Χτες έψαχνα στο αρχείο του κινητού μου να βρω μια φωτογραφία, για να τη στείλω σε έναν φίλο μου.
Δεν θυμόμουν πότε ακριβώς την είχα βγάλει και πήγαινα όλο και πιο πίσω.
Έβλεπα παλαιότερες φωτογραφίες και έφτασα σε κάποιες που ήταν 3, 4 ακόμη και 5 χρόνια πριν.
Ήταν ταξίδι στο χρόνο.
Aγαπώ τη φράση “You can’t take a picture of this. It’s already gone” (Δεν μπορείς να πάρεις φωτογραφία από αυτή (τη στιγμή). Έχει ήδη φύγει.), η οποία υπάρχει στο τελευταίο 10λεπτο σε μια από τις πιο αγαπημένες μου σειρές, το Six Feet Under
Eίναι όμως μία φράση στην οποία εν μέρει συμφωνώ και εν μέρει διαφωνώ.
Πολύ γενικά να το πω, συμφωνώ γιατί όντως κάποια πράγματα που βιώνεις και νιώθεις την κάθε στιγμή, δεν θα είναι τόσο έντονα αφού χρωματίζονται από την αυτόματη αντίδραση της έκπληξης και διαφωνώ γιατί μέσα από τις εικόνες του παρελθόντος παίρνεις “γεύση” , ταξιδεύεις νοερά στο χρόνο.
Αυτό έπαθα χτες.
Ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι στιγμές που έχω ζήσει και είδα τα φουσκωμένα φρατζολάκια της μικρής που πια έχουν λεπτύνει, τα ροδαλά μαγουλάκια που πλέον έχουν απαλύνει τις γραμμές τους, τα κοντά ποδαράκια που έχουν μακρύνει πολύ και γλύκανα.
Όσο αγαπάω τη φωτογραφία, τόσο δεν στολίζω το σπίτι με εκτυπώσεις.
Και πέφτω κι εγώ στην παγίδα, που αποθηκεύω αναμνήσεις, άπειρες εικόνες και video, τα οποία σπάνια κάθομαι να ξαναδώ.
Ίσως σε περιόδους ξεκαθαρίσματος, βλέπω τους φακέλους και κάνω μια βόλτα.
Από τη μία νιώθω ότι είναι κρίμα που δεν απολαμβάνω περισσότερο την αποτύπωση των αναμνήσεών μου και από την άλλη το γεγονός ότι κάνω αυτό το ταξίδι πιο σπάνια με κάνει να το ζω πιο έντονα, όποτε γίνεται.
Όπως ένιωσα όταν είδα αυτή την εικόνα στην κορυφή του άρθρου
Έχει ντυθεί κανονικό σκιουράκι για τις ανάγκες του ρόλου της και περιμένει να φύγουμε για την παράσταση, που θα έδιναν στην αποχαιρετιστήρια γιορτή του προνήπιου.
Κάποιες φορές δεν έρχονται λόγια.
Κόμποι συγκίνησης στο λαιμό.
Γλυκειά συγκίνηση. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments