slider ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΥΣΑΡΙ

“ΘΑΡΡΟΣ Ή ΑΛΗΘΕΙΑ;”

29 Σεπτεμβρίου, 2014

Πριν από λίγες μέρες, είχα μοιραστεί μαζί σας  “Το μυστικό της πρώτης μέρας στο σχολείο”.

Το γεγονός, ότι ο αγαπημένος φίλος της κόρης μου που ήταν μαζί από τον παιδικό σταθμό, άλλαζε σχολείο με είχε στεναχωρήσει.

Με τον μπαμπά της είχαμε αποφασίσει, να μην της το πούμε πριν πάει στο σχολείο, για να μην της προκαλέσουμε θλίψη κι απογοήτευση νωρίτερα.

(Image by dr_tr)

Θεωρήσαμε, ότι δεν θα της προσφέρει κάτι περισσότερο και επιλέξαμε να της το ανακοινώσουμε λίγο πριν τον αγιασμό του σχολείου, έτσι ώστε η στεναχώρια της να μετριαστεί με αυτή τη χαρά της συνάντησης με τους υπόλοιπους φίλους και συμμαθητές.

Σ’αυτό το σημείο ως μάννα εξ ουρανού (τα καλά του blogging), ήρθε μια φιλική σημείωση από την Ίριδα Κρέμερ, που είναι σύμβουλος ψυχικής υγείας, για να μου “χτυπήσει καμπανάκι” σχετικά με το χειρισμό που κάνουμε οι γονείς σε κάποιες τέτοιες καταστάσεις.

Θέλουμε να τα προστατεύσουμε, να μην πληγωθούν, απογοητευθούν, στεναχωρηθούν και φορές κρύβουμε την αλήθεια (όπως εμείς, καλή ώρα) ή την αλλάζουμε…

Πόσο καλό τους κάνουμε όμως τελικά με αυτή τη συμπεριφορά μας;

Με μεγάλη χαρά μοιράζομαι μαζί σας την άποψή της ως ειδικός στο αντίστοιχο θέμα.

Η ματιά της στα πράγματα με βοήθησε πολύ για να κατανοήσω πότε τα όρια (από εμένα προς το παιδί) ξεπερνιούνται και πώς πρέπει να χειριστώ ένα αντίστοιχο θέμα σε επόμενη φορά.

Θάρρος ή αλήθεια;

Πολλές φορές οι γονείς μπαίνουν σε δίλημμα για το αν πρέπει να μιλήσουν στο παιδί τους για κάτι που το αφορά ή να το αφήσουν να διαπιστώσει μόνο του την πραγματικότητα.

Η προστατευτική φύση του γονιού μάχεται με την διαπαιδαγώγηση του παιδιού, κατά την οποία πρέπει το παιδί φτάνοντας στην ενηλικίωση να “βγει” στη ζωή και να μπορεί μόνο του να διαχειριστεί οποιαδήποτε ευχάριστη ή δυσάρεστη κατάσταση συναντήσει.

 Το να πείτε στο παιδί σας μια αλήθεια καθημερινή που δε του αλλάζει τη ζωή αλλά θα του αλλάξει μια καθημερινή συνήθεια είναι μια καλή περίπτωση που μπορείτε να αφήσετε το παιδί να αντιμετωπίσει μόνο του. Για παράδειγμα ότι φέτος η δασκάλα αλλάζει, ή ότι στην εξωσχολική δραστηριότητα η ομάδα των παιδιών δε θα είναι ίδια με πέρσι. Μικρές καθημερινές αλλαγές που φέρνουν διαφορά αλλά δεν είναι “επικίνδυνες” προς το παιδί.

 Η συμβουλή μου πάντα είναι ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια με τον τρόπο που μπορούν να την κατανοήσουν βάσει της ηλικίας τους. Σε αυτά τα μικρά καθημερινά γεγονότα που αφορούν ξεκάθαρα το παιδί σας μπορείτε να διαλέξετε θάρρος. Και φυσικά δεν εννοώ να σας ρωτήσει πολύ συγκεκριμένα κι εσείς να πείτε ψέματα. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να πείτε την αλήθεια.

 Τι θα πει θάρρος και όχι αλήθεια;

 Η παιδική ηλικία είναι μια φάση στη ζωή όλων που υπάρχει για να λαμβάνουμε τρυφερότητα και αγάπη από την οικογένεια, αλλά και για να χτίζουμε τις γνώσεις μας στο ‘Σχολείο της ζωής’, με καλούς και συμπονετικούς δασκάλους τους γονείς μας.

Δηλαδή οι γονείς πρέπει να μην είναι υπερπροστατευτικοί και να αφήνουν τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους συναισθηματικά. Για παράδειγμα, αν το παιδί σας γνωρίζει πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς ότι η δασκάλα θα αλλάξει τότε εσείς το έχετε προετοιμάσει και έχετε κάνει τη συναισθηματική εργασία για εκείνο, καθώς θα σπεύσετε να διαχειριστείτε την οποιαδήποτε αντίδραση του παιδιού επί τόπου, δίνοντας εγγυήσεις ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι εδώ και τίποτα κακό δε θα συμβεί. Με αυτό το τρόπο του μαθαίνετε ότι θα είστε πάντα εκεί για όλα κι εκείνο δε χρειάζεται να προσπαθήσει για τον εαυτό του καθόλου, κάτι που δε θα ισχύει για πάντα.

Αν όμως αφήσετε το παιδί σας να το διαπιστώσει μόνο, τότε ακόμα κι αν κλάψει ή στεναχωρηθεί ή τσαντιστεί με τη νέα δασκάλα, θα είναι εκείνο υπεύθυνο να βρει το τρόπο να αντιμετωπίσει τη δυσκολία. Η δική σας στήριξη και αρωγή θα πρέπει να είναι παρούσες όταν το παιδί το ζητήσει, αλλά θα έχει ήδη κάνει τη δύσκολη δουλειά και θα έχει ενδυναμώσει τον εαυτό του διαχειρίζοντας τα συναισθήματα του.

 Κι έτσι θα έχει πάρει ένα μάθημα ζωής και θα έχει διαπιστώσει το πιο σημαντικό όλων: Δε χρειάζομαι πάντα τους γονείς μου για να τα βγάλω πέρα. Μπορώ και μόνος/η να τα καταφέρω και την επόμενη φορά θα είμαι ακόμα πιο δυνατός/ή!

 

 Μία γνώση ανεκτίμητη για όλους που προσφέρει αυτοπεποίθηση και χτίζει την ανεξαρτησία και αυτονομία που όλοι έχουμε ανάγκη στη ζωή!

 *Προσοχή!: Όταν ένα παιδί βιώνει δύσκολες καταστάσεις όπως διαζύγιο των γονέων, ενδοοικογενειακή βία, ή βαριά ασθένεια δικιά του ή του γονέα, τότε είναι καλό να προετοιμάζετε το παιδί για αλλαγές στην καθημερινότητα του (ειδικά ότι αφορά το σχολείο), καθώς ήδη βιώνει αστάθεια μέσα στο σπίτι του και πρέπει αναγκαστικά να το διαχειριστεί μόνο του.

 

Γενικά δεν είμαι γονιός φυγόπονος και μέχρι τώρα δεν της κρύβω δυσάρεστα πράγματα, δεν παραποιώ την αλήθεια, δεν ωραιοποιώ καταστάσεις, ούτε φτιάχνω παραμυθάκια, για να φέρω πιο ομαλά στην ίδια άσχημα περιστατικά.

Θα σας αναφέρω την περίπτωση, με τον χρήστη ουσιών που ήταν λιπόθυμος έξω από το σχολείο, όπου οι σκέψεις μου είναι στο πλαίσιο που αναφέρει η Ίρις Κρέμερ παραπάνω.

(Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : “Όταν σπάσει η γυάλα….”)

Το γεγονός, ότι στην πρόσφατη περίπτωση με την αλλαγή σχολείου της έπραξα διαφορετικά, το απόδίδω σε δύο λόγους:

Ε, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ο πρώτος λόγος ήταν ο μπαμπάς της και το ότι επέμενε, ότι δεν έβρισκε το λόγο να τη στεναχωρήσουμε και με επηρέασε.

Εγώ ψιλοτρωγόμουν να το πω, αλλά μεταξύ μας…δεν τον πίεσα πολύ για το αντίθετο κιόλας.

(Νομίζω, ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι μπαμπάδες νιώθουν ότι διαχειρίζονται κάπως πιο δύσκολα τέτοιες καταστάσεις.

Κι αν όχι οι περισσότεροι ή λιγότεροι μπαμπάδες, ο δικός μας σίγουρα.)

Ο δεύτερος ήταν ότι μέσα σε αυτή την απόφαση μπήκε και κομμάτι της δικής μου στεναχώριας-απογοήτευσης όταν το άκουσα, καθώς είχα σχηματίσει στο μυαλό μου την εικόνα της συνάντησής τους (που ήξερα πόσο την περίμενε) και πίστεψα, ότι αντίστοιχα η στεναχώρια και η απογοήτευσή της θα είναι μεγάλη.

Είμαστε άνθρωποι και όταν γινόμαστε περισσότερο συναισθηματικοί, βλεπουμε τα πράγματα διαφορετικά.

Όπως ακριβώς σε αυτή την περίπτωση συνέβη και με εμένα.

Όταν μοιραζόμαστε, δίνουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να ακούσουμε μία άλλη γνώμη κάποιες φορές πιο αντικειμενική και πιο ολοκληρωμένη και αιτιολογημένη. (Ευχαριστώ, Ίριδα. 🙂 )

Για να σας ενημερώσω για τη συνέχεια, η μικρή το δέχτηκε ομαλά. Ναι, σίγουρα η παρέμβασή μας έπαιξε ρόλο και ναι, επιτεύχθηκε αυτό που επιδιώκαμε, αλλά πλέον ξέρω ότι έπρεπε να την αφήσουμε να το διαχειριστεί ψυχολογικά και συναισθηματικά μόνη της. Κι ας στεναχωριόταν κι ας απογοητευόταν.

Και βέβαια, το γεγονός ότι οι δύο φίλοι το πρώτο κιόλας Σαββατοκύριακο συναντήθηκαν για παιχνίδι και για να πουν τα νέα τους από τις πρώτες μέρες στο σχολείο βοήθησε κι αυτό.

Γιατί οι φίλοι δεν χάνονται. 🙂

 

Mαμά Μαμαδοπούλου

Η Ίρις Κρέμερ είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εργάζεται ιδιωτικά σε θέματα που αφορούν τα άτομα, τα ζευγάρια, τη συμβουλευτική γονέων και τις αγχώδεις διαταραχές.

Αρθρογραφεί στο blog της www.lifemade.gr για θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή όλων μας. Είναι απόφοιτος Ψυχολογίας και Συμβουλευτικής Ψυχολογίας του University of Essex, και University of Edinburgh.

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!