slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΜΟΥΣΙΚΗ

Μία οθόνη κινητού και η επιλογή στα χέρια μας.

20 Οκτωβρίου, 2016

Μερικά έργα τέχνης δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

Πρέπει να αφεθούμε στα ερεθίσματα, για να αφομοιώσουμε τα μηνύματα.
Το πιθανότερο είναι να γίνει με διαφορετικό τρόπο για τον κάθε ένα από εμάς.

Χτες παρακολούθησα το νέο video clip του νέου τραγουδιού του  Moby, με τίτλο “Are you lost in the world like me?”.

Ο Moby είναι ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης (τραγουδοποιός, τραγουδιστής, dj, συνθέτης, μουσικός, φωτογράφος, συγγραφέας) ο οποίος είναι vegan και ακτιβιστής υπέρ των ζώων.

 

moby

Είμαι σίγουρη ότι με κάποιον τρόπο τον γνωρίζετε (Θυμάστε το “Why does my heart feel so bad?” ή το “Porcelain”;  ).

Αυτό το νέο video clip αξίζει να το δούμε όλοι.
Ακόμη κι αν δεν βρίσκουμε κάπου ανάμεσα τον εαυτό μας, μας αφορά γιατί το φαινόμενο υπάρχει δίπλα μας και καλό θα ήταν να προβληματιστούμε.

Για να ξέρετε όμως γιατί μιλάω, καλύτερα πρώτα να μοιραστώ το video μαζί σας :

 

Σε αυτή τη φάση της ζωής μου δεν βρίσκω τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα σε αυτά που προβάλει το clip (τουλάχιστον όχι σε αυτή την κατάσταση).
Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν έχω βρεθεί έστω για λιγο στο παρελθόν ή δεν μπορεί να συμβεί στο μέλλον.

Επίσης αυτό που παρακολουθώ, όσο κι αν δεν νιώθω ότι “κουμπώνει” σε μένα, δεν σημαίνει ότι δεν το συναντώ και ότι δεν με προβληματίζει.
Και με προβληματίζει και μου δίνει για άλλη μία φορά αφορμή για τα μηνύματα, που περνάω στο παιδί μου για τη ζωή του στη συνέχεια.

Τα τελευταία χρόνια με την απίστευτη εξέλιξη της τεχνολογίας, την υπερέκθεση στην κάθε είδους πληροφορία και την άνθιση της κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν συνέχεια ερωτηματικά σχετικά με το πόσο χάνουμε τον εαυτό μας σε αυτόν το “νέο  κόσμο”.
Όμως αλήθεια, αυτή η “αλλοτρίωση” του ανθρώπου οφείλεται σε αυτή την ανάπτυξη;
Η ανάπτυξη φταίει ή η κατάχρηση των προϊόντων;
Παρατηρώ αυτή τη νέα κατάσταση στον κόσμο και στέκομαι κάπου στη μέση και σίγουρα δεν νιώθω χαμένη (…Lost in the world).
Αναρωτιέμαι για πολλά και γράφω παρακάτω κάποια σκόρπια, που αγγίζουν κι εμένα όπως…

Γιατί κάνουμε κατάχρηση των συσκευών  επικοινωνίας;

Τί είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να δηλώσουν παρόντες σε ένα  γεγονός δυσάρεστο ή έκτακτης ανάγκης, όπως μία πυρκαγιά κτιρίου;
Γιατί νιώθει κάποιος την ανάγκη να βγάλει selfie με background ένα γεγονός που σημαίνει κίνδυνο για τον ίδιο ή κάποιους άλλους συνανθρώπους του;
Πόσο απαθείς έχουμε γίνει από αυτή την υπερέκθεση στην πληροφορία και στη δικτύωση;

Πόσα χάνουμε από τη συνεχή αποτύπωση στιγμών;
Μήπως δημιουργούμε στιγμές για να τις αποτυπώσουμε με κύριο στόχο το μοίρασμά τους;
Μήπως αυτή η εμμονική ανάγκη αποτύπωσης και μοιράσματος καταστρέφει τις ίδιες τις  στιγμές, που ουσιαστικά είναι η  ζωή μας;

Πόσο αληθινό είναι το “lol”, που γράφουμε σε ένα μήνυμα;
Γελάει τουλάχιστον η ματιά μας, όταν το πληκτρολογούμε;

Πόσες φορές μοιραζόμαστε κάτι αυτόματα χωρίς να σκεφτούμε, τί μπορεί να σημαίνει  για εμάς ή για κάποιον άλλο;

Πόσο απερίσκεπτα και απρόσεκτα γίνεται  η προβολή μας και πώς μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κοροϊδίας  – χλευασμού από το κοινό σε έκταση και ένταση, που ούτε καν μπορούμε να προβλέψουμε;
Πόσες αφορμές ψάχνουμε για να κοροϊδέψουμε κάποιον, να μοιράσουμε ένα video με κάτι που θεωρούμε αστείο-γελοίο και τελικά γινόμαστε συνεργοί εκφοβισμού ή έμμεσης ψυχολογικής βίας, που μπορεί να οδηγήσει συμπεριφορές στα άκρα;
Πόσο εύκολα “κανιβαλίζουμε”;

Γιατί;
Γιατί όλα αυτά;
Μήπως γιατί στην πραγματικότητα δεν έχουμε καταλάβει πόση δύναμη έχουμε στα χέρια μας ή  γιατί αντιθέτως πιστεύουμε, ότι είναι ένα “παιχνιδάκι”;


Και πόσοι ακόμη προβληματισμοί…..

Πιστεύω βέβαια, ότι αυτό το video φτιάχτηκε κυρίως για να θορυβήσει (και για να εκφράσει την άποψη του Moby).

Γνώμη  μου είναι, ότι όλα όσα παρουσιάζει ισχύουν, αλλά όχι καθολικά και απόλυτα για όλους.

Ίσως να θέλει να δείξει προς τα που οδηγείται η κατάσταση, αν συνεχίσει χωρίς αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση.
Όμως είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και γι’αυτό βλέπω τα πράγματα λίγο διαφορετικά.

Όλα έχουν να κάνουν με τη χρήση και την κατάχρηση.

Η τεχνολογία από μόνη της δεν είναι κάτι κακό.

Δεν πρέπει να δαιμονοποιούμε το μέσο, αλλά τον τρόπο που το χρησιμοποιούμε.

Σε όλα αυτά τα αρνητικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και πολλά θετικά που έχουν εξελίξει το ανθρώπινο είδος πάνω σε αυτόν τον τομέα της τεχνολογίας, της πληροφορίας και της επικοινωνίας.

Η κατάχρηση σημαίνει πολλά άλλα πράγματα, που δεν εκδηλώνετε μόνο στη χρήση κινητού και έχουν να κάνουν με την ψυχολογία μας, τις δικές μας ανάγκες και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε ή ανατρεφόμαστε.

Και εδώ φτάνουμε στην οικογένεια και στο δικό μας ρόλο ως γονείς.

Εμείς είμαστε αυτοί, που θα περάσουμε μηνύματα στα παιδιά μας και θα καλλιεργήσουμε εικόνες και πρότυπα για την επόμενη γενιά.

Εμείς τους δίνουμε το εργαλείο στα χέρια τους και εμείς πρέπει να τους δείξουμε πώς θα το χρησιμοποιούν κάνοντας οι ίδιοι λογική χρήση.

Συνειδητά και υποσυνείδητα είμαστε πρότυπο για όλα, όπως έχουμε ξαναπεί.

Η ζωή είναι στιγμές offline, αλλά και online.
Σε όλα πρέπει να υπάρχει μέτρο και κύριος στόχος είναι μια γεμάτη και ισορροπημένη ζωή, που μπορεί να γίνεται πιο ευτυχισμένη, αφού έχουμε περισσότερες επιλογές και διευκολύνσεις, για να την ομορφύνουμε.

Το μυστικό είναι στα όρια και στο πώς και πότε τα βάζουμε.

Αγαπώ Moby και το καταπληκτικό video clip, που ετοίμασε ο Steve Cutts.
Are you lost in the world like me?

Ακόμη κι αν δεν νιώθουμε “lost” σε αυτόν το σύγχρονο κόσμο, αυτό το ταινιάκι είναι μια καλή αφορμή να προβληματιστούμε.

Η οθόνη είναι περίεργο εργαλείο και κάποιες φορές παραμορφώνει τα πράγματα, είτε βρίσκεσαι μπροστά είτε πίσω από αυτή.

Ας το έχουμε αυτό στο μυαλό μας. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!