“ΟΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΕ ΠΟΤΕ, ΜΑΜΑ;”

Εντάξει…

Θα μπορούσε να είναι μία ερώτηση που θα ακούσω, αφού όλα τα θεωρώ πιθανά, από αυτό το παιδί αλλά…..όχι δεν το έχει πει.

Ακόμη! :p

Kαι κάπου εκεί, την ώρα που έχω βάλει τον αρακά στην κατσαρόλα και σκέφτομαι αν θα ρίξω κανέλλλα στη σάλτσα ή όχι, αρχίζει τη συζήτηση:

“Μαμά, γιατί ο μπαμπάς των Α. και Β. δεν μένει στο σπίτι τους;”

“Γιατί έτσι είναι η δική τους οικογένεια. Οι δύο γονείς αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, αλλά  ζουν σε ξεχωριστά σπίτια.”

“Και γιατί το κάνουν αυτό;”

“Συζήτησαν και αποφάσισαν, ότι θα είναι όλοι πιο ευτυχισμένοι, εάν ζουν έτσι. Είναι καλύτερο για όλους. “

Το σκέφτεται και απαντά:

“Tότε να μην έκαναν παιδιά!”

Γκλουπ!

Κατάπια τη γλώσσα μου!

Πόσο σκληρή απάντηση!

Tης εξήγησα, ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

“Υπάρχουν φορές που κάποιοι γονείς είναι πιο ευτυχισμένοι, όταν δεν ζουν μαζί.

Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ότι αγαπούν τα παιδιά τους λιγότερο.

Απλά  επειδή διαφωνούν σε κάποια πράγματα ή δεν ταιριάζουν σε αλλα, αποφασίζουν από το να είναι δυστυχισμένοι και να τσακώνονται, να ζήσουν σε ξεχωριστά σπίτια. Και έτσι όταν είναι και οι δύο γονείς ευτυχισμένοι, κάνουν και τα τα παιδιά τους ακόμη πιο πολύ ευτυχισμένα, αφού οι ίδιοι είναι χαρούμενοι έτσι.”

Με ρώτησε, βέβαια, ότι αφού δεν συνφωνούν(ξέρω, πώς το έγραψα :p) και δεν περνούν ωραία μαζί, γιατί παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά.

Tης εξήγησα, ότι οι  μεγάλοι σκεφτόμαστε πιο πολύπλοκα και ότι κάποιες φορές γίνονται πράγματα που δυσκολεύουν τη ζωή μας και μας στεναχωρούν. (Δεν με ρώτησε περισσότερα επάνω σε αυτό και δεν επεκτάθηκα.)

Της παραδέχτηκα, ότι και βέβαια  το ιδανικότερο θα ήταν να μεγαλώνουν τα παιδιά και με τους δύο γονείς στο ίδιο σπίτι, αλλά τελικά δεν συμβαίνει πάντα. Το σημαντικό πλέον είναι, αυτοί οι γονείς να μεγαλώνουν ευτυχισμένα τα παιδιά τους, γιατί τα αγαπούν απεριόριστα και δυνατά, όπως και όπου κι αν ζουν τελικά.

Φάνηκε, να την έχει καλύψει η απάντησή μου.

Βέβαια, έπεσε κλασσικά η ερώτηση που περίμενα:

“Mαμά, εσύ με τον μπαμπά θα χωρίσετε;”

“Είμαστε ευτυχισμένοι, που ζούμε μαζί. Θέλουμε να είμαστε μαζί και δεν θέλουμε να χωρίσουμε. Άρα μην το σκέφτεσαι αυτό. Εσύ όμως πώς μας βλέπεις;”

“Είστε αγαπημένοι! Εξάλλου εσύ φιλάς τον μπαμπά κάθε μέρα κι εκείνος το ίδιο.

Και αγκαλιάζεστε! Αλλά αγαπάτε και οι δύο εμένα!”

Και εφυγε για το δωμάτιό της να ασχοληθεί με τα παιχνίδια της.

Είναι αυτές οι συζητήσεις των σοβαρών θεμάτων, που προκύπτουν πλέον σχεδόν καθημερινά και μάλιστα κάποιες φορές είναι περισσότερα από ένα ανά ημέρα.

Σήμερα είχαμε αυτό.

Χωρισμένοι γονείς.

Είναι απίστευτος ο τρόπος σκέψης των παιδιών.

Με βάση τα ξεκάθαρα συναισθήματά τους μπορεί να γίνει σκληρός και απόλυτος.

Προτεραιότητα τους είναι οι δικές τους ανάγκες και βέβαια εξομοιώνουν τα πάντα.

Κάτι που συμβαίνει σε κάποιο φίλο τους και το θεωρούν άσχημο, αυτομάτως μπορεί να γίνει φοβία, ότι μπορεί να συμβεί και στα ίδια και να τα κάνει δυστυχισμένα.

Και εκεί είναι η δική μας ευθύνη, στο να τους εξηγήσουμε πράγματα χωρίς να τους δημιουργήσουμε φόβους και ανασφάλειες και χωρίς να “χρωματίσουμε” καταστάσεις.

Σαφέστατα και το ιδανικό είναι μία οικογένεια να ζει μέσα στο ίδιο σπίτι (κάτι που δεν της αρνήθηκα στη συζητηση που είχαμε-δεν είναι καλό να λέμε ψέματα στα παιδιά, θα ξαναπώ άλλη μία φορά), αλλά η πραγματικότητα  είναι διαφορετική.

Υπάρχουν οικογένειες με χωρισμένους γονείς, μονογονεϊκές και όχι μόνο.

Το ζητούμενο είναι να είναι όλοι ευτυχισμένοι σε μία οικογένεια.

Και η ευτυχία δεν έχει μία συνταγή.

Η ευτυχία είνα διαφορετική για κάθε άνθρωπο, άρα και διαφορετική για κάθε οικογένεια.

Δεν ξέρω, εάν το προσέγγισα σωστά και δεν θέλησα να της πω περισσότερα σε αυτή τη φάση, γιατί  ένιωσα, ότι δεν είχε ανάγκη (ή δεν ήθελε να ακούσει) περισσότερα.

Δεν μπορώ να σκεφτώ, πώς αλλιώς θα μπορούσα να το έχω προσεγγίσει.

Της είπα την αλήθεια, όπως κάνουμε πάντα με τον μπαμπά της, γιατί πιστεύουμε απόλυτα, ότι το να κρύβουμε πράγματα από τα παιδιά ή να εξωραϊζουμε καταστάσεις, κάθε άλλο παρά καλό τους κάνει.

Αν δεν τους εξηγούμε εμείς τα κομμάτια  της αλήθειας, που συναντούν καθημερινά, ας σκεφτούμε ότι κάποια στιγμή και όντας απροετοίμαστα μπορεί να μάθουν την όποια  αλήθεια με τρόπο, που μπορεί να τα πληγώσει ή ακόμη και να γκρεμίσει τον κόσμο τους.

Το συγκεκριμένο θέμα το είχαμε αντιμετωπίσει ξανά, όταν ήταν πιο μικρή, κάπου εκεί γύρω στα 4.

Έμαθε ότι ο μπαμπάς ενός φίλου της δεν ζει μαζί του στο ίδιο σπίτι.

Η αντίδρασή της στο άκουσμα αυτού, ήταν σπαρακτική. Έβαλε τα κλάματα και μου έλεγε “Δεν είναι δυνατόν, να γίνεται αυτό! Ο μπαμπάς μένει στο σπίτι με το παιδί του.”

Εκείνη τη φορά της το είχα εξηγήσει πάλι πιο απλά  και είχε ηρεμήσει.

Δεν το ανέφερε ποτέ ξανά  και έχοντας αυτή τη συζήτηση τώρα, αντιλαμβάνομαι,  ότι είναι από τα θέματα που σαν παιδί την στεναχωρούν.

Με αφορμή αυτή τη συζήτηση για τους χωρισμένους γονείς, θυμήθηκα το σύλλογο “ΓΟΝ.ΙΣ”, που συνάντησα στο Mikropolis.

Πρόκειται για ένα σύλλογο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που με τις ενέργειές του υποστηρίζει, ότι για την αρμονική και ολοκληρωμένη ανατροφή του παιδιού είναι απαραίτητη η παρουσία και των δύο γονέων ανεξάρτητα από την οικογενειακή τους κατάσταση (εντός ή εκτός γάμου, ή από ελεύθερη ένωση).

Στόχοι του συλλόγου, ενδεικτικά, είναι:

• Η προώθηση και καθιέρωση της κοινής γονικής μέριμνας για τα παιδιά (εντός ή εκτός γάμου ή ελεύθερης ένωσης), δηλαδή συνδιαχείριση / συνεκπροσώπηση / συνεπιμέλεια όσο διαρκεί η συγκατοίκηση των γονέων, αλλά και μετά την τυχόν λύση της.

• Η πραγματική ισότητα των γονέων στην ανατροφή των παιδιών τους.

• Η ανάδειξη των κατάλληλων συμπεριφορών, από τα μέλη της οικογένειας, στην ανατροφή των παιδιών

• Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων των παιδών, όπως αυτά προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο δικαιωμάτων του παιδιού και τις διεθνείς συμβάσεις

• Η εξασφάλιση των δικαιωμάτων των γονέων (πατέρα και μητέρας)

• Η προστασία των μονογονεϊκών οικογενειών

Έκανα μία “βόλτα” στο site τους, gonis.gr και βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα για όλους τους γονείς και όχι μόνο για όσους  βρίσκονται σε διαδικασία διαζυγίου.

 

Και οι απορίες της 7χρονης που ανακαλύπτει τη ζωή συνεχίζονται…. 🙂

 

(Photo via http://www.mama365.gr )