Πλησίαζαν τα γενέθλιά της και μας ρωτούσε συνέχεια :
“Θα μου κάνετε κάποια έκπληξη με τον μπαμπά εκείνη τη μέρα;”
“Δεν ξέεεεερω!” της απαντούσα όλο νόημα.
Και χαμογελούσε πονηρά γιατί κατά βάθος ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουμε αυτή τη μέρα να περάσει έτσι.
Η αλήθεια είναι ότι εκείνες οι μέρες ήταν αρκετά πιεσμένες από χρόνο και κάπως δύσκολες για την ευρύτερη οικογένειά μας και ήμουν λίγο στα “χαμένα”.
Το σκεφτόμουν όμως.
Είχα μια ιδέα και την πρότεινα στον μπαμπά της:
Του είπα να σηκωθούμε το πρωί νωρίτερα και οι δύο και να πάμε στο κρεββάτι της, για να την ξυπνήσουμε τραγουδώντας “Να ζήσεις, μικρούλα και χρόνια πολλά” και να καθίσουμε να φάμε πρωινό οι 3 μας.
Φάνταζε απλό, αλλά μπορώ να πω πια, ότι ξέρω αρκετά πράγματα που αρέσουν στο παιδί μου, οπότε και μπορώ να μαντεύω με μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας, τί είναι αυτό που θέλει ή την κάνει χαρούμενη.
Έτσι, λοιπόν εκείνο το πρωί πήγαμε μαζί στο κρεββάτι της, ξαπλώσαμε δίπλα της και οι δύο, ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη και αρχίσαμε να της τραγουδάμε.
Άρχισε να ξυπνάει και να χαμογελάει και η χαρά της ήταν τέτοια και ξαφνική που δεν ήξερε ποιόν από τους δύο να σφιχταγκαλιάσει.
Άνοιξε τα μάτια της και για δευτερόλεπτα τύλιξε τα χέρια της γύρω μας και χαμογελούσε ευτυχισμένη.
Καθίσαμε λίγη ώρα μαζί, μετά σηκωθήκαμε να φάμε πρωινό, όπου την περίμενε η έκπληξη του συνοδευτικού με το γάλα, μιας μεγάλης φέτας φρέσκο ψωμί αλειμένη με μπόλικη πραλίνα φουντουκιού.
Τελειώσαμε το πρωινό και ετοιμαστήκαμε για το σχολείο και τις δουλειές μας.
Την άφησα στο προαύλιο με ένα ευτυχισμένο προσωπάκι.
Ένιωθα γεμάτη και ευτυχισμένη, γιατί ένιωσα τη δική της ευτυχία στο πρωινό ξύπνημα.
Της κάναμε την έκπληξη, που ουσιαστικά και βαθιά είχε ανάγκη.
Να έχει την αγάπη και των δύο γονιών ταυτόχρονα και επιπλέον να ξεκινήσουμε τη μέρα μαζί και οι τρεις, κάτι που δεν γίνεται συχνά στο σπίτι μας, αφού το πρόγραμμά είναι τέτοιο, που τις περισσότερες φορές άλλη ώρα ξυπνάμε εκείνη κι εγώ και άλλη ο μπαμπάς της.
Για άλλη μία φορά επιβεβαιώνω, ότι κάποιο παιδί μπορεί να βιώσει ευτυχία μέσα από όμορφα απλά πράγματα.
Από την αίσθηση της συναισθηματικής ασφάλειας και της αγάπης.
Μεγαλώνοντας και αποχαιρετώντας την παιδική ηλικία, κάνουμε τα πράγματα πολύπλοκα και αναζητούμε τη χαρά σε πιο σύνθετες καταστάσεις ή σε πιο υλιστικές.
Μπερδεύουμε την ευτυχία με την επιφανειακή ικανοποίηση μέχρι να αρχίσουμε να ωριμάζουμε, οπότε συνειδητοποιούμε αυτό που είναι η αλήθεια της ζωής:
Η ευτυχία βρίσκεται στην απλότητα. 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
2 Comments
Έτσι είναι γλυκό μου κορίτσι! Αλλά αυτό το αλτσχάιμερ “βάθους” μας συντροφεύει
To ξέρω. 🙂