Εκεί που έκανα νοικοκυρομαζέματα στο σπίτι σήμερα, μετακινούμαι από την κρεββατοκάμαρα στην κουζίνα και βρίσκω τη μικρά να κρατά ένα κουταλάκι του γλυκού και να με κοιτά με ένοχο ύφος!
“Τί έφαγες, καλή μου;”
Η σιωπή.
“Γιατί δεν μου λες;”
“Γιατί θα θυμώσεις!”
“Δεν θα θυμώσω. Πες μου!”
“Να…πήρα το κουταλάααααακι και έφαγα λίγη ζάχαρη!”
Ναι, κλασσικά ως μαμά σκέφτηκα, ότι το να τρώει τη ζάχαρη με το κουτάλι, δεν είναι καλό για την διατροφή της και όχι μόνο, αναλογιζόμενη όλα τα υπόλοιπα αρνητικά που έχει η κατανάλωση της, αλλά παρέμεινα ψύχραιμη, γιατί δεν πρέπει να το έχει ξανακάνει (….νομίζω…εύχομαι…ελπίζω…από εδώ και πέρα θα το προσέχω το θέμα λίγο περισσότερο….) και εντάξει….ίσως λιγουρεύτηκε λίγο γλυκό. Δεν τη μάλωσα, απλά της εξήγησα, ότι δεν είναι καλό να τρώμε ζάχαρη με αυτόν τον τρόπο, εξηγώντας της λίγα πράγματα και της ζήτησα την επόμενη φορά που θα θέλει να ξαναφάει κάτι γλυκό, να μου το πει, να δούμε μαζί, τί θα μπορούσε να φάει (και αν….αυτό δεν το είπα..).
Και μετά από αυτό το συμβάν, θυμήθηκα κάτι από την δική μου παιδική ηλικία.
Πρέπει να ήμουν κι εγώ εκεί γύρω στα 6, όπου κάθε φορά που επισκεπτόμασταν τη γιαγιά μας, έψαχνα αφορμή να τρυπώσω κρυφά στην κουζίνα της και να κουταλίσω λίγη ζάχαρη από τη ζαχαριέρα της, που την είχε κρυμμένη στο ντουλάπι της. Η ζαχαριέρα δεν ήταν όμορφη. Το αντίθετο ήταν μία τσίγκινη ζαχαριέρα χωρίς κανένα σχέδιο με ένα καπάκι που ασφάλιζε πολύ καλά. (Και όχι δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία.)
Παρά το γεγονός, ότι η γιαγιά πάντα είχε κάτι γλυκό να μας τρατάρει, μία σοκολάτα, ένα παγωτό, μία πάστα κι άλλα διάφορα, αυτή η ζαχαριέρα είχε μία απίστευτη δύναμη επάνω μου. Καμία άλλη ζαχαριέρα. Μόνο αυτή!
Ποτέ και σε κανένα άλλο σπίτι δεν είχα ζηλέψει ζάχαρη.
Στο σπίτι μας, για παράδειγμα, δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ζάχαρη με το κουτάλι.
Νομίζω ότι ο μόνος λόγος, που έκανε την ζαχαριέρα της γιαγιάς πιο ελκυστική, ήταν η ίδια η γιαγιά.
Ήταν ο τρόπος της, όταν ετοίμαζε το καφεδάκι του παππού και το δικό της.
Θυμάμαι ακόμη ακριβώς την προετοιμασία του καφέ στο γκαζάκι με το μπρίκι της, που έμοιαζε στα μάτια μου σαν ιεροτελεστία.
Οι κινήσεις της, όπου μετρημένα έβαζε κοφτές κουταλιές καφέ και ζάχαρη, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο μάζευε τα κουτιά του καφέ και της ζάχαρης για να τα ξαναβάλει στη θέση τους, έχουν μείνει ακόμη χαραγμένα στη μνήμη μου. Κρατούσε τη ζαχαριέρα με τα δύο χέρια, λες και ήταν κάτι πολύτιμο για εκείνη. Λες και έκρυβε το μοναδικό μαγικό φίλτρο και φοβόταν μην της πέσει και χυθεί κάτω.
Στην ηλικία που ήμουν, δεν είχα την περιέργεια να ρωτήσω.
Τώρα που μεγάλωσα, σκέφτομαι, ότι ίσως πραγματικά για την γιαγιά, που είχε ζήσει μία κατοχή ως πολύ φτωχή μωρομάνα, να είχε υποσυνείδητα για την ίδια μία άλλη αξία η ζάχαρη.
Στις πολλές ιστορίες που θυμάμαι, να μας διηγείται, ήταν και αρκετές από την περίοδο της κατοχής περιγράφοντας τις στερήσεις που είχαν ζήσει.
Mία φορά με είχε “πιάσει στα πράσα” και όταν με ρώτησε γιατί το έκανα, της είχα πει ότι η δική της ζάχαρη είναι πιο γλυκειά από της μαμάς.
Και μετά την μαλαγανιά την παρακάλεσα να μην το πει στους γονείς μου. ;p
Αν και μέσα στις αναμνήσεις μου, δεν έλεγα ψέμματα!
Το πίστευα!
Αυτή η ζαχαριέρα της γιαγιάς μου είχε την πιο γλυκειά ζάχαρη όοοοολου του κόσμου!
🙂
(photo by Ashley Van Haeften Follow )
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments