Σήμερα πήγαμε με την κόρη παρέα στο super market, για να με βοηθήσει (και καλάααα).
Βασικά, ήθελε να έρθει και να διαλέξει διάφορα, για να μασουλάει. Ξέρετε…όλα αυτά τα υγιεινά. :p
Γυρίζαμε στους διαδρόμους για να συγκεντρώσω όλα όσα χρειαζόμουν, κάποια στιγμή χωριστήκαμε και χαθήκαμε μεταξύ μας.
Όταν τελείωσα και έψαξα να την βρω για να πάμε στο ταμείο,την βρήκα σε ένα διάδρομο να γράφει μηνύματα στη φίλη της.
Χαμογέλασα, γιατί χαίρομαι που έχει τις επαφές της και την ίδια ώρα παρατηρώ την αλλαγή της εποχής.
Εμείς για να τα λέμε με τις φίλες, κλεινόμασταν στο δωμάτιό μας με το σταθερό τηλέφωνο αγκαλιά, μιλώντας ατελείωτες ώρες. Ήταν το γνωστό “τηλέφωνο-σκουλαρίκι”.
Αυτή η εφηβική επικοινωνία ήταν το ίδιο σημαντική με σήμερα, μόνο που τότε δεν ήταν δεδομένη ανά πάσα στιγμή.
Έπρεπε να είναι διαθέσιμη η τηλεφωνική γραμμή (να μην την χρειαζόταν κάποιος άλλος στο σπίτι και υπήρχε γκρίνια), να είναι μέχρι κάποια ώρα (για να μην ενοχλούμε ούτε στο δικό μας, αλλά ούτε στο “ξένο σπίτι”) και βέβαια… να είμαστε στο σπίτι. Δεν υπήρχε κινητό, οέο!
Οι εποχές έχουν αλλάξει και πλέον με το διαδίκτυο, οι έφηβοι μπορούν να έχουν επικοινωνία με τους φίλους τους συνέχεια και παντού. #hello_εφηβεία
Και μάλιστα τόσο αθόρυβα, που κάποιες φορές δεν το παίρνεις χαμπάρι.
Πλίκι-πλίκι, πλοπ, πλικι-πλίκι, μπουρμπουλήθρες (για καρδούλες) και ξανά πλίκι πλίκι, τόινκ και…πάει λέγοντας.
Όσο υπάρχουν data, αυτό δεν σταματάει ποτέ!
Την χαίρομαι αυτή την επικοινωνία και αυτή τη εν λευκώ διαθεσιμότητα.
Είναι συνέχεια ο ένας για τον άλλο.
Ε, κι αυτό μόνο υπέροχο μπορεί να είναι.
Ο δικός τους γλυκός τρόπος επικοινωνίας παντού.
Ακόμη και μπροστά από τα ράφια των χυμών.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments