Σάββατο μεσημέρι και στο κρεοπωλείο γίνεται χαμός. Αναμενόμενο.
Εκείνη κι εγώ περιμένουμε στη σειρά μας για να αγοράσουμε τα απαραίτητα.
Βαριέται στην αναμονή και φεύγει από μακριά μου, αρχίζοντας να χαζεύει το ράφι με τις σάλτσες, τις μουστάρδες και τα μπαχαρικά.
Εδώ και καιρό έχω αρχίσει να εκπαιδεύω τον εαυτό στο ότι μεγαλώνει και προσπαθώ να με μάθω, να συνηθίσω πως δεν γίνεται να είναι συνέχεια δίπλα μου. Μεγαλώνει και πρέπει να αρχίσω να ελέγχω την ανασφάλειά μου και τον φόβο μου. Τον δικό μου φόβο.
Έτσι κι όταν την βλέπω να αρχίσει να κινείται στο χώρο, κάνω άσκηση θάρρους και παίρνω το βλέμμα μου από εκείνη και συγκεντρώνομαι στην παραγγελία μου μιλώντας με την υπάλληλο.
Δεν γίνεται η ματιά μου να την ακολουθεί παντού με ανησυχία.
Δεν γίνεται να ανησυχώ συνέχεια.
Δεν πρέπει. Και για εκείνη και για εμένα.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας κι ενώ έχω αφοσιωθεί στην παραγγελία μου (έχω πείσει τους πάντες – είμαι πολύ ψύχραιμη- κοιτάξτε με, δεν την παρακολουθώ), γυρίζω το κεφάλι μου, να την αναζητήσω.
Και δεν την βλέπω.
Γυρίζω δεξιά, γυρίζω αριστερά και δεν την βλέπω
Δεν την βλέπω!!!
Δεν την βλέπω, γιατί… κοιτάω χαμηλά.
Αναζητώ ένα μικρό παιδάκι, ενώ εκείνη τώρα πια είναι μόλις 1,5 κεφάλι πιο κοντή από μένα, τη μαμά της.
Το συνειδητοποιώ, όταν την εντοπίζω και είναι σαν να βλέπω ξαφνικά πόσο μεγάλωσε.
Λες κι εκεί μέσα στο κρεοπωλείο ψήλωσε απότομα.
Λες κι εγώ τόσο καιρό, δεν το είχα προσέξει.
Γύρισε με κοίταξε, χαμογέλασα σε εκείνη και γέλασα και με τον εαυτό μου.
Πόσο αληθινή είναι η φράση, ότι κάποιες φορές τα μάτια μας βλέπουν με την καρδιά.
Μαμά Μαμαδοπούλου
Σχετικά άρθρα : Σκέψεις μαμάς
4 Σχόλια
Ομολογώ ότι προς στιγμήν αγχώθηκα πάρα πολύ και σκεφτόμουν “αχ δεν έπρεπε να αφήσεις τα μάτια σου από πάνω της”.
Αλλά τελικά με πιο ψύχραιμη ματιά, αφού το παιδί απλά έχει ψηλώσει, σκέφτηκα πόσο δίκαιο έχεις! (Ευτυχώς βέβαια εγώ έχω ακόμα καιρό μπροστά μου για να κάνω αυτή την άσκηση!)
Αχ, Martha! Νιώθω ότι θέλει αρκετή εξάσκηση και πως έχω πολύ δρόμο μπροστά μου.
Δεν ξέρω πότε πραγματικά νιώθεις έτοιμος για αυτή την “αποδέσμευση” της ματιάς.
Λογικά όλα έρχονται ομαλά και όταν συμβεί, το καταλαβαίνουμε. 🙂
Όντως τα μάτια μας βλέπουν με την καρδιά και είναι πολύ δύσκολο να πετύχουμε αυτό που λες! Το παλευω πολύ αλλά με πιάνει το παράπονο και τα παρατάω. Δεν είναι εύκολη δουλειά να είσαι μάνα. Καλά λένε ότι όταν γίνεις μάνα η καρδιά σου ζει έξω από το σώμα σου.
Marina, όλες οι μαμάδες τα ίδια νιώθουμε. Τις ίδιες ανασφάλειες αι τις ίδιες ανησυχίες.
Και βλέπουμε τις καρδιές μας να χορεύουν τριγύρω. 🙂