Πριν ακόμη η Julianne Moore πάρει το Oscar A’ γυναικείου ρόλου για το 2014 , ήθελα να δω αυτή την ταινία.
Όλες τις φορές που προγραμμάτισα να τη δω, κάτι γινόταν.
Κι έρχεται ένα μεσημέρι με αυτές τις απίστευτες σκηνοθεσίες της ζωής που το dvd είναι στα χέρια σου, πατάς Play κι αρχίζει το Still Alice.
Μία υπέροχη Julianne Moore, που κατά τη γνώμη μου επάξια πήρε και το Oscar και συνοδεύεται από τον Alec Baldwin, την Kristen Stewart , την Kate Bosworth και άλλους.
Μιάμιση ώρα έκλαιγα.
Νομίζω, ότι ήταν ελάχιστες οι στιγμές που δεν έτρεχαν δάκρυα τα μάτια μου και ο κύριος λόγος ήταν ότι προσπαθούσα να είμαι συγκρατημένη.
Προσπαθούσα να μην αφεθώ, γιατί θα έπρεπε να διακόψω την ταινία.
Αν αφηνόμουν, δεν θα ήμουν σε θέση, να την παρακολουθήσω.
Μια φράση για την υπόθεση
“Η Δόκτωρ Άλις Χάουλαντ, καθηγήτρια γλωσσολογίας, μητέρα τριών παιδιών και σύζυγος του Τζον Χάουλαντ, μαθαίνει ότι βρίσκεται στα πρώτα στάδια της νόσου Αλτσχάιμερ.”
Η Άλις είναι 50 ετών και έχει μια επιτυχημένη καριέρα, έναν ευτυχισμένο γάμο και τρία υπέροχα παιδιά.
Σε αυτό το σημείο της ζωής της ανακαλύπτει, ότι βρίσκεται στα πρώτα στάδια της νόσου.
Η ταινία με αναστάτωσε όση ώρα την έβλεπα.
Το Άλτσχάιμερ και η Άνοια είναι από τις ασθένειες της εποχής μας που συναντάμε όλο και περισσότερο τριγύρω μας.
Ίσως όταν ήμασταν πιο μικροί να το αντιμετωπίζαμε πιο έμμεσα και στην ελαφριά μορφή της, να μας φαινόταν αστείο, γιατί μία γιαγιά ξεχνάει συχνά. Μεγαλώνοντας όμως σκλήρυναν οι εικόνες αφού αυτές μεταφέρθηκαν στα σπίτια αγαπημένων φίλων με ασθενείς κάποιον από τους γονείς τους.
Οι νόσοι της μνήμης έχουν πίσω τους κι αυτό το κομμάτι της σκληρότητας των ανθρώπων που νοσούν, αφού η μνήμη τους δημιουργεί προβλήματα κατανόησης, έκφρασης και συμπεριφοράς. Όταν η μνήμη προδίδει γίνεται πολύ σκληρή και επίπονη για όλους. Δεν είμαι η ειδική να μιλήσω για αυτό και έχω την τύχη να μην έχω ζήσει άμεσα τέτοιες καταστάσεις. Όμως πλέον ακούω όλο και πιο συχνά και όλο και πιο έντονα για τέτοια προβλήματα που αγγίζουν αγαπημένους μου και με στεναχωρούν βαθιά, αφού οι φίλοι μου είναι οικογένεια μου.
Still Alice, γιατί όταν είναι καλά, είναι πάντα η Άλις που γνώριζαν όλοι. Όμως αυτές οι στιγμές λιγοστεύουν…..
Η ιστορία της Άλις αναμόχλευσε συναισθήματα που με άγγιξαν πολύ έντονα, εστιάζοντας στο πρόβλημά της σε σχέση με την οικογένειά της. Είναι τυχερή γιατί η οικογένειά της την αγαπάει.
Όμως θεωρώ ότι η ταινία δεν ήθελε να δείξει για μία άλλη φορά το πρόβλημα της νόσου.
Θέλει να περάσει κι άλλα μηνύματα.
Η ελεύθερη απόδοση του τίτλου στα ελληνικά είναι “Κάθε στιγμή μετράει”, φράση που παρόμοια χρησιμοποιεί η ηρωίδα σε κάποιον λόγο της. Κάθε στιγμή μετράει, πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι μπορεί να μην έχεις ανάμνησή της λίγο αργότερα.
Πρέπει να είναι πολύ επώδυνο όταν συνειδητοποιείς, ότι δεν έχεις τις αναμνήσεις σου.
Σκέφτομαι πόσο πολύ μας στεναχωρεί, όταν απλά χάνουμε φωτογραφίες που έχουμε. Σαν να χάνουμε ένα κομμάτι μας.
Πόσο πιο σκληρό μπορεί να είναι με τις αναμνήσεις μας, λοιπόν;
Είναι σημαντικό να ξεζουμίζουμε τις στιγμές. Μπορεί να είναι και αυτές που μένουν.
Αλήθεια…μένουν;
Ο επιπλέον λόγος που με συγκλόνισε η ταινία είναι γιατί με έκανε να νιώσω ότι θα μπορούσα να είμαι εγώ η Άλις.
Κοντά στην ηλικία της ηρωίδας, με έρωτα για το διάβασμα, τη μελέτη, αγάπη για τη δουλειά μου, ουσιαστικά σε μία παραγωγική ηλικία και κάνω σχέδια και δουλεύω για τα όνειρά μου.
Σε μία ταύτιση ένιωσα πόσο πολύ μπορεί να φοβηθείς όταν συνειδητοποιείς ότι σε λίγο καιρό θα έχεις χάσει τον εαυτό σου.
Πέρα από το τί μπορεί να σημαίνει η ασθένεια για την οικογένειά σου, το σύζυγό και τα παιδιά σου, είσαι εσύ. Και συνειδητοποιείς ότι εν καιρώ θα έχεις χάσει όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκες για τον εαυτό σου, για τις γνώσεις σου, την εκπαίδευση, αλλά και αυτά που αγάπησες και τα κράτησες μέσα σου, τις ιστορίες που έχεις καταγράψει, την ίδια την εμπειρία σου στη ζωή.
Όλα μπορεί να αρχίζουν να χάνονται, όπως κάποιο σφουγγάρι σβήνει λέξεις γραμμένες με κιμωλία σε έναν μαυροπίνακα.
Να ξεχνάς τις λέξεις ή να ξεχνάς τί σημαίνουν, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, να μην μπορείς να εκφραστείς, είτε γιατί δεν ξέρεις τον τρόπο, είτε γιατί χάνεσαι, γιατί δεν είσαι εσύ.
Κάθε στιγμή μετράει και κάθε στιγμή μπορούν όλα να ανατραπούν.
Νομίζω ότι θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για αυτή την ταινία.
Εμένα πραγματικά με λύγισε και έκλαψα πολύ, αλλά ξέρετε;
Μου έκανε καλό και για άλλη μια φορά κράτησα μέσα μου, ότι η ζωή δεν είναι για πάντα.
Η ζωή είναι τώρα και ποτέ δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει.
Κάθε στιγμή μετράει, λοιπόν!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments