slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

Αντίο, Δημοτικό!

14 Ιουνίου, 2017

Πηγαίνοντας το πρωί στο σχολείο, της λέω :
“Καταλαβαίνεις, ότι είναι η τελευταία μέρα που είσαι μαθήτρια Δημοτικού;
Είναι η τελευταία ημέρα, που σε αφήνω έξω από την πόρτα αυτού του σχολείου.”

“Ε, καλά! Πώς κάνεις έτσι, μαμά;
Το Σεπτέμβρη θα με αφήνεις έξω από άλλη πόρτα. “

Η απόλυτη προσγείωση.

Σκέφτομαι ότι είναι φυσικό, γιατί στην ορμή και τη φόρα που έχουν με το μέλλον μπροστά τους, δεν κάνουν στάσεις.
Προχωρούν με ταχύτητα.

Εμείς βλέπουμε τα ορόσημα.
Εμείς παρατηρούμε τους κύκλους, που ολοκληρώνονται και τους μεγαλύτερους που ανοίγουν, για να κλείσουν τους μικρότερους μέσα τους.
Τα παρατηρούμε, όπως τους κύκλους που έχουν οι κορμοί των δέντρων και φανερώνουν την ηλικία τους.
Ένας κύκλος τη φορά και ο κορμός γίνεται πιο μεγάλος και πιο ψηλός.
Ένας κύκλος τη φορά και ο κορμός γίνεται πιο σταθερός.
Κι έτσι θεριεύουν ψηλά, για να φτάσουν ως τον ουρανό.

Από τον παιδικό σταθμό στο νηπιαγωγείο, από το νηπιαγωγείο στο Δημοτικό, από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο…
Κι εμείς θα σημειώνουμε κύκλους και θα γεμίζουμε το ημερολόγιο της προόδου της ζωής τους.
Αυτό το ημερολόγιο που θέλουμε να είναι γεμάτο χαρούμενα αυτοκόλλητα.
Αυτής της πηγαίας χαράς των παιδιών.

Στέκομαι έξω από το σχολείο την ώρα της πρωινής προσευχής.
Έγραψα σε βίντεο όλα τα συγκινητικά λόγια του Διευθυντή, αυτού του ανθρώπου που ευγνωμονώ, γιατί είναι αυτός που είναι.
Εμπνευσμένος εκπαδευτικός με αγάπη για τα παιδιά.
Τροφός μυαλού και ψυχής.

Η τάξη της κόρης μου μπαίνει πάντα τελευταία στην αίθουσα, αφού η δασκάλα τους είναι εκείνη που φρόντιζει να κλείνει την πόρτα του σχολείου.
Όταν τελείωσε η προσευχή κι ενώ αποσύρθηκαν όλες οι τάξεις και οι γονείς, έμεινα και βιντεοσκόπησα την ώρα που έμπαιναν στην αίθουσα.
Την τελευταία φορά που ως μαθητές Δημοτικού έμπαιναν σε αυτό το σχολείο.
Βιντεοσκοπούσα το αργό βήμα τους με τους ήχους των γέλιων.

Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη.

Το απόγευμα είναι η αποχαιρετιστήρια γιορτή.
Είναι όλα χαρούμενα.
Πειράζονται, γελάνε.
Τελειώνει το σχολείο.
Αρχίζουν οι διακοπές.

Ναι.
Αλλά… παιδιά, τελειώνει και το Δημοτικό.

Είναι χαρούμενα και παίζουν.
Η γιορτή ξεκινά, το πρόγραμμα κυλά κι αυτά είναι όλα, όπως σε κάθε άλλη μέρα γιορτής.
Λες και αύριο θα επιστρέψουν πάλι για μάθημα.

Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη.

Μέχρι το σημείο, που λίγο πριν το κλείσιμο ο Διευθυντής βγαίνει να αποχαιρετίσει εκ μέρους του σχολείου όλα τα παιδιά.
Μιλά με χιούμορ, που τα “ζάλισε” με όσα λόγια τους είπε τις τελευταίες ημέρες, λόγια οδηγό για τη ζωή τους.
Συμβουλές ενός ανθρώπου, που τα αγάπησε και τα μεγάλωσε 6 χρόνια.
Μιλά για τις όμορφες στιγμές.
Ζητά συγγνώμη, αν τα στεναχώρησε άθελά του και “σπάει” η φωνή του.
Μιλά για τις φιλίες, που δεν θα χαθούν κι ας αλλάξουν σχολείο και κάποια ματάκια αρχίζουν να γυαλίζουν.
Μιλά για το μέλλον τους και τη συνέχεια στο Γυμνάσιο και κάποια παιδάκια αρχίζουν να κλαίνε και να αγκαλιάζονται.

Αυτά τα παιδιά Δημοτικού συνειδητοποιούν, ότι αυτό το ταξίδι συνεχίζεται σε άλλες θάλασσες.
Λύνουν τη βάρκα τους από το λιμάνι του Δημοτικού και οι δάσκαλοί τους τους αποχαιρετούν.
Δεν θα είναι πια παιδιά Δημοτικού.

Δεν θα είναι πια όλοι μαζί στις ίδιες τάξεις.
Κάποια θα χωριστούν.
Δεν θα βρίσκονται όλοι μαζί στο ίδιο προαύλιο.
Δεν θα συναντούν καθημερινά τους ίδιους δασκάλους.
Αυτούς τους δασκάλους, που τους είχαν στα χέρια τους και εμείς ήμασταν ήσυχοι ότι τα παιδιά μας είναι σε καλά χέρια.
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια έγιναν και δικά τους παιδιά.

Αυτά τα παιδιά έχουν πια συνειδητοποιήσει και αγκαλιάζονται σφιχτά το ένα μετά το άλλο σε δυάδες, πεντάδες, όλοι μαζί…
Κλαίνε και δεν αποχωρίζονται.
Γίνονται μια τεράστια αγκαλιά που μετακινείται στις δασκάλες τους, στην πρώτη δασκάλα που είχαν, κομμάτι της γιορτής, αλλά και της ζωής τους αυτά τα χρόνια και στο Διευθυντή.

Ευχαριστώ!
Ευχαριστώ κυρία Ασπασία, κυρία Μάρω, κυρία Έφη, κυρία Αιμιλία, κυρία Κατερίνα, κύριε Γιώργο…

Ευχαριστώ όλους τους δασκάλους που είχαν το παιδί μου σε αυτό το σχολείο.

Στην πρώτη συνάντηση γονέων της Α’Δημοτικού είχατε πει λόγια που δεν θα ξεχάσω ποτέ:

Το παιδί έρχεται στο σχολείο, για να μαθαίνει.
Μαθαίνει, όταν έρχεται χαρούμενο και ευτυχισμένο στο χώρο αυτό.
Εάν το παιδί δεν θέλει να έρθει το πρωί στο σχολείο, κάτι κάνουμε λάθος εμείς.
Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, για να μην συμβεί αυτό.
Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να νιώθει το κάθε παιδί το σχολείο σαν το σπίτι του.

Τα καταφέρατε!
Οι αγκαλιές που δεν έλεγαν να ανοίξουν γύρω σας, απέδειξαν ότι τα καταφέρατε περίφημα!
Σας ευχαριστώ!
Με όλη την καρδιά μου!

Είμαι σίγουρη, ότι η κόρη μου δεν θα σας ξεχάσει ποτέ.
Και σίγουρα ούτε εγώ.

Και θα ερχόμαστε.
Για να σας λέμε τη συνέχεια της υπέροχης διαδρομής, που ξεκινήσατε.

Μαμά Μαμαδοπούλου

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!