Σήμερα είναι η ημέρα της τελευταίας εκδρομής της κόρης μου, ως παιδί Δημοτικού.
Την περίμενε πώς και πώς!
Να βρεθεί με τους συμμαθητές της και να παίξουν, να το ευχαριστηθούν μία τελευταία φορά πριν αποχαιρετήσουν την ΣΤ’Δημοτικού.
Κάθε πρωί βγαίνει στο μπαλκόνι και βλέπει τον καιρό και τον μετεωρολογικό σταθμό που έχει τοποθετήσει με τον μπαμπά της στον τοίχο, για να παρακολουθούν μαζί τις συνθήκες. (Κάθε οικογένεια έχει τα δικά της…)
Σήμερα η μικρή “Αρνιακός” βλέπει τον ουρανό, βλέπει τους δείκτες κι ενώ περίμενα, ότι ίσως γκρινιάξει, κάθεται να φάει το πρωινό της και λέει:
“Συννεφιά θα έχει σήμερα.
Καλό είναι αυτό.
Δεν θα χρειαστώ καπέλο, που θα ήταν λίγο ενοχλητικό στο παιχνίδι.
Θα νιώθω πιο ελεύθερη.”
Κι αν ψιχαλίσει, γιατί δεν θα βρέξει μέχρι την ώρα που θα γυρίσουμε – το τσέκαρα – θα δροσιστούμε λιγάκι.”
Φυσικά και ήταν τυχερή, που δεν “άνοιξαν οι ουρανοί” με καταιγίδα, που ίσως ήταν λόγος να τους ακυρωθεί η εκδρομή, αλλά ας το προσπεράσουμε.
Θέλω να κρατήσω, τη θετική στιγμή στη ματιά της.
Τη συννεφιά που έγινε σύμμαχος στη μέρα της.
Εξάλλου τη λιακάδα την κουβαλάει μέσα της. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments