Εκ-δρο-μή! Εκ-δρο-μή!
Μου ήρθε κι έγραψα σήμερα σε Twitter και Facebook!
Είναι όμορφη μέρα! Ανοιξιάτικη και μου ήρθε αυτόματα η ανάμνηση από το σχολείο, που η εκδρομή ήταν μια έκπληξη για μας.
Δεν ξέραμε, πότε θα πάμε (εκτός από τις μεγάλες μακρινές, που ήταν προγραμματισμένες).
Μας το ανακοίνωνε ο διευθυντής μετά την προσευχή και ακουγόταν μια ιαχή, ένας πανηγυρισμός!
Ηταν απίστευτη η χαρά!
Για όλους τους λόγους!
Βόλτα, όχι μάθημα και παιχνίδι στην εξοχή! (Και όχι διάβασμα για την επόμενη ημέρα…!)
Πήγαινε όλο το σχολείο μαζί! Όλες οι τάξεις!
Στο χωριό, που μεγάλωσα, οι εκδρομές ήταν είτε σε κάποιο άνοιγμα με δέντρα, λουλούδια (δεν το έλεγες λειβάδι),που είχε και το γήπεδο ποδοσφαίρου, οπότε κάποια παιδιά έπαιζαν ποδόσφαιρο κι εμείς βόλλεϋ ή άλλα παιχνίδια, είτε δίπλα στη θάλασσα που κάναμε τις ατελείωτες βόλτες και συζητήσεις.Το ευχαριστιόμασταν όμως!
Ηταν πραγματική αναψυχή.
Και φτάνουμε στο τώρα,στην μεγαλούπολη, που 2 χρόνια δεν έχω ακούσει μια φορα το “Εκ-δρο-μή” από τα πιτσιρίκια του δημοτικού. Δικαιολογημένα.
Δεν το ξέρουν, ότι μπορούν να το φωνάξουν; Ή μήπως ξέρουν, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάνε εκδρομή έτσι ξαφνικά;…Μάλλον αυτό.
Στην πόλη η εκδρομή γίνεται ανά τάξεις σε διαφορετικές μέρες και είναι μια προγραμματισμένη επίσκεψη κάπου (θέατρο, εκπαίδευτικά εργαστήρια κλπ).
Ολο το σχολείο μαζί πάει στο τέλος της χρόνιας σε αθλόπαιδιές.
Σαφέστατα και δεν θέλω να μειώσω τη χαρά και την έκπληξη τους, αλλά αυτή έρχεται την ώρα που παίρνουν στα χέρια τους το χαρτί, που θα μας φέρουν στο σπίτι, για να υπογράψουμε, ότι δίνουμε άδεια να συμμετέχουν (και να πληρώσουμε) και η χαρά εξαργυρώνεται 1-2 εβδομάδες μετά.
Εμείς το μαθαίναμε την ώρα, που θα συνέβαινε και το συναίσθημα ήταν πολύ έντονο…δεν μπορώ να το περιγράψω!
Οι εποχές αλλάζουν.
Τα παιδιά χαίρονται έτσι όπως ζουν και με ό,τι γνωρίζουν.
Η κόρη μου δεν μπορεί να βιώσει την ταυτόχρονη χαρά και έκπληξη, που έζησα εγώ με το άκουσμα “Σήμερα θα πάμε εκδρομή”.
Δεν ξέρει, πώς είναι αυτή τη στιγμή!
Κι άντε και αποφασίζουν να τα πάνε στα ξαφνικά….Πού να πάνε στην τσιμεντούπολη;…
Μήπως σε ένα κοντινό άλσος; Μία παιδική χαρά;
Και πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι να πάνε όλα μαζί;… 250 παιδιά με 10-15 δασκάλους;… :O
Tην ίδια στιγμή, που θα ήθελα να ζήσει το ίδιο συναίσθημα το παιδί μου, την ίδια ώρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό για τους εκπαιδευτικούς (και επικίνδυνο -μεταξύ μας).
Και την ίδια ώρα σκέφτομαι, ότι η μικρή μου έχει την τύχη να παρακολουθεί πολιτιστικά δρώμενα με τις εκδρομές του σχολείου της, που εγώ δεν μπορούσα, όταν ήμουν στην ηλικία της και που καταλαβαίνω, ότι δεν είναι εύκολο για τα σχολεία, που βρίσκονται στην ευρύτερη περιφέρεια.
Tελικά με τί θα ήμουν ευχαριστημένη;
Noμίζω, ότι το καλύτερο από όλα θα ήταν ένας συνδυασμός: Κάποιους μήνες σε αθλοπαιδιές και κάποιους μήνες σε θέατρα, εργαστήρια κλπ
Παν μέτρον άριστον!
Βέβαια…έχω κι αυτό το ζιζάνιο μέσα μου, που λέει “Πες στη μικρή να ζητάει Εκ-δρο-μή, Εκ-δρο-μή” και μετά σκέφτομαι όλα τα παραπάνω και το αφήνω! ;p
Ίσως αν μεγαλώσει κι άλλο, της πώ κάτι….Χμ!
ΕΚ-ΔΡΟ-ΜΗ!! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Comments
Δίκιο έχεις ξαδέρφη. Δεν το είχα επισημάνει. Τα παιδιά δεν πάνε πια απροειδοποίητες εκδρομές ούτε βιώνουν τη χαρά της δικαίωσης του σχετικού αιτήματος (θυμάμαι ότι πριν την ανακοίνωση της ξαφνικής εκδρομής, το διεκδικούσαμε). Κάτι θα έχει γίνει μάλλον, κάποιο ατύχημα, κάποιες αταξίες και καταργήθηκαν οι μη προγραμματισμένες βόλτες. Δεν φταίει το ότι λείπουν τα μέρη για βόλτες. Στο δικό μου σχολείο ξεκινούσαμε από την πλ. Βάθης και φτάναμε στο πεδίο του Άρεως με τα πόδια.
Το σχολείο του μικρού είναι δίπλα στο άλσος Συγγρού.
Τί κρίμα πάντως.
[…] η ετήσια εκδρομή πραγματοποιείται συνήθως σε αθλοπαιδιές και είναι η […]