Αυτό το τριήμερο δεν φύγαμε εκτός της πόλης και μάλιστα επειδή είχαμε αρκετές δουλειές, δεν βρεθήκαμε με φίλους και συγγενείς, παρά μόνο για ένα ολιγομελές κυριακάτικο τραπέζι στη γιαγιά.
Είχαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με τις ντουλάπες μας και να κάνουμε ένα δεύτερο ξεσκαρτάρισμα των ρούχων της μικρής.
Της μικρής….
Αυτής που πλεον φτάνει στον ώμο μου και κατά γενική ομολογία με λες ψηλή…
Αυτής που φοράει ελάχιστα νούμερα μικρότερο παπούτσι από μένα…
Αυτής που όταν στιγμές καταφέρνω να δω πέρα από το μωρό μου, βλέπω μια μικρή δεσποινιδα..
Αυτής που μπορεί να είναι η παρέα που γελάει μαζί μου πια με αστεία που θα έλεγα με μια φίλη μου…
Αυτής που τώρα πια δεν νανουρίζεται με παραμύθια και παιδικά τραγούδια, αλλά με τη μουσική που παίζει ο αγάπημενος της ραδιοφωνικός σταθμός.
Και δεν μπορώ να το συνειδητοποίησω ότι εγώ ( ; ), που ακόμη παλιμπαιδίζω, που ακόμη νιώθω παιδί, που μου φαίνονται ελάχιστα τα χρόνια που πέρασαν από τότε που τη γέννησα, εγώ ( ; ) έχω κόρη μου αυτή τη μικρή δεσποινίδα.
Πόσο περίεργο!
Ένα τεράστιο κατόρθωμα.
Δεν το συνειδητοποιώ καθημερινά και θα έπρεπε.
Όταν παγώνω το χρόνο, μου φαίνεται απίστευτο. Τεράστιο. Μεγαλειώδες.
Ναι. Όταν είσαι γονιός, αυτό είναι το συναίσθημα.
Το απροσδιόριστα τεράστιο μεγαλείο της ευτυχίας.
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Και αυτό είναι το αγαπημένο της τραγούδι. 🙂
Και το χορεύουμε και μαζί.
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
Εδώ η δική μου που δεν έχει κλείσει ακόμη τα 4 και μου φαίνεται δεσποινίδα!
Αχ, πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω να ΄ξερες…
Και πού είσαι ακόμη, κορίτσι όμορφο…
Νομίζω ότι στην εφηβεία, θα πάθουμε το μεγαλύτερο “Ντουβρουτζά!”, που λένε. <3
Aχχχ!!