Η αγαπημένη μου καθημερινή πρωινή συνήθεια, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι της αγαπημένης οικογένειας, είναι να πάρω το πρωινό μου γεύμα στο μπαλκόνι.
Ακόμη κι όταν πιάσουν οι πρώτες δροσιές, φοράω το ζακετάκι μου και κάθομαι στη γωνιά μου.
Έχω την τύχη να ζω σε ένα διαμέρισμα, που πέρα από τις ταράτσες, τις κεραίες και τους ηλιακούς θερμοσίφουνες, βλέπει ουρανό και την ανατολή του ήλιου.
Προσπαθώ να ξυπνήσω χαζεύοντας τριγύρω.
Σήμερα το πρωί η ματιά μου κόλλησε σε αυτήν την μπουγάδα που ήταν απλωμένη σε μια ταράτσα πιο χαμηλά. Και χαμογέλασα.
Νοσταλγία alert!!!
Βλέποντας το σεντόνι να ανεμίζει, μου ήρθε η εικόνα από τότε που ήμασταν με τον αδερφό μου μικρά παιδιά και όταν η μαμά μου άπλωνε στην αυλή τα καθαρά ολόλευκα σεντόνια, χωνόμασταν ανάμεσά τους για ώρα.
Το σκοινί της μπουγάδας η μαμά το έδενε κατά μήκος της αυλής ψηλά για να μην εμποδίζει και να μην το φτάνουμε εμείς, αλλά….μάταια.
Δεν βλέπαμε σεντόνια. Για εμάς πότε ήταν σκηνές ινδιάνων, πότε λαβύρινθοι και κρυψώνες για κυνηγητό και πότε οθόνες για θέατρο σκιών.
Κάποιες φορές δεν ήταν τίποτα από αυτά παρά μόνο ένας ξεχωριστός χώρος που δημιουργούσε ευφορία η αίσθηση της καθαριότητας, της δροσιάς της μοσχομυριστής μπουγάδας, η αίσθηση ότι αυτό είναι η φροντίδα της μαμάς, που πάντα ευωδίαζε φρεσκάδα.
Μέχρι που η μητέρα μας το έπαιρνε χαμπάρι κι εμείς γινόμασταν “καπνός”, παίρνοντας μαζί μας τα μανταλάκια και τα σεντόνια κάποιες φορές. Μπερδευόμασταν αφού.
Θυμάμαι, ότι αυτή η μπουγάδα στην αυλή με προκαλούσε μέχρι και μεγάλη.
Έφηβη πια χωνόμουν ανάμεσα στα ρούχα σκύβοντας…γιατί ήμουν αρκετά ψηλή.
Ήταν μια εικόνα που την είχα ξεχάσει και βλέποντας αυτό το σεντόνι λαχτάρισα τόσο πολύ για μια τέτοια μπουγάδα της μαμάς μου.
Τελικά, αυτές οι κοντές πτυσσόμενες απλώστρες….δεν λέω…πρακτικές, αλλά καθόλου παιχνιδιάρικες, βρε παιδί μου.
Και θα μου πείτε, είναι τώρα αυτός λόγος για άρθρο στο blog;
Είναι γιατί είναι μια παιδική μου θύμιση, που είναι τόσο ζωντανή και θέλω να την φυλάξω θησαυρό. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments