slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

Να βρίσκεις χρόνο να λιάζεσαι ακόμη και το βράδυ.

2 Νοεμβρίου, 2016

Τί ωραία εικόνα, ε;

Ανοιξιάτικη μέρα και να είσαι αραχτή στους αγρούς και να λιάαααζεσαι.

Να είσαι ήρεμη και χαλαρή, η θερμοκρασία σε άψογη ισορροπία, μοσχομυρίζουν βότανα (αλλεργίες δεν υπάρχουν), ζουζουνάκια που μπορεί να περιτριγυρίζουν τους αγρούς δεν είναι κοντά σου και δεν ακούγονται, παρά μόνο πουλάκια κι εσύ λιάαααααζεσαι.

Ειδικά αυτές τις μέρες τη λαχταράω αυτήν την εικόνα. Για λίγο.
Δεν την ζηλεύω, γιατί αρχικά σκέφτομαι, ότι θα βαριόμουν αν καθόμουν πολλή ώρα έτσι.

Ε, μα!
Κάθεσαι λίγο.
Άντε και λίγο ακόμη να πάρεις ήλιο.
Άντε και λίγο ακόμη να κάνεις ένα σύντομο διαλογισμό κλείνοντας τα μάτια και παίρνοντας βαθιές ήρεμες εισπνοές.
Άντε και λίγο ακόμη για να μουρμουρίσεις ένα τραγούδι.
Μετά;
Εάν καθόμουν περισσότερο έτσι μόνη μου, θα βαριόμουν.
Θα έψαχνα τρόπο να περάσω την ώρα μου.
Το πιο πιθανό θα ήταν να σηκωθώ, να αρχίσω να επεξεργάζομαι λουλουδάκια και ζουζουνάκια και μετά να πιάσω το περπάτημα.
Θα βαριόμουν να κάθομαι.

Βασικά συνειδητοποιώ, ότι έχω πάρα πολλά χρόνια να βαρεθώ.
Μου αρέσει, πολύ που δεν βαριέμαι.
Μ’αρέσει που είναι γεμάτη η ζωή μου με πολλά πράγματα κι ας μην τα προλαβαίνω.
Έτσι νιώθω, ότι είμαι ζωντανή.

Ακόμη και όταν δεν είμαι στη δουλειά μου ή δεν έχω να κάνω κάτι με την οικογένειά μου ή με τους φίλους μου, έχω να κάνω κάτι.
Κι αν δεν έχω, βρίσκω.

Όπως ένα απόγευμα του τριήμερου που πέρασε, όπου για κάποια ώρα ήμουν μόνη στο σπίτι.

Είχα κάνει όλες τις δουλειές στο σπίτι(τις απαραίτητες -δουλειές στο σπίτι πάντα υπάρχουν- η σκόνη είναι φίλη μας), η μικρή ήταν σε μια φίλη, ο καλός μου είχε πάει βόλτα τους σκύλους μας κι είχα η μαμά χρόνο μόνη μου.
Δεν είχα όρεξη να διαβάσω.
Δεν ήθελα να δω κάποια σειρά – ταινία.
Δεν ήθελα να βγω από το σπίτι.
Ήθελα αυτό το χρόνο μόνη μου χωρίς να κάνω κάτι ουσιαστικό. [Ναι, ναι, παρόμοιο με το  “Η Αξία του να μην κάνεις τίποτα” (⇐ Διαβάστε το εδώ) ]
Έβαλα μουσική και πήρα ένα κουτί μέσα στο οποίο βάζω κορδελάκια, χαντράκια, μπιρμπιλάκια, διακοσμητικά από μπομπονίερες κι άλλα τέτοια τζιτζιμπλόνια και μου ήρθε η διάθεση να φτιάξω κάτι.

Στην αρχή είπα θα φτιάξω ένα κολιέ.
Ετοίμασα κάτι, αλλά δεν μου πολυάρεσε.
Το διαμόρφωσα σε βραχιόλι.
Ήταν πολύ μπιρμπιλωτό. Κι επίσης δεν φοράω βραχιόλια. (Ναι, ήταν κάτι μόνο για μένα).
Είπα να το δω ως μπρελόκ!
Μπαααα!  Θα διαλυθεί στην πρώτη απρόσεκτη κίνηση.
Μήπως κάτι τύπου ονειροπαγίδα;
Ναι, αλλά δεν είναι ονειροπαγίδα.
Και κάπου εκεί είπα, να το ξανασκεφτώ, το διέλυσα κι έβαλα τις κορδέλες και τα τζιτζιπλόνια στο κουτί για μια επόμενη φορά.

Με αυτά και με εκείνα είχε περάσει 1 ώρα κι εγώ ένιωσα όμορφα κι ας μην είχα κάποιο αποτέλεσμα.
Παρέα με τη μουσικούλα είχε ξεφύγει το μυαλό μου από τα καθημερινά και συνηθισμένα.

Δεν ήταν κάτι φοβερό.
Μπορεί κάποιοι από εσάς που το διαβάζετε, να το θεωρήσετε ανόητο. Μπορεί και να ήταν. Δεν  ξέρω. (Δεν με πειράζει, να ξέρετε.)
Αυτή η απόπειρα δημιουργικότητας όμως με “γέμισε”.

Κι αυτό που θέλω να πω είναι, πως νομίζω, ότι δεν χρειάζεται ΚΑΘΕ φορά να έχουμε κάτι χειροπιαστό, για να νιώσουμε όμορφα.
Η επιτυχία του αποτελέσματος δεν είναι πάντα αυτό που προκύπτει, αλλά η προσπάθεια και η διαδικασία, που μπορεί την επόμενη φορά να φέρει κάτι χειροπιαστό και όμορφο. Και ίσως και αυτή η αίσθηση είναι τελικά το ίδιο το αποτέλεσμα.  (“Δεν είναι η Ιθάκη, αλλά το ταξίδι”- Μην βαράτε.)

Έχουμε ανάγκη από εκτόνωση, από αλλαγή παραστάσεων και ερεθισμάτων, που θα ξεκαθαρίσουν τη ματιά μας και θα ρίξουν για λίγο τους τόνους της πίεσης.
Και βέβαια οι άνθρωποί μας, η οικογένειά μας, η αγάπη μας, ο έρωτας είναι δόσεις “ήλιου” στη μέρα μας, αλλά είναι κι αυτές οι στιγμές που χρειαζόμαστε λίγο αυτό το … δημιουργικοί χωρίς να κάνουμε κάτι ουσιαστικό”μόνοι” μας.

Μικρές λιακάδες μόνοι μας ακόμη και τα απογεύματα ή τα βράδια.

(Μήπως να κάνω τα τζιτζιμπλόνια κομπολόι;)

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!