ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗΣ – ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ! :)

Η φετινή σχολική χρονιά έχει ξεκινήσει πολλά υποσχόμενη.

Ομολογώ και παραδέχομαι, ότι πριν ξεκινήσουμε (ναι, όλοι μαζί η οικογένεια-μπλα μπλα μπλα..ξέρω) στο άκουσμα της Γ’Δημοτικού ανέβαινε στο λαιμό μου ένας κόμπος…..Εντάξει, δύο….. Ίσως και παραπάνω.

Ο εφιάλτης στο δρόμο της Ιστορίας, των Θρησκευτικών, της Μελέτης κλπ.

(Image by Wolfgang Lonien )

Ήξερα, ότι θα έχουμε περισσότερη Γλώσσα και πιο απαιτητικά Μαθηματικά, αλλά…οκ! Με αυτά πλέον είμαστε παλαιοί γνωστοί.

 

Ακούγοντας ιστορίες από άλλες μαμάδες με μεγαλύτερα παιδιά, περίμενα ότι καθημερινά θα ζω στιγμές τύπου:

“Τhe Horror! Ο εφιάλτης στο δρόμο των 12 άθλων του Ηρακλή!”

“Στιγμές πανικού στη Μελέτη Περιβάλλοντος” κλπ

Τα πράγματα μέχρι στιγμής εξελίσσονται τελείως διαφορετικά.

Δυστυχώς  δεν μπορώ να είμαι στο σπίτι τις πιο παραγωγικές ώρες της μελέτης της μικρής, καθώς γυρίζω αργά από τη δουλειά μου.  Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν θα “περάσουμε” μαζί όλα όσα έχει κάνει, έχει διαβάσει, έχει ετοιμάσει για την επόμενη ημέρα και δεν θα κάνουμε διορθωσούλες ή κάποιες ασκήσεις, που δεν μπορούσαν να κάνουν μαζί με τη γιαγιά ή τον παππού (ε…γιατί κι αυτοί δεν τις καταλάβαιναν).

Αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα:  η μελέτη με την επίβλεψη του παππού και της γιαγιάς.

(Image by woodleywonderworks )

Θεωρώ, ότι την προηγούμενη χρονιά κάναμε μεγάλη προσπάθεια οικογενειακώς με τη μικρή πρωτεργάτη πάντα και καταφέραμε να οργανώσουμε τον τρόπο που διαβάζει, όταν επιστρέφει στο σπίτι.

Η βοήθεια από τον παππού και τη γιαγιά έχει τα αρνητικά της και τα θετικά της, αλλά ο δικός μας στόχος είναι να αρκούμαστε στην “επίβλεψη” και τη “συνδρομή” τους, όπου χρειάζεται και όπου μπορούν χωρίς “να τη διαβάζουν”.

Με τη μέχρι στιγμής πορεία στην Γ’Δημοτικού νιώθω μία ικανοποίηση (φτου-φτου! Μην το ματιάσω!) και το σημαντικότερο όλων είναι η όρεξη, που έχει η μικρή.

Δεν  ξέρω, εάν είναι το ότι μεγαλώνει σε συνδυασμό με τη θετική ολοκλήρωση της Β’Δημοτικού, αλλά δεν έχουμε γκρίνιες, ούτε αντιδράσεις τύπου “δεν διαβάζω, γιατί βαριέμαι”.

Έχει μία συναίθηση της καθημερινής υποχρέωσής της και μελετά μόνη της με τη βοήθεια που ανέφερα.

Παραδεχομαι, ότι το test των….test που γράψαμε, είχε καλά αποτελέσματα και μας ξαλάφρωσε.

Η επιτυχία δεν είχε να κάνει με τη βαθμολογία, που ναι…και Α πήρε και Α- και Β, αλλά στο ότι μέχρι περυσι μάθαινα για τα test στην Γ΄Δημοτικού και κάποιο αγγείο χτυπούσε περίεργα στον εγκέφαλό μου από τις τρομακτικές ώρες που άκουγα, την πίεση και το άγχος.

Το πρώτο test στην ιστορία ήταν περίπατος. Και ξέρετε γιατί;

Γιατι δεν είχαμε αφήσει κενά.  Δεν είναι νέα διαπίστωση, καθώς έδινα εξετάσεις (και θα δίνω στο μέλλον, σας το έχω ξαναπεί) τα 20τόσα χρόνια της ζωής μου.

Όταν έχεις διαβάσει και εμπεδώσει το μάθημα της ημέρας, το επαναληπτικό test είναι …επαναληπτικό.

Έτσι και με τη μικρή. Επιμένοντας καθημερινά στο να μαθαίνει καλά το μάθημα, στην μελέτη  πριν από το  επαναληπτικο test, είχε να κάνει “φρεσκάρισμα” και ενα fine tuning σε μικρολεπτομέρειες.

Με ενδιαφέρει ο βαθμός, αλλά δεν θέλω να είναι ο αυτοσκοπός.

Αυτοσκοπός είναι ένα ευτυχισμένο παιδί που μαθαίνει.

Μαθαίνει να οργανώνεται, να είναι υπεύθυνη απέναντι στις καθημερινές υποχρεώσεις της και το  κυριότερο…ΜΑΘΑΙΝΕΙ! Γεμίζει γνώσεις.

Τις έχω πει, ότι ο βαθμός είναι η ένδειξη, πόσο καλά ξέρει κάτι.

Με ρωτάει συχνά-πυκνά πόσο χαίρομαι, όταν παίρνει “Άριστα” και της εξηγώ, ότι χαίρομαι πολύ, γιατί καταλαβαίνω ότι έχει προσπαθήσει και αυτό αποτυπώνεται στο βαθμό της.

Μέσα σε αυτά τον 1,5 μήνα από τότε που ξεκίνησε η σχολική χρονιά, είχα να αντιμετωπίσω κι ένα θέμα σχετικά με την “Αντιγραφή” της.

Όπως τα περισσότερα παιδιά,  βαριέται την “Αντιγραφή”.  Προτιμά να έχει να κάνει εργασίες στη “Γλώσσα” ή ασκήσεις στα “Μαθηματικά” από το να γράψει “Αντιγραφή”.

Σίγουρα τα γράμματα και η επιμέλεια δεν είναι για “Άριστα” και γι’αυτό δικαιολογημένα η δασκάλα της την έχει βαθμολογήσει έτσι λίγες φορές.

Δεν με προβληματίζει τόσο για τα γράμματά της, όσο για την προσπάθεια και για την ακολουθία, ότι η “Αντιγραφή” πρέπει να είναι το καλύτερο γραπτό σου.

Για να καταλάβετε, πόσο παίζει ρόλο το ψυχολογικό κομμάτι της μικρής, στην ορθογραφία παίρνει σχεδόν συνέχεια Άριστα και μάλιστα τις περισσότερες φορές εκεί τα γράμματα είναι καλύτερα από αυτά της Αντιγραφής. Που έχει χρονικό περιορισμό και που δεν βλέπει κείμενο.

Είναι αρκετές οι φορές που έχω επιστρέψει από τη δουλειά και βλέποντας το γραπτό της Αντιγραφής, της έχω πει, ότι εάν ήμουν δασκάλα της δεν θα της έβαζα “Άριστα”. Σε αυτή μου την παρατήρηση κάποιες φορές κάθισε και την  ξαναέγραψε από μόνη της.

Σήμερα ήταν μία τέτοια μέρα.

“Γνώμη μου είναι, ότι έκανες την Αντιγραφή σου πολύ βιαστικά και πιστεύω, ότι δεν ήσουν συγκεντρωμένη, όταν την έγραφες.”

Στραβομουτσουνιασε!

Πίστεψα, ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε και να την ιντριγκάρω.

“Πάντως, να σου πω;” της λέω.“Από την αρχή της χρονιάς είσαι πραγματικά καταπληκτική. Είμαστε τόσο ευχαριστημένοι, που είσαι συνεπής, διαβάζεις, προσπαθείς τόσο πολύ και πιστεύω, ότι είναι κρίμα, που δεν κάνεις το ίδιο και με την Αντιγραφή σου.”

Με κοιτάει και συνεχίζω.

“Θεωρώ, ότι στη Αντιγραφή δεν προσπαθείς, όσο θα μπορούσες. Και θα σου το αποδείξω.”

Και τη βάζω να δει μόνη της τα γραπτά της, να συγκρίνει τα  τετράδια” Ορθογραφίας” και “Αντιγραφής” και να μου πει μόνη της, τί πιστεύει.

“Ε, μα, αφού βαριέμαι, μαμά! Δεν έχει ενδιαφέρον. Αφού, άμα θέλω, κάνω ωραία γράμματα. Έχω τόσα πράγματα να διαβάσω και δεν μπορώ να χάνω χρόνο με την Αντιγραφή!”

Μεταξύ μας, την καταλάβαινα. Όντως είναι μέρες, που έχουν πολλά και η Αντιγραφή τρώει χρόνο. Για παράδειγμα για τα Αγγλικά του φροντιστηρίου, δεν βαριέται καθόλου και κάνει και ωραία γράμματα, γιατί απλά είναι λιγότερος ο όγκος που έχουν.

Όμως….η “Αντιγραφή” του σχολείου είναι ένα task!

Πρέπει να  προσπαθούμε, να την κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

“Και είναι κρίμα, να ξέρω, ότι μπορείς αλλά βαριέσαι ή βιάζεσαι. Επίσης για να υπάρχει ως μέρος των εργασιών σας σχεδόν καθημερινά, υπάρχει κάποιος λόγος.” της λέω.

“Μα, δεν είναι κάτι σημαντίκό!”, έκρινε η δεσποινίς.

“Όλα είναι σημαντικά! Και αυτό και τα Εικαστικά και το Θεατρικό Παιχνίδι! Όλα! Κάτι προσφέρουν που μπορεί να μην το αντιλαμβάνεσαι αυτή τη στιγμή, αλλά προσφέρουν.”

Της είπα να ανοίξει ένα πρόχειρο και να γράψει με ηρεμία κάποιες λέξεις από την αυριανή αντιγραφή και να τις συγκρίνει με το πώς τις είχε γράψει στο τετράδιο.

“Χάλια είναι!”, μου είπε.

“Μαμά, θέλω να την ξαναγράψω!”

Και κάθισε μόνη της σιγά-σιγά και την έγραψε. Προσεκτικά με επιμέλεια, όσο καλύτερα μπορούσε.

Όταν με φώναξε και αφού εισέπραξε φιλιά και μια σφιχτή αγκαλιά, με ρώτησε πώς μου φαίνεται:

“Είναι μια πολύ καλή Αντιγραφή και για μένα έχεις πάρει Άριστα και μόνο για την προσπάθεια που έκανες!” της είπα.

Φώτισε το πρόσωπό της!
“Αύριο θα είναι καλύτερη, μαμά! Θα το δεις!”

Δεν είναι η Αντιγραφή με τα όμορφα γράμματα, ούτε  ο βαθμός.

Είναι η προσπάθεια.

Είναι η επιμονή.

Είναι το “ό,τι καλύτερο μπορώ”.

Δεν ξέρω, εάν τα λέω σωστά ή λάθος.

Ναι, κι εγώ τη βαριόμουν, αλλά δεν επιλέγουμε τις υποχρεώσεις μας πάντα.

Αυτό θέλω να μάθει.

Να προσπαθεί!

Γιατί όλη η ζωή είναι έτσι.

Γεμάτη με task, που άλλα μας ικανοποιούν και μας ιντριγκάρουν και άλλα τα βαριόμαστε ή μας φαντάζουν ανούσια.

Είναι κομμάτια   που ολοκληρώνουν τη δουλειά μας είτε αυτά είναι στα επαγγελματικά μας, είτε στο σπίτι μας, είτε σε κάποιο παιχνίδι.

Μαθαίνουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο και να μην εγκαταλείπουμε.

Αυτή είναι η νίκη!

Μαμά Μαμαδοπουλου