Ελεύθερη αγάπη – “Το Σοφάκι και ο Ντο”

Πριν από λίγους μήνες εμφανίστηκε στη γειτονιά μας ένας τύπος ελεύθερος.
Καμαρωτός αλλά και ναζιάρης, χαρούμενος και πολύ αγαπησιάρης.
Η κόρη μου μόλις έβγαινε από την πολυκατοικία, του φώναζε: “Πού είσαι; Πού είσαι;” και εκείνος ερχόταν τρέχοντας.

Ένας εξαιρετικός τύπος, που είχε ερωτευθεί όλη η γειτονιά.
Αφρατούλης και πορτοκαλί ο Γατούλης μας. Έτσι τον φωνάζαμε.

Αρκετές φορές την ημέρα τον αναζητούσαμε, για να του δώσουμε φαγητό ή απλά πολλά χάδια.
Δεν ήμασταν μόνο εμείς οι ερωτευμένες μαζί του.
Πολλές οικογένειες σε μια σωπηρή συνεννόηση μεταξύ μας, είχαμε αναλάβει να τον φροντίζουμε.

Ο Γατούλης ήταν μεγάλη μούρη και κάποιες μέρες όπως κάθε γάταρος, που σέβεται τον εαυτό του, έμπλεκε σε γατοκαυγάδες.
Κάποια πρωινά τον βρίσκαμε με τα σημάδια των μαχών.
Γρατσουνιές και μαδήματα, χωρίς αυτά να τον εμποδίζουν να έρχεται με την ουρά χαρούμενη, κάθε φορά που τον φωνάζαμε.
Σκληρό αγόρι αλλά χαδιάρικο.
Εδώ και ενάμιση μήνα τον έχουμε χάσει.
Τον έχουμε αναζητήσει παντού.
Κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι η κόρη μου φωνάζει, “Πού είσαι; Πού είσαι;” αλλά δεν εμφανίζεται από πουθενά.

Δεν ήταν αδέσποτος τύπος. Ήταν ελεύθερος.
Απολάμβανε στιγμές ελευθερίας, αλλά και μια θαλπωρή από όλους.
Κανείς δεν ξέρει τί έγινε.
Η μικρή στεναχωρήθηκε πολύ.
Η πρώτη σκέψη που κάνουμε είναι ότι ίσως είχε ερωτευθεί κάποια νεαρή γατούλα και ζούσε κάπου αλλού ρομαντικές στιγμές.

Όσο περνούσε ο καιρός, αρχίσαμε να ανησυχούμε ότι κάτι του συνέβη.
Αυτή η σκέψη μας πίκρανε όλους.
Όμως δεν έχουμε κάποια ένδειξη, ότι κάτι συνέβη.
Αποφασίσαμε να δώσουμε ελπίδες σε εκείνον και σε εμάς και μια μέρα συζητώντας με τη μικρή, είπαμε ότι ίσως κάποιος να τον υιοθέτησε και να τον πήρε στο σπίτι του. Μπορεί επειδή ήταν τόσο φιλικός και κοινωνικός και πραγματικά όμορφος, να θέλησε κάποιος να τον πάρει στο σπίτι του.
Βέβαια, μια τέτοια ελεύθερη ψυχή δεν είναι εύκολο να την περιορίσεις μέσα σε ένα διαμέρισμα, αλλά σε αυτή τη φάση, αυτή η σκέψη μας γαληνεύει κάπως.
Κι ενώ κοιμόμαστε με αυτές τις σκέψεις, λίγες μέρες πήραμε στα χέρια μας το παιδικό βιβλίο “Το Σοφάκι και ο Ντο” που έρχεται να μιλήσει για τέτοιες βαθιές αγάπες που άλλες είναι ελεύθερες κι άλλες αδέσποτες.

Το Σοφάκι, ένα μικρό κορίτσι που λατρεύει τα ζωάκια, παρακαλεί τη μητέρα του να πάρουν ένα σκυλάκι. Η μητέρα του αρνείται και το βράδυ το Σοφάκι θα δει στον ύπνο του τον Ντο το Νεραϊδόσκυλο που θα του μάθει τί σημαίνει Αγάπη, Φροντίδα και Προσφορά προς τα αδέσποτα ζώα.
Ο Ντο, όπως η πρώτη νότα της μουσικής, μέσα από ένα μαγικό όνειρο θα διδάξει στο μικρό κορίτσι την πρώτη αξία της ζωής, την Αγάπη, και θα δείξει στο Σοφάκι πώς μέσα από απλές καθημερινές πράξεις μπορεί να μάθει να αγαπά και να σέβεται και άλλους πέρα από τον εαυτό του.

Θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι είναι ένα ακόμη παιδικό βιβλίο που μιλάει για τα ζώα και την τρυφερή τους σχέση με τα παιδιά.
Όμως το συγκεκριμένο βιβλίο της Κατρίνας Τσάνταλη με εικονογράφηση του Κώστα Θεοχάρη έρχεται να δώσει αφορμές για πολλές σχετικές συζητήσεις.

 

Οι ειδικοί ψυχολογίας-ψυχοθεραπείας και παιδοψυχολογίας Σάντυ Κουτσοσταμάτη και Φίλια Αραπάκη σε σημειώματά τους στο τέλος του βιβλίου, υπογραμμίζουν τη θετική σημασία που έχει η σχέση ενός παιδιού με κάποιο ζώο.
Πέρα από την ενίσχυση της ενίσχυσης της συναισθηματικής νοημοσύνης, που συμβάλλει στην κοινωνικότητα και την απόκτηση αυτογνωσίας και αυτοελέγχου, το παιδί μαθαίνει να είναι υπεύθυνο για κάποιον πέρα από τον εαυτό του και να νιώσει ότι κάποια άλλη ζωή εξαρτάται από τη δική του φροντίδα.

Στην ιστορία η Σοφία αντιλαμβάνεται την ανάγκη που έχει η γάτα για φαγητό ή για νερό και προσπαθεί να προσφέρει ό,τι χρειάζεται το ζώο και αποφασίζει με τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειας, ότι θέλει να φροντίσει κάποιο σκυλάκι, που δεν είναι ράτσας και μάλιστα έχει και κάποιο πρόβλημα στο πόδι του.

Το σημείωμα της συγγραφέως στην αρχή του βιβλίου μεταξύ άλλων γράφει:
“…(To βιβλίο) Δεν προτείνει να υιοθετήσετε όλοι αδέσποτα γατάκια και σκυλάκια. Και αυτό γιατί, αν δεν έχετε χρόνο, τα χρήματα και τη διάθεση να το φροντίσετε και να το εντάξετε στην οικογένειά σας για χρόνια, είναι καλύτερα να μην το κάνετε. ΚαλύΤερα να μάθετε στα παιδιά σας να αφήνουν νεράκι στο πάρκο της γειτονιάς, όταν πηγαίνετε την βόλτα σας, για να πιουν τα περαστικά αδέσποτα ζωάκια. Και πιστέψτε με, ίσως είναι μια πολύ όμορφη βάση για να “πλάσετε” ένα παιδί σε έναν υπέροχο άνθρωπο.”

Κι έχει τόσο δίκιο.

Η οικογένειά μας αποτελείται από εμάς τους τρεις και δύο λατρεμένα σκυλάκια, που είναι μαμά και γιός.
Για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης κι ενώ γιαγιά-μαμά και κόρη είμαστε και γατούδες, δεν έχουμε στο σπίτι κάποιο γατίσιο μέλος.
Έχουμε απλώσει όμως την αδυναμία μας στις ελεύθερες γάτες της πόλης μας.
Περπατώντας από την πολυκατοικία μας μέχρι και τη μεγάλη λεωφόρο, δύο στενά παρακάτω έχουμε τη Φίφη , στο πάρκο τη Λουλού, ένα δρόμο πάνω από τη γιαγιά τη Χοντρούλα και άλλες που εγώ δεν θυμάμαι τα ονόματά τους, αλλά τα θυμάται η κόρη μου.

Θεωρώ ότι “Το Σοφάκι και ο Ντο” είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, που προσεγγίζει πολύ στοχευμένα και σφαιρικά το θέμα της υιοθεσίας κάποιου ζώου.
Ο κόσμος θα ήταν υπέροχος αν όλοι σεβόμασταν τα ζώα, ακόμη κι αν δεν είχαμε υιοθετήσει κάποιο.

“Το Σοφάκι και ο Ντο”της Κατρίνας Τσάνταλη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.

Κι αν τύχει και συναντήσετε κάπου έναν άσπρο-πορτοκαλί αφρατούλη γατούλη που μόλις του πείτε “Πού είσαι;”,  θα έρθει τρέχοντας να τριφτεί χαδιάρικα στα πόδια σας, δώστε του  ένα χάδι, κάτι να φάει και λίγο νεράκι.
Μας λείπει.

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

Ο κόσμος μας θα ήταν διαφορετικός αν εμείς οι άνθρωποι δεν θεωρούσαμε το είδος μας ανώτερο από τα υπόλοιπα είδη…
Και αυτό είναι το μήνυμα που επιχειρεί να περάσει το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
Μήπως πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά αυτό το θέμα;
Σάντυ Κουτσοσταμάτη
MSc Counselling Psychology and Psychotherapy Cognitive Behavioral Psychotherapist