Το δικό μου #10YearsChallenge

Το trend των τελευταίων ημερών στα social media είναι το hashtag #10YearsChallenge.
Είναι η πρόκληση που ζητά από τους χρήστες να αναζητήσουν μία φωτογραφία από το 2009 και να την μοιραστούν με τους φίλους τους συγκριτικά με μία πρόσφατη.

Κι έτσι έχω βρεθεί να χαζεύω δημοσιεύσεις με αυτό το hashtag, παρατηρώντας φυσιογνωμίες που έχουν αλλάξει (ή και όχι), πρόσωπα που έχουν ωριμάσει και τα δέκα χρόνια να έχουν γράψει τη δική τους πορεία στον κάθε ένα ξεχωριστά.

Η αλήθεια είναι, πως πέρα από τις θεωρίες συνομωσίας συλλογής πληροφοριών από τα κοινωνικά δίκτυα(αν σας ενδιαφέρει, κάντε μία αναζήτηση του hashtag κυρίως σε ξενόγλωσσα site, για να δείτε τί συζήτηση έχει ξεκινήσει πάνω σε αυτό), εγώ το βρίσκω διασκεδαστικό.
Όπως όλα τα ρεύματα κρύβει πίσω του και τα κοινωνικοψυχολογικά του θέματα, αλλά δεν είμαι ειδικός για να ξεκινήσω μία τέτοια κουβέντα.

Τα δικά μου κοινωνικοψυχολογικά θέματα, δεν με έχουν ωθήσει σε μία τέτοια δημοσίευση, οπότε μην περιμένετε να δείτε κάτι τέτοιο εδώ.
Φυσικά, γιατί τώρα είμαι καλύτερη από τότε. :p

Kαι όσο κι αν το λέω με διάθεση χιούμορ, στην πραγματικότητα στο βαθύτερο εγώ μου αυτή είναι η πραγματικότητα, που νιώθω και σίγουρα δεν έχει να κάνει με την εικόνα μου.
Αυτή η 10ετία έπλασε ένα νέο εαυτό (μου).
Είναι αυτή η δεκεατία μεταξύ των τελευταίων “άντα” τα οποία οδηγούν σε λίγα χρόνια στα πρώτα “ήντα” (37 τότε – 47 τώρα), που για μένα τουλάχιστον ήταν – είναι καθοριστική.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια, λες και τα νερά ηρέμησαν, οι αποστάξεις έγιναν και σταδιακά ξεκαθάρισαν όλα όσα έβλεπα, ένιωθα, ήθελα, σκεφτόμουν.
Δυσκολίες, στεναχώριες, προβλήματα υγείας, λαχτάρες, δοκιμασίες, ανατροπές, απογοητεύσεις και άλλα παρόμοια, με έκαναν πιο δυνατή.

Φυσικά και όλο αυτό το διάστημα υπήρξαν χαρές με πολλές γεμάτες ευτυχισμένες στιγμές, αλλά νομίζω ότι αυτά που με θωράκισαν και ουσιαστικά με οδήγησαν στο δρόμο προς το σήμερα, ήταν τα δυσάρεστα και οι ζόρικες στιγμές. Αυτά ήταν που με ενεργοποίησαν και με ώθησαν να βρω τον καλύτερο εαυτό μου και να πατήσω στα πόδια  μου, να αξιολογήσω τα σημαντικά και τα ασήμαντα και να προσδιορίσω τα θέλω μου, που θα καθορίζουν και τις επιλογές στη ζωή μου.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια η ζωή με την οικογένειά μου έγινε πιο…μεστή.
Λες και με τον καλό μου ζυμωθήκαμε ακόμη περισσότερο και σαν ζευγάρι, αλλά και σαν γονείς.
Λες και αυτά τα χρόνια, έγιναν αναδευτήρι κι ανακάτεψαν τα βασικά συστατικά αυτής της τριμερούς σχέσης (μαμά – μπαμπάς -παιδί), το ζυμαράκι φούσκωσε κι έγινε μια  λαχταριστή συνταγή.
Που όλες οι δυσκολίες οδηγούν σε ξέφωτα ευτυχίας, που κάνουν αυτή τη συνταγή νόστιμη.

Μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια κάποια όνειρα έγιναν πραγματικότητα, κάποια άλλα όχι και έτσι έγινε ο  επαναπροσδιορισμός, από τον οποίο προέκυψαν οι νέοι στόχοι.
Αυτό όμως γίνεται και πρέπει να γίνεται άσχετα από οποιοδήποτε Challlenge.

Το δικό μου #10YearsChallenge, λοιπόν, δεν θα περιλαμβάνει κοινοποίηση κάποιας φωτογραφίας.

Μου αρκεί να με κοιτάξω στον καθρέφτη.
Εξάλλου τα δικά μου μάτια βλέπουν πάντα αυτή την πιτσιρίκα της πρώιμης εφηβείας και νομίζω πως αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση, που έχω αποδεχτεί.  (#hello_εφηβεία)

Με το καλό και στo  #20YearsChallenge ! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου