ΜΙΑ ΠΡΟΒΑ ΣΕ ΕΝΑ STUDIO… #DREAMS_COME_TRUE :)

Είναι γνωστό τοις πάσι (άτσα!-Γ’Δέσμη γαρ), ότι οικογενειακώς ζούμε με μουσική.

Σκέφτομαι, ότι το “ακούμε μουσική” είναι πολύ λίγο για τη θέση, που έχει αυτή στη μέρα μας.

Αγαπημένα είδη αρκετά, αγαπημένοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα αρκετοί/ά, αλλά να…είναι και κάποια που έχουν ένα “τσακ” παραπάνω στην καρδιά μας, μια αδυναμία, να το πούμε.

Ένα από αυτά είναι το συγκρότημα των GAD. 

Οι περισσότεροι τους γνωρίζετε από τοοοοοο

“Ι love you just the way you are,Aaaahhhhh ahhhh, I love you just the way you are”- Waves

Eλληνικό συγκρότημα, που είναι το πιο αγαπημένο συγκρότημα της κόρης μου.

Και βέβαια η επιρροή υπήρξε με πολλές μορφές και πολλούς τρόπους, η κύρια μία, το ότι τους αγαπώ πολύ εγώ.

Είναι λογικό, όπως έχουμε ξαναπεί, τα ακούσματα των γονιών μέχρι κάποια ηλικία, να επηρεάζουν το παιδί.

Τα τελευταία 2 χρόνια το πιο αγαπημένο της τραγούδι είναι αυτό :

Είναι αυτό που μου ζητάει να ακούσει στο repeat, όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, είναι αυτό που χορεύει και χτυπιέται, είναι αυτό που θέλει να κάνουμε μαζί φωνητικά και να κάνει ότι παίζει ντράμς.

Είμαι τυχερή, γιατί γνωρίζω το συγκρότημα (και αυτό με κάνει να το αγαπώ ακόμη περισσότερο).

Έχω πει πολλές φορές, ότι θα την πάω να παρακολουθήσει μία συναυλία τους, αλλά τις περισσότερες φορές η ώρα έναρξης είναι λίγο απαγορευτική για τα δικά μας δεδομένα ύπνου, οπότε και δεν έχει συμβεί  μέχρι στιγμής.

Όταν έμαθα για τη συναυλία που ετοιμάζουν για  τις 09 Μαίου στο “Σταυρό του Νότου” (θα πάμε, ε; ), τους ζήτησα χάρη να παρακολουθήσουμε λίγο από την πρόβα τους.

Δέχτηκαν με χαρά και η μικρή με τεράστιο ενθουσιασμό!

Οπότε και αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για το απόγευμα του Σαββάτου 03 Μαϊου, οπότε ήταν και μία πρόβα τους.

Και έρχεται εκείνη η στιγμή, που ο πιο αγαπημένος της φίλος της ανακοινώνει, ότι κάνει το πάρτι γενεθλίων του την ώρα της πρόβας των GAD.

Ταυτόχρονα. Την ίδια ώρα.

Θεώρησα, ότι δεν θα ήθελε να χάσει στιγμή από το πάρτυ, οπότε και ενημέρωσα το συγκρότημα, ότι δεν θα μπορέσουμε πιθανότατα, να πάμε. Ευχαρίστησα. Μια επόμενη φορά. Καλά να είμαστε κλπ.

Κανόνιζα όμως, χωρίς τον ξενοδόχο.

Σάββατο μεσημέρι της λέω, ότι δεν θα προλάβουμε να πάμε στην πρόβα κι αρχίζει το κλάμα.

Γοερό!

Που “Όλο μου λες, ότι θα με πας να τους δω και δεν με πας” (Η μανούλα;  ), που “Μια φορά κανόνισες και τώρα το ακυρώνεις;” (Μα…η μανούλα; ), που “Εμένα με ρώτησες, αν με πειράζει να χάσω λίγο, λίγο, λίιιιγο από το πάρτυ, για να τους δω;” (Ε…είχε δίκιο).

Οπότε και αφού ένιωσα πολύ άσχημα, κανόνισα να πάμε έστω για λίγο.

Μόλις μπήκαμε στο studio μαγεύτηκε.

Έβλεπε τα μέλη του συγκροτήματος, να ρυθμίζουν τα μουσικά όργανα και είχε εκστασιαστεί.

Ξέρω, ότι αν ένιωθε λίγο πιο άνετα, θα χοροπηδούσε.

Αντ’αυτού κάθισε στην καρέκλα της και δεν κουνήθηκε στιγμή από εκεί.

Την είχα προετοιμάσει, ότι ίσως να μην τους ακούσουμε να παίζουν, καθώς είχαμε πάει για 15′-20′ και ότι πιο πολύ ήμασταν εκεί, για να τους δει.

Τη ρώτησε ο Κώστας, που είναι και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος, ποιά είναι τα αγαπημένα της τραγούδια και δήλωσε τα “Parallel Lines” και το “Leslie”. (Νομίζω, ότι είναι και οι μόνες 2 φράσεις που άρθρωσε όση ώρα ήμασταν εκεί).

Απρόσμενα μεγάλη έκπληξη για την ίδια, ότι ξεκίνησαν την πρόβα τους με τα δύο αυτά τραγούδια, για να την ευχαριστήσουν.

Την κοίταξα και ένιωσα, ότι κόντεψε να σπάσει η καρδιά της από τη χαρά.

Άκουσε τα τραγούδια και δεν έβγαλε μιλιά.

Μετά τα δύο τραγούδια, της πρότεινα να φύγουμε.

“Να κάτσουμε λίγο ακόμη, μαμά!”, μου ψιθύρισε στο αυτί.

Και καθίσαμε για 1 τραγούδι.

Της έκανα νόημα, αν θέλει να φύγουμε,

“Όχι, κάτσε-κάτσε”, μου απάντησε.

Όταν πλέον είχαν περάσει 3 τέταρτα, της είπα εγώ να φύγουμε, γιατί έπρεπε να πάμε και στο πάρτυ.

 

Όταν ξέρεις το παιδί σου, μπορείς να αφουγκραστείς το μέσα του.

Ο τρόπος που καθόταν, που παρακολουθούσε, οι αναπνοές της, το ποδαράκι που χτυπούσε ρυθμικά, όταν δεν την παρακολουθούσε κάποιος από το συγκρότημα, όπως και τα μάτια της που ναι, μεν κοιτούσαν από συστολή κάτω, αλλά πετούσαν σπίθες, με έκαναν να ακούω, τί ένιωθε.

Μου το διηγήθηκε μετά.

“Μαμά, ήταν απίστευτο. Εντάξει…ντρεπόμουν και λίγο, αλλά δεν ήθελα να τραγουδήσω, για να μην το χάσω. Ήθελα μόνο να το ακούω την ώρα εκείνη. Εξάλλου μπορώ να το τραγουδάω ό,τι ώρα θέλω εγώ στο αυτοκίνητο.”

(Η Ελένη μας μάγεψε με τη φωνή της.)

Λίγο πριν μπούμε στο studio, ο Κώστας της χάρισε ένα συλλεκτικό πάσο από μία συναυλία συμμετείχαν το 2012, για να το έχει ως αναμνηστικό.

Το ίδιο βράδυ το στόλισε τον πίνακα στο δωμάτιό της.

Θέλω να ζει, τέτοιες εμπειρίες. Θέλω να δοκιμάζει στη ζωή της στιγμές και καταστάσεις, να γεμίζει διαφορετικές εικόνες, συναισθήματα, συγκινήσεις, εκπλήξεις, να γεμίζει την ψυχή της με κομμάτια, που θα της δώσουν χρώματα.

Θέλω να νιώθει, πόσο υπέροχο να ζεις τα όνειρά σου.

Και αυτό που έζησε εκεί, σ’αυτό το studio ήταν ένα όνειρό της.

Ήξερα, ότι θα ήταν κάτι συνταρακτικό για την ίδια.

Και το “συνταρακτικό” δεν το λέω, για να τονίσω με highlight το θέμα, αλλά γιατί όντως την συντάραξε.

 

Είναι μεγάλη η χαρά και η ικανοποίηση για μένα το να βλέπω το παιδί μου να συγκινείται.

Και όπως, λέει και η φίλη μου η Χριστίνα,

η συγκίνηση, το λεέι και η λεξη, κινεί το μέσα σου.

Και αυτή η δράση, μπορεί να φέρει υπέροχα πράγματα σε βάθος χρόνου.

Ξέρω, ότι η κόρη μου αυτή τη μέρα θα τη θυμάται και δεν θα την ξεχάσει.

Και ίσως κάποια στιγμή, διαβάσει αυτό το άρθρο και θυμηθεί ακόμη περισσότερα.

Ευχαριστώ από την καρδιά μου Kώστα, Σπύρο, Ηρακλή, Μιχάλη, Αντώνη.

Ευχαριστώ πολύ, GAD!

Σύντομα,θα μας δείτε και σε μία συναυλία μαζί. Με τη μικρή δίπλα μου.

Εμένα θα με δείτε την Παρασκευή. 😉

Mαμά Μαμαδοπούλου