Το τελευταίο διάστημα η περιπέτεια υγείας αγαπημένου προσώπου της οικογένειάς μας, με έφερε σε ένα θάλαμο νοσοκομείου πολλές φορές.
Σε αυτές μου τις επισκέψεις προχωρούσα μουδιασμένη στους γεμάτους με ράντζα διαδρόμους και αφουγκραζόμουν τον πόνο, την ανημποριά, την απελπισία, τη βαθιά θλίψη και κάποια αμυδρά χαμόγελα.
Στο θάλαμο που νοσηλευόταν ο άνθρωπός μας βρίσκονταν και άλλοι ασθενείς, μεταξύ των οποίων και μία κυρία 88 ετών.
Δεν την λέω “γιαγιά”, γιατί ακόμη και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βίωνε, που με δυσκολία μιλούσε, απέπνεε έναν αέρα, που μου βγαίνει μόνο το “κυρία”. Αυτή η κυρία, λοιπόν, είναι παντρεμένη με έναν κύριο 95 ετών.
Κάθε πρωί, μόλις ξεκινούσε το επισκεπτήριο, ο αγαπημένος της ήταν εκεί, πάνω από το κεφάλι της να της μιλάει (να φωνάζει, για την ακρίβεια, γιατί δεν άκουγε καλά κανένας από τους δύο), να την χαϊδεύει, να την περιποιείται. Και κοιταζόντουσαν στα μάτια συνέχεια.
Έφευγε το μεσημέρι για να ξεκουραστεί, επέστρεφε το απόγευμα και έμενε μέχρι αργά το βράδυ, όπου ερχόταν η αποκλειστική νοσοκόμα να την φροντίσει. Με αργό βηματισμό κινούνταν μέσα-έξω, για να της φέρει ό,τι χρειάζεται. Εκείνη δεν μπορούσε να σηκωθεί από κρεβάτι.
Ένα μεσημέρι που ήμουν εκεί, ήρθε η ώρα να φύγει εκείνος και αφού την χαιρέτισε, την χάιδεψε, τη φίλησε, σταμάτησε στη μέση του θαλάμου και είπε, “Σας ευχαριστώ όλους, που προσέχετε το κορίτσι μου. Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου. Καλό μεσημέρι.”
Και ενώ εκείνος έφευγε, εκείνη έβγαλε τη μάσκα οξυγόνου για δευτερόλεπτα και του φώναξε, “Σ’αγαπώ”.
………………………
Ε, τι άλλα λόγια να βρω, να πω;
Ακόμη και τώρα που το καταγράφω, ανατριχιάζω.
Είναι αυτό που μένει, όταν τίποτε άλλο δεν έχει νόημα.
Είναι το μόνο που έχει αξία σε όλες τις δύσκολες στιγμές.
Η αγάπη!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments