει τις δυσκολίες της και πως η κάθε ηλικία έχει τα ωραία της.
Εκφράσεις που ακούγονται τόσο κλισέ κι όμως είναι τόσο αληθινές.
Όταν είναι μωρό, χρειάζεται τη ντελικάτη φροντίδα ενός ευαίσθητου λουλουδιού και οι κουραστικές και απαιτητικές ώρες αποζημιώνονται από τα γάργαρα γελάκια και τους ατελείωτους χορούς ενός πωπού με μία τσουπωτή πάνα να ανεβοκατεβαίνει.
Όταν το μωρό γίνεται παιδάκι, προσέχεις μην χτυπήσει, μην περάσει το δρόμο μόνο του και οι αγχωτικές ώρες αποζημιώνονται με έξυπνες ατάκες από ένα μικρό ανθρωπάκι που μεγαλώνει και καταπλήσσει τους γύρω του γεμίζοντας τα δικά σου μάτια.
Όταν το παιδάκι μπαίνει στην εφηβεία, ψάχνεις τρόπους να δηλώνεις διακριτικά αλλά έντονα την παρουσία σου, το σεβασμό στο χώρο και στο χρόνο και η μεγάλη η κοπιαστική προσπάθεια να κρατήσεις ισορροπία σε μία επιφάνεια που έχει απρόβλεπτα σκαμπανεβάσματα, αποζημιώνονται από εκείνες τις στιγμές που έρχεται η απόλυτη επικοινωνία απλά με μία ματιά ή με ένα τραγούδι που ακούγεται από το στερεοφωνικό του εφηβικού πια δωματίου.
Λίγες νότες και γίνεται γεφύρωση ψυχών μέσα στο σπίτι, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται σε διαφορετικά δωμάτια.
Μία έφηβη τραγουδάει το ίδιο τραγούδι με τη με τη μαμά της, που είναι στην κουζίνα, την ώρα που μαγειρεύει.
Για εκείνα τα 5μιση λεπτά δεν έχουν διαφορά ηλικίας, δεν υπάρχουν αυτές οι μικρές κοντρίτσες της καθημερινότητας, δεν σκέφτονται τίποτα.
Για εκείνα τα 5μιση λεπτά τραγουδούν το ίδιο τραγούδι και γίνονται συγκοινωνούντα δοχεία.
Γαληνεύουν, αδειάζουν για να ξαναγεμίσουν αγάπη γιατί είναι ένα αγαπημένο τραγούδι της έφηβης κόρης και της μαμάς της.
Μιας έφηβης κόρης και μιας μαμάς. 🙂
Και αφήνω αυτή τη στιγμή εδώ, γιατί θέλω να μείνει στο χωροχρόνο για μας τις δύο.
Για αυτές τις στιγμές, που τα τραγούδια γίνονται η επικοινωνία των ψυχών μας, χωρίς να μιλούν.
Απλά τραγουδούν.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments