Δεν θέλω να τα αποτυπώσω βουρκωμένα σε ψηφιακή εικόνα.
Δεν έψαξα καν να βρω φωτογραφία, που να θυμίζει κάτι από αυτήν την εικόνα που έχω ακόμα μπροστά στα δικά μου μάτια.
Όταν ήταν βρέφος και έκλαιγε, στεναχωριόμουν όταν καταλάβαινα ότι πραγματικά πονούσε ή ταλαιπωρούνταν με κάτι. Ποτέ μου δεν στεναχωρήθηκα γιατί έκλαιγε από τα νεύρα της (για την ακρίβεια, έχει υπάρξει περιστατικό όπου ημερών στριγγλίζει από τα νεύρα της ούσα κατακόκκινη, γιατί δεν την είχα σηκώσει από την κούνια για αγκαλίτσες και η υποφαινόμενη άκαρδη μάνα είχε ξελιγωθεί σε άφωνο γέλιο με την τσαντίλα του σπόρου-μετά κοιμήθηκε. Το μωρό!).
Όταν άρχισε να μεγαλώνει και το μωρό άρχισε να γίνεται παιδάκι στο κομμάτι “στεναχωριέμαι όταν δακρύζει ή κλαίει” ήρθε να προστεθεί και ο παράγοντας συναισθήματα. Παράπονο, απογοήτευση, απώλεια. Η πρώτη πικρή γεύση αυτών, έκαναν τα ματάκια να κλαίνε. Η πρώτη επαφή με ένα μέρος από την αλήθεια της ζωής.
Και το μικρό μεγαλώνει.
Και γίνεται παιδάκι.
Και εκφράζει ό,τι νιώθει, όπως το νιώθει.
Και σε κάποια στιγμή που στεναχωριέται και αισθάνεται ευάλωτο, δεν το αντιλαμβάνεσαι τρέχοντας με τους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της ημέρας και στιγμιαία το κάνεις να νιώσει, ότι δεν το καταλαβαίνεις.
Νιώθει παράπονο, ξεκρέμαστο και δεν στο λέει.
Δεν στο λέει με λόγια, αλλά με αυτό το βλέμμα που καρφώνεται στο δικό σου, γεμίζει δάκρυα που δεν ξεχειλίζουν.
Δάκρυα που απλά κοκκινίζουν και θολώνουν τα ματάκια του, κατεβαίνουν τα φρυδάκια του και συνεχίζει και σε κοιτάζει ευθεία μέσα σου, σα να ψάχνεται να γραπωθεί από μία γωνιά εκεί, κάπου στην ψυχή σου.
Και δεν τρέμει το σαγωνάκι από παράπονο.
Απλά το βλέμμα είναι σταθερό.
Κι εκείνη την στιγμή νιώθεις σα να σε περνάει ρεύμα.
Όλα τα δάκρυα του κόσμου θέλουν να πλημμυρίσουν τα δικά σου μάτια.
Συνειδητοποιείς πού είσαι και κυρίως ποιά είσαι(ΕΙΣΑΙ Η ΜΑΜΑ!) και αυτομάτως σκέφτεσαι, τί κάνεις!
Απλώνεις το “δίχτυ ασφαλειας” και την αγκαλιά σου και το αφήνεις να ξεσπάσει και να σου πει τί πραγματικά νιώθει.
Τί πραγματικά το στεναχώρησε!
Κι αφού ζητήσεις συγγνώμη και εξηγηθείς (γιατί είσαι και άνθρωπος και κάνεις λάθη) κάθεστε αγκαλιά, για να νιώσει η μία την άλλη όπως είναι αληθινά και πραγματικά.
(Photo by Mr Ristoo)
No Comments