Είδαμε το “Ψάχνοντας την Dory”

Και μας άρεσε πολύ! ΠΟΛΥ!

Κάπου εδώ θα έπρεπε να τελειώνει αυτό το κείμενο, αλλά δεν γίνεται να μην σας πω περισσότερα.
Aνυπομονούσα πόσα χρόνια! Την περίμενα πώς και πώς!
Εντάξει….Και το παιδί. Και ο μπαμπάς της.
Ανυπομονούσαμε οικογενειακώς, τέλος πάντων!!!

Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί, ότι μετά το Ψάχνοντας το Nemo, η όποια συνέχεια δεν θα ήταν τόσο δυνατή  (Στο άρθρο που έγραφα 3 χρόνια πριν και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ Ψάχνοντας το Nemo, θα διαπιστώσετε, ότι από τότε περίμενα ήδη με ανυπομονησία το sequel).
Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν ισχύει.
Το Ψάχνοντας το Nemo είναι ο μεγάλος έρωτας, ενώ η συνέχεια με την Dory είναι η επιβεβαιωμένη αγάπη, η λατρεία πλέον.
Και δεν αναφέρομαι στα μηνύματα της ταινίας, αλλά στο πώς νιώθω εγώ.

Ας το παραδεχτούμε. Οι περισσότεροι που αγαπήσαμε την ταινία με το Nemo, είχαμε λατρεία για την Dory.
Ο Nemo είναι ο γλυκούλης, ο χαριτωμένος, τολμηρός, αλλά η φίλη που όλοι θα θέλαμε να έχουμε, είναι η Dory.

H καλοπροαίρετη, συνεσταλμένη (κατά βάθος), ευγενική (σε ερωτήσεις σε ξένους ξεκινάει πάντα με “Συγγνώμη…”) αθώα, αφελής, παθιασμένη, αυθόρμητη, ξεχασιάρα, μη έχουσα γνώση του κινδύνου Dory, εμπνέει αισιοδοξία, ελπίδα και πείσμα. Πολύ πείσμα!  “Κολυμπάμε – κολυμπάμε!”

Η Pixar έκανε πάλι το θαύμα της και το Ψάχνοντας τη Dory είναι τόσο απολαυστικά γλυκό, τόσο διασκεδαστικό και τόσο…..Dory, που πραγματικά σε μαγεύει από την αρχή.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Ένα χρόνο μετά την επιτυχή αναζήτηση του Nemo και ενώ η Dory ζει ευτυχισμένη στον ύφαλο με τους φίλους της, Nemo και Marlin, έχει μιαν αναλαμπή και θυμάται, Ω, ναι, θυμάται τους γονείς της.
Αυτή η αναλαμπή συνδυασμένη με την άγνοιά του κινδύνου και τον ξεχωριστό δικό της παρορμητικό τρόπο που σκέφτεται και λετουργεί, την βάζει σε διαδιακασία αναζήτησης της οικογένειάς της. Φυσικά ο Marlin και ο Nemo δεν την αφήνουν μόνη σε αυτό και ξεκινούν ένα ταξίδι μέσα από το οποίο παράλληλα παρακολουθούμε την ιστορία της Dory πριν τη μοιραία συνάντησή της με τoυς αγαπημένους φίλους της.

Μια φοβερή περιπέτεια μέσα στον ωκεανό μέχρι το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Ζωής της Καλιφόρνια, ένα κέντρο αποκατάστασης θαλάσσιων ζώων και ενυδρείο, όπου ήταν η οικογένεια της Dory πριν εκείνη χαθεί.

 

Στην αναζήτηση της μητέρας και του πατέρα της, η Dory  θα έχει τη βοήθεια τριών συμμάχων, που είναι και οι πιο φανταστικοί κάτοικοι του Ινστιτούτου: του Χανκ, ενός δύστροπου χταποδιού, του Μπέιλι, μιας φάλαινας μπελούγκα που θεωρεί ότι έχει χαλάσει το σύστημα ηχο-εντοπισμού της και της Μοίρας, μιας φαλαινοκαρχαρίνας με μυωπία που σκουντουφλάει παντού.

Η νέα ταινία έρχεται να συμπληρώσει κάποια “κενά” και να εξηγήσει περίεργα της πρώτης ταινίας, όπως για παράδειγμα πώς  η Dory ήξερε να μιλάει φαλαινέζικα.
Δεν είναι μια απλή και διασκεδαστική ιστορία.
Περνούν μηνύματα για την οικογένεια, αλλά και για τους φίλους, που στη ζωή μας γίνονται η οικογένεια, που εμείς επιλέγουμε, που όταν μεγαλώνουμε, αυτά που μοιραζόμαστε μαζί τους, μας κάνουν συγγενείς της καρδιάς.
Επιπλέον υπογραμμίζει, ότι αρκετές φορές αν ακούμε την καρδιά μας και πιστεύουμε σε αυτά που νιώθουμε, μπορούμε να βρούμε το δρόμο που ψάχνουμε.

Πέρα από πολύ συναίσθημα, η ταινία έχει πολύ χιούμορ και πραγματικά υπέροχα εικαστικά, εφέ και ωραία μουσική. Όση ώρα την παρακολουθούμε βρισκόμαστε στο βυθό του ωκεανού, γινόμαστε κι εμείς ψάρια, κάτι που  είναι πολύ φυσιολογικό, αφού…. η Dory είναι φίλη μας!

 

Τι σημασία έχουν τα σχέδια; Ποτέ δεν είχα σχέδιο.

Είχα σχεδιάσει να χάσω τους γονείς μου; Όχι.

Είχα σχεδιάσει να βρω τον Μάρλιν; Όχι.

Είχαμε σχεδιάσει να βρεθούμε;

Στάσου… είχαμε;

(Μονόλογος της Ντόρι)

 

Θέλω να πω, ότι μετά το Ψάχνοντας τη Dory αγάπησα έναν ακόμη ήρωα, το εφταπόδι χαμαιλέων Χανκ (ε, ναι! Είναι και αυτός διαφορετικός. Έχει χάσει ένα πόδι.)

Και μπορεί να λατρεύω τη DeGeneres (που είναι η φωνή της Dory στην αμερικάνικη έκδοση), αλλά για μένα η Dory είναι και θα είναι πάντα η φωνή της Δήμητρας Παπαδοπούλου και Μarlin, ο Θοδωρής Αθερίδης.
Μάλιστα δίνουν τόσο extra πόντους στην ταινία, που νιώθω ότι θα μπορούσα να τους δω κιόλας να υποδύονται τους ρόλους.
Γιατί σας φαίνεται παράξενο;

Της φίλης μου, της Dory, θα της φαινόταν φυσιολογικό, να ξέρετε. Α!

Μαμά Μαμαδοπούλου

(Υ.Γ. Τί εννοείτε, έπρεπε να έχω γράψει και τις εντυπώσεις ενθουσιασμού του παιδιού; )

Aπό 1η Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους.