ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ.

Είναι κάποιες μέρες, που παρακολουθώ την επικαιρότητα και παγώνω.

Με όλη τη βουή.

Με όλα όσα γίνονται.

Με όλα όσα λέγονται.

Με όλα όσα φαίνονται στα μάτια των ανθρώπων.

Με όλα όσα βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή μου.

 

Και είναι αυτές οι μέρες, που δεν θέλω να πω τίποτα!

Θέλω να αποστάξω μέσα μου, όλα τα ερεθίσματα και να πάω γρήγορα σπίτι μου, για να σφίξω το χέρι του παιδιού μου στην παλάμη μου!

Να το κρατήσω στο χέρι μου, όχι για να μην το αφήσω να φύγει μακριά μου..

(εξάλλου είναι καιρός τώρα, που το κράτημα του χεριού της έχει απλά την έννοια

του οδηγού στο δρόμο και τη συντροφικότητα)

αλλά σαν να θέλω να του μεταφέρω το αίσθημα της ασφάλειας

(ακόμη κι αν δεν ξέρει ακριβώς, τί γίνεται στην κοινωνία μας),

σαν να του μεταφέρω αποθέματα ψυχικής δύναμης

και να του δώσω την πυξίδα, για να βρίσκει το φως.

Γιατί υπάρχει!