ΜΠΟΥ-ΓΕ-ΛΟ! ΜΠΟΥ-ΓΕ-ΛΟ!

 

 

Σήμερα το πρωί βλέπω αυτό το γαργαλιστικό τουή του Αlex Woo

(Ακολουθήστε τον στο τούηταα : https://twitter.com/axlg)

 

Ελάτε να παίξουμε μπουγελο

— Alex Woo (@axlg) May 30, 2014

 

@axlg νααααιιιι!! Εμ…Στην πίσω αυλή μόνο, γιατί μετά την “αποβολή με αναστολή” που είχα φάει στο Γυμνάσιο, θα έρθει και η κανονική. :p

— KidsCloudgr (@KidsCloudgr) May 30, 2014

 

 

@axlg υπόθχομαι, ότι ούτε θα κλάπθω, ούτε θα φτύθω, ούτε θα κατουρηθώ.

— KidsCloudgr (@KidsCloudgr) May 30, 2014

Όταν παίζουμε, δεν κάνουμε ζαβολιές!

Πόσο δε, όταν καραδοκεί ο κύριος Διευθυντής.

Όπως και κάπου εκεί στη Β’Γυμνασίου.

Κάθε χρόνο μόλις έμπαιναν οι πρώτες ζέστες και πλησίαζε το τέλος της σχολικής χρονιάς, μας έπιανε το καλοκαίρι και δη οι κάψες, οπότε αρχίζαμε τα μπουγέλα.

Σπλατς! Σπλουτς!

Πετούσαμε νερά ο ένας στον άλλον με τα χέρια, ποτήρια, μπουκάλια, σακούλες…ναι, με σακούλες. Δεν έχετε δοκιμάσει;

Α! Είναι πιο εντυπωσιακό το μπουγέλο έτσι, γιατί συγκεντρώνεται μεγαλύτερη ποσότητα νερού και γίνεται λούτσα ο άλλος.

Βέβαια, θα πρέπει να προσέξεις, να είσαι κοντά στο στόχο, γιατί το μεγάλο άνοιγμα που έχει η σακούλα κάνει το νερό, να  σκορπίζεται σε διαφορετικά σημεία, οπότε…

Εμ…ναι…εντάξει. Εύχομαι, να μην διαβάζετε το ποστ με το πιτσιρίκι σας. Ναι; 😀 (Χαμόγελο ενοχής.)

Όπως θα καταλάβατε, είχα εντρυφήσει στο μπουγέλο.

Ήμουν καταπληχτική και δίκαιη (Τ’ακούς,  Alex Woo; )

Μπουγελωνόμουν και μπουγέλωνα.

Φυσικά και δεν μας έπιαναν.

Τις περισσότερες φορές.

Εγώ ήμουν το “σιγανό συννεφάκι” (δεν ήταν ινδιάνικη προσφώνηση όπως ο “καθιστός μπούφος – βλ. σιγανό ποταμάκι) και έκανα ό,τι έκανα και μετά σφύριζα αδιάφορη μπροστά από τους καθηγητές κάνοντας “Πλινκ Πλινκ” (παίζοντας βλεφαρίδες τύπου αθωότητας) και μόλις έστριβα τη γωνία…Σπλατς! μου ερχόταν πισώπλατα το μπουγέλο.

Μέχρι που κάποιο μεσημέρι, που είχαμε κενό, μπουγελοκυνηγιόμασταν με τους φίλους μου στο προαύλιο με τη σιγουριά, ότι ο κύριος Διευθυντής έλειπε.

Με τη σιγουριά μείναμε.

Εκεί που κυνηγιόμασταν και κρατούσα τη σούπερ γεμάτη σακούλα με νερό, ακούω

“Παιδοπούλου!” (το πατρικό μου…ξέρετε)

Γκλουπ!

Γυρίζω. Τον βλέπω. Κάνω ένα χαμόγελο.

Πλινκ πλινκ! (Γνωστές βλεφαρίδες αθωότητας)

Σπλατς!  Η σακούλα μου έπεσε από τα χέρια. Όχι, δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν.

“Στο γραφείο μου γρήγορα. Κι εσύ και η άλλη νεαρά!”

Με τα μούτρα κάτω πήγαμε στο γραφείο του, όπου ακούσαμε μαζί με τη φίλη-συμμαθήτρια την κατσάδα της ζωής μας.

Και μετά την ακούσαμε κατ’ιδίαν.

Η ατομική μου κατσάδα περιείχε λίγο από

“Δεν το περίμενα από σένα (Μα, γιατί, τσύριε; Kι εγώ παιδί είμαι.).

Εσένα, που σε φέρνω ως παράδειγμα (Κακό του κεφαλιού σας, τσύριε.)

Και με φέρνεις σε δύσκολη θέση (μα, γιατί; ).

Δεν θέλω να επαναληφθεί! Θα έχεις μία αποβολή με αναστολή κι εσύ και η “Μπουρδοπούλου” και αύριο θα έρθετε με τους γονείς σας.”

Γκλουπ!

Ποτέ μου δεν έμαθα ακριβώς, τί ήταν η “αποβολή με αναστολή”. Κάτι σαν επίπληξη, το κατάλαβα.

Επίπληξη, την οποία άκουσα και από τον μπαμπά, αλλά σε πιο ήπιους τόνους.

Η επίπληξη του μπαμπά είχε και μία μορφή επεξήγησης του γιατί δεν πρέπει να παίζουμε μπουγέλο.

“Που μπορεί να κρυώσετε, που είναι επικίνδυνο να γλιστρίσετε και να χτυπήσετε κλπ.”

Λογικά πράγματα, αλλά…είναι, που το αίμα βράζει, το παιχνίδι σε γαργαλάει και το ξανακάνεις κρυφά, πιο προσεκτικά αυτή τη φορά

Και ο διευθυντής το ξέρει και γι’αυτό, αρκετές φορές κάνει τα στραβά μάτια.

Γιατί πόσες φορές, θα είσαι παιδί; 😉

Mαμά Μαμαδοπούλου (το γένος Παιδοπούλου)

(Ιmage by Anthony Bouch http://www.58bits.com/photos/photos-of-songkran-festival-in-bangkok)