Είναι λίγες μέρες πριν που γιόρταζε μια συμμαθήτριά της.
Θέλησε με χαρά να την πάρει τηλέφωνο, για να της ευχηθεί.
Σκέφτομαι ότι το ίδιο κοριτσάκι δεν της ευχήθηκε στη δική της γιορτή φέτος.
Ούτε πέρυσι.
Κι όμως η δικιά μου με μεγάλη χαρά την πήρε τηλέφωνο.
Δεν σκέφτηκα στιγμή να της πω τη σκέψη του αντίβαρου, που έκανα στιγμιαία.
Φαντάζει υπέροχο στα μάτια μου, ότι λειτουργεί με αυτόν τον αυθορμητισμό.
Την καμαρώνω και την χαίρομαι.
Επίσης δεν θα ήθελα να την βάλω στη διαδικασία να κάνει σύγκριση και ίσως στεναχωρηθεί, όταν συνειδητοποιήσει ότι η ίδια δεν είχε την ίδια ανταπόκριση. Βέβαια, για κάποιο λόγο το παιδί μου έχει αναπτύξει κάτι απίστευτες άμυνες σε καταστάσεις που κάποιον άλλο θα τον στεναχωρούσαν. Δίνει τις δικές της εξηγήσεις στις ανθρώπινες σχέσεις και δικαιολογεί σχεδόν τα περισσότερα πράγματα, που θα μπορούσαν να την πικράνουν ή να την απογοητεύσουν.
Ένας ακόμη λόγος, που δεν θεώρησα ότι έπρεπε να πω κάτι είναι, γιατί… κι εγώ είμαι έτσι.
Δεν μ’αρέσει να βάζω στο ζύγι τις ανθρώπινες σχέσεις με κριτήριο “Δίνω-Παίρνω”.
Δεν μετράω πόσες φορές θα με πάρει κάποιος τηλέφωνο, για να αποφασίσω να πάρω κι εγώ.
Έχω φίλους και συγγενείς που δεν θα μου στείλουν μήνυμα, δεν θα με πάρουν τηλέφωνο κι όμως εγώ, θα επικοινωνήσω μαζί τους, γιατί έτσι νιώθω. Γιατί θα πρέπει να το σκεφτώ, να το “ζυγίσω” πριν επικοινωνήσω, όταν θα πάρω χαρά ακούγοντας τη φωνή τους ή μαθαίνοντας νέα τους;
Θεωρώ, ότι από την ώρα που θα βάλω στο μυαλό μου τη σκέψη να μιλήσω μαζί τους και θα μου δημιουργήσω τη διάθεση επικοινωνίας, το μόνο που μένει είναι απλά να το κάνω.
Μπορεί να τους κάνω το παραπονάκι μου , αλλά δεν θα το κάνω θέμα (γιατί για μένα δεν είναι), ούτε θα “κρατήσω μούτρα”.
Δεν νιώθω το κενό. Δεν έχω εγωισμούς. Κι όσες φορές έχω πείσει τον εαυτό μου για το αντίθετο, δεν έχω κρατηθεί.
Αισθάνομαι ότι την ώρα που “δίνω”, ταυτόχρονα “παίρνω” κιόλας.
Κι όταν εγώ νιώθω έτσι, γιατί να βάλω το παιδί μου σε άλλη διαδικασία σκέψης και να την επηρεάσω να αντιδράσει αλλιώς;
Μ’αρέσει που βρίσκει χαρά σε αυτό, που θέλει να δώσει και όχι σε αυτό που περιμένει να πάρει.
Δεν θυμάμαι που το είχα ακούσει, αλλά είναι τόσο αληθινό και υπέροχο :
Όταν παίρνεις, γεμίζουν τα χέρια σου. Όταν δίνεις, γεμίζει η καρδιά σου.
Δεν είναι πολύ όμορφο, όταν το διαβάζεις;
Πού να το νιώθεις κιόλας. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Μαμά Μαμαδοπούλου μου, διαβάζω το blog σου γιατί μου αρέσει ο άνθρωπος που το έχει (εσύ). Αν το σκεφτείς, όλοι πάνω-κάτω για παρόμοια θέματα γράφουμε, με ίδιο ή λίγο διαφορετικό τρόπο, σχεδόν τις ίδιες απόψεις εκφράζουμε. Δε δίνουμε κάτι το τόσο ξεχωριστό μέσα από τα blogs που δεν μπορεί ο αναγνώστης να το βρει και κάπου αλλού. Όμως το δικό σου και κάποια άλλα blogs έχουν κάτι που τα κάνει ξεχωριστά. Τα γράφουν άνθρωποι που είστε κατιτίς πιο ξεχωριστοί. Μην το πάρεις σαν κοπλιμέντο. Δεν το λέω για να ντραπείς ή για να σε κάνω να μου πεις ευχαριστώ. Το λέω γιατί είναι η αλήθεια. Και να μου έλεγες ότι βάζεις τις σχέσεις σου στο ζύγι δε θα το πίστευα και θα σε έβγαζα ψεύτρα. Φαίνεσαι τι άνθρωπος είσαι από όλα αυτά που γράφεις, με τον τρόπο που τα γράφεις.
Για την ιστορία, έχω συμμαθήτρια και φίλη πολλά χρόνια που άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο στα γενέθλιά μου μετά τα 25. Μέχρι τότε μόνο εγώ την έπαιρνα. Ποτέ δεν το σκεφτόμουν ότι δε με παίρνει, αλλά την πρώτη φορά που με πήρε κι εκείνη έπαθα μεγάλη πλάκα και ήταν τεράστια έκπληξη. Από τότε δε με έχει αφήσει ποτέ χωρίς τηλέφωνο.
E, τί να σου πω τώρα; Tί να σου πω; Αγκαλιά και φιλί μεγάλο! 🙂 <3