Είναι από τις φορές, που περίμενα να πέσει για ύπνο η μικρή, για να γράψω το άρθρο.
Όχι για να έχω ηρεμία, αλλά γιατί δεν θέλω να δει, τί γράφω.
Τουλάχιστον όχι μέχρι αύριο.
Τώρα που έχει μεγαλώσει, φορές κάθεται δίπλα μου και χαζοδιαβάζει τα κείμενα και μου κάνει ερωτήσεις και (Ω, ναι!) κριτική.
Σήμερα δεν ήθελα να δει, τί θα γράψω, όχι γιατί δεν θα μου επιτρέψει το περιεχόμενο (γίνεται κι αυτό τώρα πια – Ξανά- Ω, ναι!), αλλά γιατί θέλω η πρώτη μέρα στο σχολείο, να ξεκινήσει με χαμόγελο.
Θέλω να ξεκινήσει με το χαμόγελο, που έχει όποτε μου λέει, ότι ανυπομονεί να δει τους συμμαθητές της και τη δασκάλα της.
Η πρώτη είδηση, που έκανε εμένα να χαμογελάσω πολύ ήταν, ότι φέτος θα έχει άλλη δασκάλα, η οποία είναι πολύ καλή. Πέρα από τις πληροφορίες μου (γκουχ-γκουχ! Σιγά μην δεν ρωτούσα να μάθω….) 3 χρόνια έχω παρατηρησει την αγάπη με την οποία την προσεγγίζουν τα παιδιά της στο προαύλιο και πόσο τρυφερή ήταν η ίδια μαζί τους. Σημαντικό. Πολύ!
Την προηγούμενη χρονιά το πρόγραμμα των μαθημάτων, αν θυμάστε ήταν αρκετά ακατάστατο λόγω διαφόρων πολλών και διαφορετικών προβλημάτων σε σχέση με τη δασκάλα και άλλες δυσκολίες, οπότε το γεγονός, ότι ξεκινάμε με διάθεση σταθερότητας είναι σημαντικότατοτατο.
Αφού έμαθα την ευχάριστη είδηση, έμαθα και την σχετικά δυσάρεστη.
Ο παιδικός από το νηπιαγωγείο φίλος της μικρής, αυτός με τον οποίο έχει μεγάλο “ξεχωριστό” δέσιμο, αλλάζει σχολείο φέτος.
Σίγουρα δεν είναι κάτι τραγικό. Προς Θεού!
Όμως όταν το έμαθα, στεναχωρήθηκα για την ίδια, γιατί ξέρω πόσο πολύ θα απογοητευτεί, όταν από τις διακοπές περίμενε πώς και πώς να βρεθούν στο σχολείο και να αρχίσουν τις καθημερινές συναντήσεις.
Επειδή κάνουμε παρέα και οι μαμάδες, το σίγουρο είναι ότι δεν θα χαθούν. Θα βρίσκονται να παίζουν, θα πηγαίνουμε μαζί θέατρο, βόλτες, στο πάρκο, αλλά… ό,τι και να λέμε, η καθημερινή επαφή δεν θα υπάρχει πια.
Ξέρω, πόσο πολύ θα στεναχωρηθεί.
Εδώ είναι που με τον μπαμπά της αποφασίσαμε, να μην της το πούμε μέχρι τη μέρα, που θα πάει στο σχολείο.
Σκεφτήκαμε, ότι είναι ένα γεγονός, που δεν θα της προσέφερε τίποτα, εάν το γνωρίζει νωρίτερα.
Ή μάλλον…θα της προσέφερε απογοήτευση και θλίψη.
Την πρώτη μέρα στο σχολείο, θα συναντήσει τους υπόλοιπους συμμαθητές και φίλους, θα έχουν να πουν τα νέα τους, πώς πέρασαν στις διακοπές, να περιεργαστούν ο ένας τον άλλον και αυτός ο ενθουσιασμός σκεφτήκαμε, ότι θα μετριάσει τη στεναχώρια, που σίγουρα θα νιώσει.
Επειδή είναι θετικό παιδί, από τώρα είναι σαν να ακούω τα λόγια της ως απάντηση σε αυτά που θα της πω :
“Δεν θα χαθούμε με το φίλο μου, μαμά! Ναι! Θα βρισκόμαστε, να παίζουμε τα Σαββατοκύριακα, στις γιορτές, στα γενέθλιά. Δεν θα χαθούμε.”
Όπως και ξέρω, ότι θα υπάρξουν μέρες που θα τον νοσταλγήσει και θα μου έρθει με παράπονο.
Γιατί αυτή η σχέση είναι ξεχωριστή.
Ακόμη και όταν δεν έπαιζαν στα διαλείμματα μαζί, είχαν ο ένας την έννοια του άλλου. (Το διασταυρώναμε οι μαμάδες.)
Έρχεται όμως αυτή η στιγμή στη ζωή, που κάποια πράγματα δεν πηγαίνουν, όπως τα περιμένουμε ή όπως τα έχουμε ονειρευτεί.
Είναι περίεργο το συναίσθημα, που έχω.
Έχω μάθει να της λέω την αλήθεια και να μην της κρύβω πράγματα, ακόμη κι όταν δεν είναι ευχάριστα.
Σε αυτή την περίπτωση επιλέγω τη σιωπή, παρεμβαίνω και νιώθω σαν να “ανακατεύομαι”.
Ξέρετε…αυτό το “ανακάτεμα”, που κάποιες φορές γίνεται καταλύτης για την εξέλιξη καταστάσεων.
Aλλά έτσι ένιωσα ότι θα ήταν καλύτερα για την ίδια.
Και θα μου πείτε τώρα, “Καλά, εδώ ξεκινάμε μαθήματα, διαβάσματα, εργασίες κλπ κι εσύ ως κύριο θέμα σου έχεις το φίλο της που φεύγει;”
Nαι! Γιατί πρώτα με νοιάζει να είναι ευτυχισμένη και να πηγαίνει χαρούμενη στο σχολείο και δευτερευόντως η μαθητική της ιδιότητα. (Εντάξει….βοηθάει το γεγονός, ότι ξεκινάμε και με καλή δασκάλα-ας μην κοροϊδευόμαστε.)
Αν και εάν το σκεφτείτε, έχουν άμεση σχέση το ένα με το άλλο, αφού η καλή ψυχολογία δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για μάθηση. Έτσι δεν είναι; 🙂
Η νέα χρονιά φέρνει στο τεταρτάκι μου νέα μαθήματα γνώσεων και μαθήματα ζωής.
Και κάπως έτσι έρχεται η ωρίμανση του μυαλού και της ψυχής.
Καλή σχολική χρονιά με ευτυχισμένα παιδιά! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments