Όχι στον ήλιο

Όσο μεγαλώνουμε οι φόβοι της ζωής μας είναι διαφορετικοί.
Η νεότητα έχει αυτή την αίσθηση, ότι θα ζήσουμε για πάντα.
Είναι σίγουρη η πεποίθηση, ότι έχουμε πάρα πολύ χρόνο μπροστά μας, για να κάνουμε όλα όσα ονειρευόμαστε.

Όσο μεγαλώνουμε, όλα αλλάζουν.
Οι γνώσεις και εμπειρίες μας κάνουν να αξιολογούμε τα πράγματα αλλιώς, γιατί αρχίζουμε να τα βλέπουμε αλλιώς.
Κάνουμε πιο… ρεαλιστικές αναλύσεις, πιο…να δεις πώς τις λένε….α, ναι! Προσγειωμένες.
Αυτή η ανάλυση των πραγμάτων, μας κάνει  να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φόβους μας.

Το ότι μεγαλώνω εγώ, σημαίνει ότι παράλληλα μεγαλώνουν και οι άνθρωποι μου γύρω μου, ξεκινώντας από τους γονείς μου,  τους θείους μου και συνεχίζοντας με τους φίλους τους και  τους γονείς των φίλων μου και πάει λέγοντας.
Έχω ζήσει απώλειες.
Θα πίστευε κανείς, ότι όπως ο περισσότερος κόσμος φοβάμαι το θάνατο.

Κι όμως, όσο σκέφτομαι, καταλήγω στο ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι αυτός.
Ο θανατος είναι ένα γεγονός, που σημαίνει το τέλος με όλα φυσικά τα δυσάρεστα επακόλουθα (για αυτά που σταματούν για μένα και γι’αυτά που αρχίζουν για τους δικούς μου ανθρώπους που με αγαπούν), αλλά δεν είναι αυτό που φοβάμαι.

Και πάλι… δεν είναι η σωστή λέξη. Δεν είναι φόβος.
Μάλλον είναι ανησυχία, για να το πω πιο σωστά.

Ανησυχώ για τα γηρατειά.
Ανησυχώ, γιατί βλέπω όλα όσα περνούν άνθρωποι αυτής της ηλικίας.

Άραγε θα είμαι καλά;
Θα πονάει το σώμα μου από τα χρόνια κόπωσης ή κάποια ασθένεια;
Θα μπορώ να φροντίζω τον εαυτό μου;
Θα ζω με αξιοπρέπεια;
Θα έχω τη μνήμη μου;

Θα μπορώ να είμαι μεγάλη, χωρίς να γεράσει η ψυχή μου;

Χωρίς να μου συμβούν πράγματα που θα ρυτιδιάσει το μυαλό και τα όνειρά μου (ω, ναι! Νομίζω ότι ακόμη κι όταν γεράσω, θα κάνω όνειρα);

Κι άλλα,  κι άλλα.

Δεν έχω σκοπό να καταγράψω τους φόβους μου, απλά να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και ανησυχίες για την απρόβλεπτη εξέλιξη της ζωής, που κάποιες φορές τα φέρνει έτσι  και ανατρέπονται τα πάντα.

Τις περισσότερες φορές οι ανατροπές σε μεγάλη ηλικία φέρνει αλλαγές σε όλη την οικογένεια.

Σκέψεις που εμφανίστηκαν πιο έντονα για άλλη μία φορά μετά την ανάγνωση του βιβλίου “Όχι στον ήλιο”(Εγγραφές Άνοιας) της Παύλης Βιδάλη.
Ιστορίες μιας ζωής με έναν άνθρωπο, που λατρεύεις και πάσχει από άνοια.
Ιστορίες που γίνονται ποίηση,γιατί δεν έχεις άλλο τρόπο να τις προσεγγίσεις, να τις συλλάβει το μυαλό σου, να τις δεχτείς χωρίς να σε πληγώνουν. Ιστορίες μιας ζωής γεμάτη φόβο για το λάθος που μπορεί να σημαίνει κίνδυνο.
Ιστορίες ποίησης, γιατί μόνο μία αφηρημένη έννοια μπορεί να κλείσει μέσα της το μυαλό ενός ανοϊκού ανθρώπου και των ανθρώπων, που ζουν κοντά του.

Όταν το  μυαλό σου σε προδίδει, όταν η μνήμη σου σβήνεται, δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν, γιατί χάνονται τα κομμάτια που έκαναν εσένα.
Ίσως να είναι χαμένα κομμάτια παζλ, που όσο περισσότερα λείπουν, δυσκολεύουν τη σύλληψη της εικόνας της ζωής σου. Του εαυτού σου.
Κάθεσαι και κοιτάς το ασχημάτιστο έργο και απορείς ή κάνεις τις δικές σου μαντεψιές.

Τί ώρα είναι; Φοράς ρολόι.
Πάμε θα νυχτώσει. Έχασες το φως σου μάνα; Ή το φως σε εγκατέλειψε;
Πρώτα θα γίνει μεσημέρι. Θα φάμε, θα ξεκουραστούμε λιγο.
Α, εγώ δεν κοιμάμαι.
Καλά ίσιωσε λίγο την πλάτη σου.
Θέλεις να πάμε βόλτα μετά;
Ναι, πάμε; Όχι τώρα, δε συμφωνήσαμε μία με πέντε όχι στον ήλιο;
Καλά  κάνε ό,τι θες.
Κάθισε έξω στα σκαλιά. Είναι τόσο αδύνατη. Πονάνε τα κοκαλάκια στα μάρμαρα.
Παναγία μου, έρχεται μέσα. Τραβάει την καρέκλα. Ανοίγει το συρτάρι. Ψάχνει να φάει. Αν φάει πάλι, θα θέλει να βγει έξω. Έκρυψα το φαϊ.
Η ώρα είναι τρεις και μισή. Ένα να..Όοοοχι, εγώ δεν. Δεν είναι κανείς άλλος εδώ; Όχι ρε μαμά, δεν είναι κανείς άλλος εδώ, μόνο εγώ, μια ψυχρή ξένη. Κι η άλλη; Είναι στη δουλειά, δεν υπάρχει άλλος μάνα, εμείς είμαστε. Η γιαγιά; Αν ζούσε η γιαγιά σου θα ήταν δεινόσαυρος, γελάς; Κι αυτός εκείνος;
Ποιός – κάτι βίαιο παλεύω. Δεν είναι κανείς άλλος; Εμείς είμαστε μαμά, ποιον ψάχνεις, ποιόν ζητάς; Να, ένας άντρας….Αυτό δεν το είχα δει να ‘ρχεται.

Το “Όχι στον ήλιο” της Παύλης Βιδάλη με ένα υπέροχο εξώφυλλο το αγάπησα, για πολλούς λόγους και με άγγιξε φτάνοντας στα χέρια μου από μια ψυχή που αγαπώ κι είναι συγγενής καρδιάς.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ενδυμιων.

Μαμά Μαμαδοπούλου