Πάντα μου άρεσαν οι τηλεοπτικές σειρές.
Κάποιες λατρεμένες, κάποιες ενδιαφέρουσες, κάποιες σαν σχέση ζωής.
Τη διαφορά κατάταξης στην καρδιά μου τη διαπιστώνω, όταν απαντήσω στις 2 ερωτήσεις :
1. Tην ξαναβλέπεις;
2. Θέλεις να την αποθηκεύσεις και να την έχεις κάπου;
H τηλεοπτική σειρά Grey’s Anatomy είναι μία σειρά, για την οποία δεν έχω απαντήσει θετικά σε καμία από τις δύο παραπάνω ερωτήσεις.
Όμως καταφέρνει να κρατά το ενδιαφέρον και εάν σου αρέσουν τα ιατρικά θέματα, όπως εμένα, θα κολλήσεις ακόμη περισσότερο (τα έχω μάθει όλα τόσο καλά, σας λέω, που είμαι έτοιμη για τον όρκο στον Ιπποκράτη. :p).
Ένα από τα χαρακτηριστικά της σειράς είναι, ότι σε αρκετά επεισόδια ακούγονται “αποστάγματα ζωής”, που αν τα ακούσεις προσεκτικά την ώρα που λέγονται, μπορούν να παρακινήσουν.
Θέματα που αφορούν την οικογένεια,τα παιδιά, τον έρωτα, τη θρησκεία, τη διαφορετικότητα των ανθρώπων και ένα σωρό άλλα, καθώς σε κάθε επεισόδιο παρουσιάζονται ταυτόχρονα διαφορετικά περιστατικά με διαφορετικούς χαρακτήρες σε μία ήπειρο πολυπολιτισμική.
Μένω σε εκφράσεις, λέξεις και τις αφήνω, να αγγίξουν το μέσα μου.
Κάποιες φορές, απλά για να χαϊδέψουν την ψυχή μου και άλλες φορές για να την τσιμπήσουν ή να την ταρακουνήσουν.
Δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολουθώ τη σειρά κάθε βράδυ, καθώς ο χρόνος μου είναι πολύ περιορισμένος και επίσης δεν αρέσει στον καλό μου, για να τη βλέπουμε μαζί τα βράδια.
Οπότε… την παρακολουθώ στο κινητό μου, την ώρα που είμαι στο τρένο και πηγαίνω για τη δουλειά ή γυρίζω από αυτή.
Ναι, ναι! Το κάνω συχνά τα τελευταία χρόνια (Ζήτω τα smartphone!).
Μέσα σε λιγότερο από 2 εβδομάδες και σε αυτές τς διαδρομές έχω δει σχεδόν 2 κύκλους (τον 9ο και τελειώνω τον 10ο κύκλο).
Συγκινούμαι συχνά (ειδικά όταν έχει περιστατικά με παιδιά) και σκύβω όλο και περισσότερο το κεφάλι μου πάνω στην οθόνη του κινητού, για να μην δουν οι απέναντι τα μάτια μου, που γυαλίζουν και είναι και οι φορές, που πάω λίγο πίσω τη σκηνή για να ξανακούσω τα λόγια.
Όπως συνέβη στο τέλος του 1ου επεισοδίου του 10ου κύκλου.
Έχουν συμβεί αρκετά στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό με μένα, τους δικούς μου ανθρώπους και αναλογίζομαι συνέχεια το χρόνο που φεύγει και τον χρόνο που μένει και νιώθω ότι θέλω να κάνω όλο και περισσότερα και να τα κάνω όπως νιώθω.
Αισθάνομαι την ανάγκη, να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις.
Κάποιες φορές το μόνο που χρειάζεται είναι μία φράση, μία λέξη, μία εικόνα, για να αλλάξει θετικά η ψυχολογία μας και ο τρόπος που σκεφτόμαστε.
Και εύχομαι να μπορώ να κάνω το ελάχιστο τόσο δα με αυτό το κείμενο.
Δεν θα σας παρουσιάσω το οπτικοακουστικό απόσπασμα, γιατί είναι spoiler, για κάποιον που παρακολουθεί τη σειρά.
Μπορώ, όμως να απομονώσω τα λόγια, που ακούγονται από το χαρακτήρα Richard Webber, που είναι τα παρακάτω:
“Όλοι θα πεθάνουμε.
(Μην τρομάζετε με την λέξη. Μην στέκεστε σε αυτή. Το ότι πεθαίνει κάποιος σημαίνει ότι έχει ζήσει).
Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε πολλά για το πώς και πότε, αλλά μπορούμε να αποφασίσουμε το πώς θα ζήσουμε.
Έτσι, ας το κάνουμε.
Είναι αυτή η ζωή, που θέλεις να ζήσεις;
Είναι αυτός ο άνθρωπος, που θέλεις να αγαπάς;
Είσαι ο καλύτερος, που θα μπορούσες να είσαι;
Μπορείς να είσαι πιο δυνατός;
Πιο ευγενικός;
Πιο συμπονετικός;
Aποφάσισε.
Εισέπνευσε.
Εξέπνευσε κι αποφάσισε.”
Λοιπόν;
Τί λετε;
Μπορείτε;
Μπορείτε.
Μπορούμε.
Ας ζήσουμε τη ζωή που νιώθουμε, που θέλουμε, που μπορούμε και όλα θα μοιάζουν αλλιώς.
Κι αν δεν μπορούμε απόλυτα, ας προσπαθήσουμε. 🙂
Και ξέρετε; Ίσως αν κοιτάξουμε γύρω μας, δίπλα μας, διαπιστώσουμε
ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Τότε η προσπάθεια γίνεται πιο εύκολη, πιο όμορφη και πιο ουσιαστική.
Εισπνοή – Εκπνοή – Ζωή! 🙂
Mαμά Μαμαδοπούλου
“We’re all going to die.
We don’t get much say over how or when, but we do get to decide how we’re gonna live.
So, do it.
Decide.
Is this the life you want to live?
Is this the person you want to love?
Is this the best you can be?
Can you be stronger?
Kinder?
More Compassionate?
Decide.
Breathe in.
Breathe out and decide.” Richard Webber
No Comments