Θυμάμαι που πολύ μικρή μ’άρεσε να χαζεύω με τις ώρες τη μαμά μου, να ετοιμάζεται (με τις ώρες…:p), όταν είχαμε κάποια έξοδο ή γιορτή.
Να διαλέγει τί ρούχα θα φορέσει, πώς θα χτενίσει τα μαλλιά της, πώς θα μακιγιαριστεί.
Αυτή η διαδικασία ήταν εξαιρετικά απολαυστική για τα παιδικά μου μάτια, καθώς η μαμά ήταν και είναι κοκέτα.
Ακόμη και σήμερα κάνει δουλειές στο σπίτι και εάν πρέπει να βγεί για λίγο έξω (μέχρι το περίπτερο, το super market ή το φούρνο), φοράει κραγιόν πριν. Πώς είμαι εγώ τώρα; Ε, καμία σχέση.
Σαν μικρό κορίτσι την είχα (και την έχω…) “Θεά” μου.
Πέρα από το ρόλο της που ως μητέρα αποτελούσε το πρότυπο, από μικρή θυμάμαι να με οδηγεί ως άνθρωπος και να μου δίνει παραδείγματα συμπεριφοράς, δύναμης, αισιοδοξίας και διάθεσης να βλέπω τη θετική πλευρά της ζωής.
Ακόμη λέω, πως όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν τη μαμά μου.
Γιατί έχω κι άλλο να μεγαλώσω ως μικρούλα (γκουχ-γκουχ!) και γιατί ακόμη δεν έχω αγγίξει αυτό που βλέπουν τα δικά μου μάτια σε εκείνη.
Ε, ναι! Από μικρή τη θαύμαζα και για το χαρακτήρα της αλλά και για την εικόνα της.
Η μαμά μου ήταν και είναι αντικειμενικά όμορφη γυναίκα, αλλά θεωρώ ότι όπως κι αν ήταν αφού ήταν το πρότυπό μου θα φάνταζε εξίσου κούκλα.
Φυσικά και ήθελα να ανακατεύομαι στα πόδια της, να ψάχνω τα ρούχα της, να σκαλίζω τα καλλυντικά της και εννοείται, φορούσα τα παπούτσια της. Δεν είχε ψηλοτάκουνα. Είναι αρκετά ψηλή και δεν ήταν τόσο της προτίμησής της (γκουχ – γκουχ! Θα φαινόταν και πιο ψηλή από τον μπαμπά με το τακούνι. :p).
Έψαχνα ευκαιρία να χωθώ στην ντουλάπα με τα πράγματά της μέχρι να με ανακαλύψει και να αρχίσει τις παρατηρήσεις.
Κάποια μέρα, πρέπει να ήμουν 5-6 ετών, είχαμε να πάμε μία επίσκεψη και μου έφερε να φορέσω ένα καινούριο φουστανάκι. Ήταν πολύ χαριτωμένο και είχα ενθουσιαστεί.
Μετά άρχισε να ετοιμάζεται η ίδια. Έβγαλε τα ρολλά που φορούσε στα μαλλιά της (ήταν πολύ της μοδός τότε τα “μπικουτί”), έκανε εκείνο το καταπληκτικό ξάσιμο που έκαναν όλες για να φουσκώνει το μαλλί σαν “κράνος” και μετά άρχισε να μακιγιάρεται.
“Τί θα φορέσεις, μαμά;”
Και μου απάντησε όπως κάθε φορά που με πείραζε γιατί ήμουν περίεργη:
“Τον ουρανό με τ’άστρα. Τον ήλιο με το φεγγάρι. Τον κάμπο με τα λουλούδια”.
Και νευρίαζα εγώ που δεν μου έλεγε.
Όταν πια ήταν καθ’ όλα έτοιμη, πήγε στο δίπλα δωμάτιο να ντυθεί και όταν επέστρεψε ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της παιδικής ζωής μου με τη μαμά μου.
Φορούσε ένα ίδιο φόρεμα σε σχέδιο με αυτό που φορούσα εγώ, αλλά άλλο ύφασμα.
Ήταν χαρακτηριστικό σχέδιο, γιατί είχε μια φάσα μπροστά στο στήθος και μια κορδέλα που έδενε πίσω στην πλάτη.
Ξετρελλάθηκα!
Είχε ζητήσει από μία φίλη της μοδίστρα να φτιάξει το ίδιο σχέδιο και στις δύο.
Αν θέλετε να το πιστέψετε, ακόμη θυμάμαι ξεκάθαρα όλη τη στιγμή κι ας ήταν (γκουχ!) σχεδόν 40 χρόνια πριν.
Αυτές τις συμπεριφορές τις έζησα και τις ζω κι εγώ ως μαμά κόρης έντονα και τα θυμήθηκα, καθώς έκανα κάτι με το οποίο η μικρή ξετρελάθηκε.
Αποφάσισα να της πάρω ένα ζευγάρι πέδιλα γιατί άρχισαν οι ζέστες και μετά από έρευνα καταλήξαμε σε ένα ζευγάρι αρχαιοελληνικά σανδάλια.
“Με τα φτερά στον αστράγαλο θα είμαι κι εγώ όπως ο Ερμής, μαμά!”
Ω, 12 θεοί! Ας φέρνει μόνο χαρούμενες ειδήσεις. :p
Αφού διάλεξε σχέδιο, άρχισα να ψιλοζηλεύω κι εγώ.
Λίγο που είναι και της μοδός τα αρχαιοελληνικά σανδάλια και λίγο που τα βρήκα στο Letsgogreen.gr που το εμπιστεύομαι για την ποιότητα των προϊόντων του, είπα σε άπταιστα ελληνικά “Γουάι νοτ;” και παρήγγειλα τα ίδια ακριβώς, για να μου τα κάνω δώρο.
Κι επειδή τα καλά είναι για να λέγονται, να μοιράζονται αλλά και οι προσπάθειες ανθρώπων που παραμένουν πιστοί στις αξίες τους ακόμη και αυτές τις δύσκολες εποχές, πρέπει να επιβραβεύονται, θα σας πω για την ομάδα του Letsgogreen.gr, που δεν είναι απλά ένα e-shop.
Οργανώνει και εκτελεί δράσεις περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και αφύπνισης μικρών και μεγάλων μέσα από εκστρατείες ενημέρωσης, βιωματικά εργαστήρια σε σχολεία , με στόχο τη συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας της προσωπικής συνεισφοράς του καθενός μας για την προστασία του περιβάλλοντος.
Αυτή η ευαισθησία τους κάνει πιο απαιτητικούς καθώς κύριο μέλημά τους σχετικά με τα προϊόντα που προσφέρουν πέρα από την ποιότητα είναι να πωλούν παιδικά προϊόντα μη τοξικά και επιβλαβή για την υγεία τους.
Και το ψάχνουν πολύ. Αν κάνετε μια βόλτα στη σελίδα τους εδώ : Letsgogreen.gr θα βρείτε προϊόντα που καλύπτουν μεγάλη γκάμα ηλικιών και από τη βρεφική ακόμη ηλικία σε πολύ όμορφα και ξεχωριστά σχέδια.
Τα σανδάλια τα είδα σε post στο fan page τους, που μπορείτε να το παρακολουθείτε κι εσείς από εδώ:Letsgogreen και αφού ξεμυαλίστηκα, τα παρήγγειλα πανευκολότατα από εδώ (θα βρείτε και παιδικά νούμερα) : Letsgogreen – Σανδάλια
Κι έτσι πήρα κι εγώ ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια για το καλοκαίρι.
Νούμερο 41 εγώ, 38 η δεσποινίς κόρη.
Όπως ίσως αντιλαμβάνεστε σε λίγο καιρό θα φοράμε ίδιο νούμερο παπούτσι και ίσως και ρούχα.
Έχω ήδη προετοιμάσει τη νονά της, πως όταν με το καλό φτάσει στο νούμερο 41, θα διαλέγω εγώ παπούτσι. Να μου μένει το ζευγάρι, όταν δεν της κάνει πια.
Δεν της είπα τίποτα για την παραγγελία. Όταν ήρθε το δέμα, ξετρελάθηκε και γιατί τα παπούτσια ήταν ακόμη πιο ωραία από ό,τι ήταν στη φωτογραφία και γιατί είδε ότι θα φοράμε τα ίδια παπούτσια.
Για πρώτη φορά θα έχουμε στην γκαρνταρόμπα μας κάτι ολόιδιο.
Και είμαστε τόσο ολόιδιες όσο διαφορετικές. 🙂
(Xριθτούλη μου, σε λίγο καιρό θα αρχίσει να φοράει τα ρούχα μου; ….Αχμ…αλλά κι εγώ τα δικά της. Χαρ – χαρ – χαρ!! ← Το γέλιο του “χαρχαρία” :p)
Mαμά Μαμαδοπούλου
No Comments