Την πρώτη φορά που το μικρό κοριτσάκι δοκίμασε φρουτόκρεμα, ξίνισε τα μουτράκια της.
Ο μπαμπάς βιντεοσκοπούσε τη δοκιμαστική εμπειρία της και η μαμά προσπαθούσε να την κάνει να φάει τις πρώτες κουταλιές.
Στη δεύτερη κουταλιά γύρισε το κεφάλι της με αποστροφή.
Ήταν η πρώτη γεύση, που δοκίμαζε μετά το γάλα.
Τότε η μαμά πήρε ένα δικό της κουτάλι κι άρχισε να τρώει μικρές κουταλιές και να δείχνει, ότι τις απολαμβάνει.
Η μικρή παρακολουθούσε τις κινήσεις της και είχε κολλήσει με περιέργεια τη ματιά της στο πρόσωπό της μαμάς της.
Λίγα λεπτά αργότερα άρχισε να προσπαθεί, να πιάσει το κουτάλι της μητέρας της.
Εκείνη της το έδωσε και την άφησε να δοκιμάσει κι ας πασαλειβόταν.
Ψιλοξίνισε πάλι.
Παρακολουθούσε τη μαμά της να τρώει και συνέχιζε να την μιμείται.
Μία κουταλιά η μαμά, μία κουταλιά η μικρή.,
Και κάπως έτσι έφαγε την πρώτη της φρουτόκρεμα, που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα της γεύματα.
Το κοριτσάκι ήταν γύρω στα 2,5, όταν η μαμά ξαπλωμένη στο χαλί του σαλονιού έκανε γυμναστική για να δυναμώσει τη μέση της.
Το ημερήσιο πρόγραμμα δεν της άφηνε περιθώριο για γυμναστήριο, οπότε έκανε κάποιες ασκήσεις στο σπίτι, όποτε μπορούσε.
Έβαζε μουσική κι απολάμβανε αυτές τις στιγμές με την πιτσιρίκα να περιφέρεται τριγύρω.
Τις περισσότερες φορές η μικρή ξάπλωνε δίπλα στη μαμά και προσπαθούσε να μιμηθεί τις κινήσεις της.
Τα επόμενα χρόνια παρακολουθώντας τη μητέρα της να αναζητά και να διεκδικεί τη δική της ώρα για να γυμναστεί, θέλησε να κάνει το ίδιο κι έτσι άρχισε να ζητά να συμμετέχει σε αθλητικές δραστηριότητες που αγάπησε.
Μεγαλώνοντας ζει το πείσμα της μαμά της να κάνει όνειρα και να τολμά, που είχε μάθει από τη δική της μαμά, ότι όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να πιστεύουμε στα “θέλω” μας και να επιμένουμε.
Αρκετές φορές βλέπει τη μητέρα της να δυσκολεύεται, αλλά δεν το βάζει κάτω.
Μαθαίνει, ότι δεν κερδίζονται όλα εύκολα και γρήγορα, αλλά… κερδίζονται.
Ίσως όχι με την πρώτη προσπάθεια, ίσως όχι αμέσως, αλλά κάποια στιγμή.
Την ακούει να της διηγείται πώς κάνει τη δουλειά των ονείρων της, που δεν είχε καμία σχέση με τις σπουδές της.
Μια δουλειά που ονειρευόταν από πολύ μικρό παιδί.
Αγάπησε τις σπουδές της, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να κυνηγήσει το όνειρό της.
Το έκανε με μεγάλο πείσμα και το έζησε.
Ακούει τη μητέρα της και της δηλώνει πως κι εκείνη έτσι θα κάνει.
Η μαμά της μοιράζεται μαζί της σκέψεις για όσα θέλει να ζήσει στο μέλλον και η μικρή την βλέπει να τα προσπαθεί.
Όνειρα για την οικογένεια, αλλά και όνειρα για την ίδια, δικά της που την κάνουν ευτυχισμένη σαν άνθρωπο.
Είναι πάντα η μαμά της, αλλά είναι πάντα και το κοριτσάκι της γιαγιάς της που έχει τις δικές της επιθυμίες.
Κάποιες φορές οι προσπάθειες της μητέρας δεν αποδίδουν αυτά που περιμένει.
Τότε την βλέπει να ανασυντάσσεται και να ξαναρχίζει από την αρχή.
Και κάπως έτσι το μικρό κοριτσάκι έχει μάθει να αφήνεται ελεύθερο στο χώρο της φαντασίας της, να σχεδιάζει όνειρα εφικτά κι ανέφικτα (και ποιός μπορεί να μιλήσει, αλήθεια, για πιθανότητες και δυνατότητες; )
Η μαμά της πάντως κάθε φορά που ακούει ένα τρελό όνειρό της λέει
“Γιατί όχι; Μπορείς να το δοκιμάσεις.
Ακόμη κι αν δεν γίνει, εσύ θα έχεις προσπαθήσει.”
Και η μικρή χαμογελάει.
Και γλυκαίνεται από την προσπάθεια και χαίρεται, βάζοντας τους επόμενους στόχους, που θα της φέρουν χαρά.
Κι αν πικραίνεται με το αποτέλεσμα, μετά από λίγο λέει “Δεν πειράζει. Ό,τι έγινε, έγινε. Πάμε για άλλα.”
Και κάνει άλλα όνειρα χαμογελαστά.
Και κάπως έτσι μαθαίνει, ότι η ζωή είναι δύσκολη, αλλά είναι ενδιαφέρουσα και γίνεται όμορφη, όταν κοιτάμε ψηλά στον ουρανό και φανταζόμαστε το μέλλον.
Πριν ζήσουμε τα όνειρά μας, πρέπει να τα κυνηγήσουμε.
Και πριν τα κυνηγήσουμε, πρέπει να τα σχεδιάσουμε.
Αλλά πριν μάθεις να σχεδιάζεις, πρέπει κάποιος να σου δείξει πώς να πιάσεις το μολύβι και να οδηγήσει το χέρι σου στο χαρτί.
Κάποιος που κάνει τα δικά του σχέδια στο δικό του χαρτί.
___________________________________________________________________________________________________
Οι Πανελλήνιες είναι μία από τις χιλιάδες προσπάθειες, που κάνουν τα παιδιά στη ζωή τους.
Ας τους δείξουμε, ότι το να κάνουμε όνειρα και να τα κυνηγάμε είναι τρόπος ζωής.
Δεν είναι μία προσπάθεια.
Είναι καθημερινό κομμάτι μας.
Πρέπει να σχεδιάζουμε όνειρα και να τα προσπαθούμε.
Πρέπει να προσπαθούμε το δικό μας κομμάτι ευτυχίας και να μην αφήνουμε το μυαλό μας και την ψυχή μας μόνο σε δυσκολίες και ασχήμιες.
Ξέρω, ότι είναι δύσκολο.
Αν όμως γίνονταν αφορμές για το δικό μας πείσμα;
Μήπως έτσι τολμούσαμε με μεγαλύτερη δύναμη;
Δεν αρκούν τα λόγια.
Κι αν εμείς ζούμε έτσι, θα μας μιμηθούν τα παιδιά μας.
Όπως κάνουν με όλα όσα γεύονται για πρώτη φορά στη ζωή τους.
Ίσως η πρώτη κουταλιά να είναι ξινή ή πικρή.
Η δεύτερη όμως μπορεί να έχει διαφορετική αίσθηση.
Αρκεί να της δώσεις ευκαιρία κι αρκεί κάποιος να σε πείσει, ότι πρέπει να κάνεις αυτή την προσπάθεια.
Κι αυτό μπορεί να γίνει από κάποιον που εμπιστεύεσαι κι αγαπάς.
Εσένα κι εμένα, μπαμπά, μαμά.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments