Χτες το βράδυ ήταν μία νύχτα με βροχή αστεριών.
Το φεγγάρι σε φάση νέας σελήνης ακόμη, άρα με απαλό φως βοήθησε όσους ήθελαν, να απολαύσουν το θέαμα με τις Περσείδες να καταιγίζουν το μαύρο φόντο του αυγουστιάτικου ουρανού. Έμεινα ξάγρυπνη, όσο περισσότερο μπορούσα. Bγήκα στο μπαλκόνι μας, αλλά λίγο τα φώτα της πόλης, λίγο το ότι ήταν μάλλον νωρίς,δεν κατάφερα να δω κάτι.
(“Falling Star August 11th 2012“image by Jens Schuder)
Απογοητεύτηκα.
Όσοι με γνωρίζουν καλά, θα ξέρουν, ότι αγαπώ να χαζεύω τα αστέρια, τους πλανήτες και τους γαλαξίες και πολύ θα ήθελα να δούλευα στη NASA(Ρήλλυ τώρα, όχι αστεία).
Tις μέρες των διακοπών που βρέθηκα στην ελληνική ύπαιθρο, εκτός από τη θάλασσα προσπάθησα να απολαύσω όσο περισσότερο μπορούσα λίγο από τον ουρανό και τη μέρα και τη νύχτα.
Τη μέρα βλέποντας το έντονο γαλάζιο,που κάνουν τα άσπρα συννεφάκια να φαίνονται ακόμη πιο παφ-παφ! (αφράτα, ντε!), την ώρα της δύσης χαζεύοντας τα χρώματα και τον ήλιο να χάνεται και τη νύχτα τα χιλιάδες αστέρια. Η απουσία της σελήνης τα έκανε να λάμπουν ακόμη περισσότερο. (Κλασσικά, όταν βγαίνει εκείνη στη σκηνή, είναι η πρωταγωνίστρια.)
Η 12χρονη φίλη μου Εβελίνα μου γνώρισε την εφαρμογή Skyview του Iphone και κάποια βράδια χαζεύαμε μαζί τους αστερισμούς με τις ονομασίες τους.
Βρήκαμε τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο και την ώρα εκείνη, που έπαιρνα screen shot, νοστάλγησα εκείνα τα καλοκαίρια που χάζευα τον ουρανό τα καλοκαιρινά βράδια.
Θυμάμαι αμέτρητα τέτοια βράδια.
Τα βράδια στο χωριό που μεγάλωσα, που ξάπλωνα το κεφάλι μου στη φερ-φορζέ πολυθρόνα της μαμάς με τη γάτα μου, τη Σκάρλετ, να χαϊδεύεται στα πόδια μου κι εγώ να βλέπω τα αστέρια να περνούν με τα όνειρά μου καρφιτσωμένα πάνω τους,
τα βράδια στις δικές μου εφηβικές παππουδογιαγιοδιακοπές, που με την καλοκαιρινή φίλη μου, αφού κοιμόντουσαν όλοι στην πολυκατοικία, κατεβαίναμε στην πυλωτή-αυλή σβήναμε τα φώτα των κοινόχρηστων χώρων και ξαπλωμένες ανάσκελα στο γκαζόν με τα χέρια μας μαξιλάρι, κοιτούσαμε τον ουρανό και μιλούσαμε για τους πρώτους έρωτες, που μας έκαναν να ξαγρυπνάμε,
τα βράδια στην εξοχή δίπλα στη θάλασσα, που με την ενήλικη παρέα πια, με μουσική και ποτά βλέπαμε τα στολίδια του ουρανού και τα αφήναμε να ακούν τις σκέψεις μας, τις τρέλλες μας, τα συναισθήματά μας, τα “αχ” μας!
Δεν μπορώ να θυμηθώ και να μετρήσω και όλα τα βράδια που με βρήκαν μόνη με τη μουσική στα ακουστικά μου, να αφήνω τα αγαπημένα μου τραγούδια να με πηγαίνουν όπου και τ’αστέρια. Άλλα να ακολουθούν πορεία μακριά , άλλα να κινούνται αργά και να στροβιλίζονται κι αλλα να στέκονται εκεί! Σταθερά. Σταθερά και με έντονο φως. Τα κοιτάς και αν το πιστέψεις, νιώθεις να σε κοιτούν και αυτά.(Ποτέ δεν πίστεψα εξάλλου, ότι είμαστε ο μόνος πλανήτης με ζωή σε όλο το σύμπαν.)
Θαυμάζεις το μεγαλείο, που έχει το σύμπαν, το δικό μου υπερπέραν, όπως έλεγα σε μια φίλη μου.
Κάποια στιγμή θα αποκτήσω το δικό μου μικρό τηλεσκόπιο και θα χαζεύω-ταξιδεύω με τις ώρες.
Είναι τόσο λίγα τα πράγματα, που χρειάζεσαι για να νιώσεις ευτυχισμένος.
Θα μου πείτε, “μα, καλά. Μπορείς να νιώσεις ευτυχισμένος, κοιτώντας τα αστέρια ένα βράδυ;”
Εξαρτάται, πώς ορίζεις την ευτυχία.
Ευτυχία για μένα είναι η χαρά, η ευδαιμονία που μπορείς να νιώσεις εκείνη τη στιγμή, που εκτιμάς, τί έχεις στα χέρια σου για να ζήσεις, να νιώσεις, να θαυμάσεις.
Κι όταν μπορώ να ακούω τη μουσική μου και να θαυμάζω έναν καθαρό ουρανό, να νιώθω και να εκφράζομαι, ναι, αυτό είναι ευτυχία!
Είναι ευτυχία να βλέπεις ένα αστέρι ,να πέφτει και να κάνεις ευχές, να κάνεις όνειρα.
Αυτές οι ευχές που φέρνουν μαζί τους όλα τα αστέρια, που πέφτουν είναι όνειρα ρομαντικών και ευαίσθητων στιγμών.
Σκεφτείτε, πόσο υπέροχος ήταν χτες το βράδυ ο ουρανός μας.
Πλυμμηρισμένος από αστέρια, ευχές και όνειρα κι εγώ το έχασα. Γι’αυτό στεναχωριέμαι.
Ας είναι. Του χρόνου να είμαστε καλά! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments