Θα ήθελα όμως, να μην υπήρχε το karkinaki.gr
Να μην υπήρχε ο λόγος, που του δίνει την υπόστασή του.
Εύχομαι τόσο δυνατά, να ήταν ένα blog παιδιού, που έχει γεννηθεί καλοκαιράκι και έχει ζώδιο “Καρκίνο” και πυκνά ξανθά μαλλιά με μπούκλες.
Ένα παιδί που η μαμά του, ο μπαμπάς του θα ξεχειλίζει την αγάπη, την φροντίδα και την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη αφοσίωσή στην ύπαρξή του.
Ένα παιδί με πολλές ευαισθησίες και πολλούς φίλους.
Κι έρχεται αυτό το στοιχείο της αγάπης του γονιού, να αποτελέσει τον κοινό κρίκο μεταξύ της γλυκειάς και της πικρής πλευράς της ζωής.
Όταν πήρα την ενημέρωση για το karkinaki.gr η πρώτη αίσθηση, που μου δημιουργήθηκε ήταν, ότι πρόκειται για ένα ακόμη site, που ευαισθητοποιείται σχετικά με τον παιδικό καρκίνο.
Μία περιήγηση όμως στα θέματά του με έκαναν να νιώσω ακριβώς αυτό, που πρεσβεύουν οι άνθρωποι που το δημιούργησαν, οι οποίοι αφού βίωσαν τον πόνο και τη δική τους δύσκολη εμπειρία στην οικογένειά τους, έρχονται να στηρίξουν οικογένειες, που ζουν τις ίδιες δυσκολίες.
Πέρα από τα επιστημονικά πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα άρθρα, μοιράζονται σημαντικά θέματα της καθημερινότητάς τους και το πως τα έχουν αντιμετωπίσει οι γονείς, κάποια από τα οποία έχουν να κάνουν με τις αλλαγές, που εμφανίζονται στη διατροφή ενός παιδιού, που πάσχει από καρκίνο σε συνδυσμό με τις εκάστοτε φαρμακευτικές αγωγές που ακολουθεί, προτείνοντας ακόμη και συνταγές, τρικ (γιατί μπορεί να μην τρώει) ή ακόμη και προτάσεις για κατασκευές-παιχνίδια.
Έμεινα για πολλή ώρα να διαβάζω κείμενα.
Δεν είναι απλά κείμενα. Είναι screen shot της ψυχής τους.
Πόσα να συμπεριλάβεις, αλήθεια, σε ένα κείμενο;
Όταν διάβασα το κείμενο της πρότασης για παιδική κατασκευή ονειροπαγίδας, ομολογώ ότι ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου.
Θα μου πείτε, σε ένα τέτοιο site που έχει τόσες πτυχές πόνου και δυσκολίας, στο κείμενο της κατασκευής ονειροπαγίδας το έπαθες αυτό;
Ναι.
Διάβασα αυτό :
“Στις περιπτώσεις των παιδιών με καρκίνο ο ύπνος συχνά γίνεται δύσκολος, άστατος, ανήσυχος. Οι εφιάλτες εμφανίζονται συχνά στα όνειρα των παιδιών μας και όχι αδικαιολόγητα, βέβαια, αφού όλα αυτά που βιώνουν επηρεάζουν μεταξύ άλλων και την ψυχική τους υγεία! Η ονειροπαγίδα είναι μια πολύ ωραία και εύκολη κατασκευή για να την κάνετε μαζί με το παιδί. Έτσι και θα το απασχολήσετε δημιουργικά και θα τη χρησιμοποιήσετε για να το βοηθήσετε, ίσως, να ξεπεράσει κάποιους από τους φόβους του και να κοιμηθεί πιο ήρεμα… “
(Φωτογραφία και απόσπασμα από εδώ : Πώς να φτιάξετε ονειροπαγίδα )
Πόσο άδικο είναι ένα παιδί, να ζει όλο αυτόν τον πόνο και αυτό το άγχος;
Γιατί ένα παιδί να έχει εφιάλτες;
Ένα παιδί πρέπει να κάνει μόνο όμορφα όνειρα! Μόνο!
Eίμαστε ενήλικες και με κάτι ασήμαντο (π.χ. γιατί δεν μας μίλησε η γειτόνισσα καλά), μπορούμε να χάσουμε τον ύπνο μας ένα βράδυ.
Πόσο δύσκολο και πόσο τεράστιο είναι όλο αυτό για αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους;
Κι όμως αυτοί οι γονείς είναι ενεργοποιημένοι και βρίσκουν τρόπο, να βοηθήσουν όχι μόνο τα παιδιά τους, άλλα και άλλα παιδιά και οικογένειες αποδεικνύοντας το μέγεθος και τη δύναμη της ψυχής τους.
Μιας ψυχής, που αισθάνομαι, ότι μεγαλώνει και γίνεται τεράστια από τη δική τους αγάπη και το σθένος των παιδιών τους, που είναι πραγματικοί μαχητές της ζωής.
Κι αυτό το τελευταίο το εισπράττεις από τη θεματολογία που έχει το karkinaki.gr αλλά και το blog με το οποίο “αγγίζεις” τα συναισθήματά τους και τις σκέψεις τους.
Λέω “αγγίζεις”, γιατί πραγματικά δεν νομίζω, ότι μπορείς να νιώσεις ούτε τόσο δα από τη διάσταση των συναισθημάτων αυτών των οικογενειών.
Μέσα από τον πόνο τους παίρνουν δύναμη, δίνουν δύναμη, λυγίζουν, ξαναστέκονται, είναι εκεί.
Είναι εκεί!
Για το παιδί τους και για τα άλλα παιδιά και τους γονείς, που έχουν ανάγκη.
Γιατί ξέρουν.
Έχει μεγαλώσει η καρδιά τους και θέλουν να προσφέρουν και Μπράβο τους!
Μπράβο τους, που θέλουν να σταθούν στις οικογένειες που ζουν τον παιδικό καρκίνο και να κάνουν λιγο πιο ήπιο αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Ξέρετε, όμως, το θέμα του καρκίνου και δη του παιδικού είναι ακόμη ένα θέμα, που μας αφορά όλους.
Εύχομαι από την καρδιά μου σ’αυτόν τον κόσμο να νοσούν, όσο το δυνατόν λιγότεροι (ει δυνατόν κανένας ), αλλά όλοι οι υπόλοιποι έχουμε μέρος στο θέμα.
Έχουμε ευθύνη απέναντι σε αυτά τα παιδιά και στις οικογένειές τους.
Στη στήριξη αλλά και στη συμπεριφορά απέναντι τους.
Μπορούμε και πρέπει, να το κάνουμε ξεκινώντας από το πιο απλό.
Ανατρέφοντας ευγενικά ευαίσθητα παιδιά,που κατανοούν και σέβονται.
Το παρακάτω κείμενο το δημοσίευσε μόλις χτες η μαμά της Νεφέλης στο karkinaki.gr και η καρδιά μου σφίχτηκε.
Σφυροκέφαλοι και… κουφιοκέφαλοι
«Ένας σφυροκέφαλος! Ένας σφυροκέφαλος! Κι είναι και κορίτσι…»
Το πρώτο περιστατικό «δημόσιας διαπόμπευσης» για τη Νεφέλη: Έξι παιδάκια, στην παιδική χαρά. Μεγαλύτερα από εμάς, αλλά τα ξέρω γιατί είναι της γειτονιάς. Ηλικίες Α’ και Β’ Δημοτικού. Ήταν μαζεμένα στη τσουλήθρα και μόλις μπήκαμε άρχισαν να την κοροιδεύουν, να τη δείχνουν, να γελάνε. Τους άκουσα από την είσοδο της παιδικής χαράς, πριν καν μπούμε καλά καλά. Είχα και τον Πάρι στο ποδηλατάκι και μαζί τη φίλη μου, φύλακα-άγγελος μας, τη Νατάσα.
Η Νεφέλη, ευτυχώς, δεν το κατάλαβε, γιατί είχε τρομάξει πιο πολύ που είδε τόσα παιδάκια μαζεμένα… Τη ρώτησα μήπως ήθελε να φύγουμε, αλλά μου είπε όχι! Φτάσαμε, λοιπόν, μέχρι το παγκάκι, κατεβάζω τον Πάρι από το ποδήλατο του και αρχίζω να περπάταω προς το μέρος τους.
Έχω δει τις νταντάδες τους, οι οποίες κάθονται σε ένα άλλο παγκάκι και δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται, γιατί μιλάνε και γελάνε μεταξύ τους. Οπτική επαφή δεν είχαν με τα παιδιά, αλλά ούτε κι ακουστική ( η ηλικία τους και τα γέλια, δεν επέτρεπαν και οξυμένες αισθήσεις).
Αν συνέχιζαν, θα είχα ορμήξει στις κυρίες. Τις ξέρω. Εδώ και 3 χρόνια βρισκόμαστε κάθε πρωί στην ίδια παιδική χαρά… Και τα παιδάκια τα ξέρω… Ειδικά τον Γιαννάκη, ο οποίος τρομοκρατεί τα υπόλοιπα παιδάκια, κλωτσάει, φωνάζει κι όταν δεν θέλει να φύγει από την παιδική χαρά, χτυπάει την νταντά του!
Χάρηκα που η Νεφέλη δεν κατάλαβε κάτι. Χάρηκα που δεν χρειάστηκε να ορμήξω, γιατί θα τρόμαζαν τα παιδιά μου. Με πείραξε πολύ, όμως, γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τόσο λάθος. Δεν αντιδρούν όλα τα παιδάκια έτσι όταν μας βλέπουν! Ακόμη κι αυτά που δεν μας ξέρουν.
Κάποια είναι πολύ διακρτικά… Κοιτάζουν με περιέργεια (ένα κοριτσάκι χωρίς μαλλιά είναι «περίεργο θέαμα»), αλλά εξίσου διακριτικά ρωτούν τη μαμά τους τι έχει το κοριτσάκι. Όταν η μαμά ξέρει να απαντήσει, το παιδάκι της χαμογελάει. Όταν η μαμά δε ξέρει να απαντήσει (πιο ευγενικά δεν μπορώ να το πω…), το παιδάκι εξακολουθεί να μας κοιτάει περίεργα και να απομακρύνεται γελώντας.
Και πραγματικά, θέλω να πω στη μαμά ότι όσο και να φεύγει μακριά, ο καρκίνος υπάρχει. Και μια άλλη μαμά πονάει πολύ και δίνει μάχη για να σώσει το παιδί της! Όσο και να φεύγει μακριά, παιδιά με αναπηρίες υπάρχουν… Και άλλες μαμάδες, με αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής, είναι φύλακες για αυτά.
Δεν το επιλέξαμε, δεν μας ρώτησε, απλά μας συνέβη! Εσύ, όμως, που το παιδί σου κοροϊδεύει το δικό μου, την ώρα που δίνει μάχη για τη ζωή του, που είναι πολύ όμορφη ακόμα και χωρίς τα μαλλιά της, το μοναδικό σημάδι της δύναμης της και του αγώνα της, εσύ επέλεξες να μεγαλώσεις ένα ανάγωγο πλάσμα!
Στην Ελλάδα των… σοσιαλμιντιογονιών, όπου οι super μαμάδες τα κάνουν όλα τέλεια και μεγαλώνουν παιδιά πιο έξυπνα κι από τον Αϊνστάιν, η διαφορετικότητα των παιδιών παραμένει θέμα ταμπού. Και τα ανάγωγα παιδιά, δυστυχώς, πολλαπλασιάζονται…
Πέσαμε και στη Μεγάλή Εβομάδα, που το σχολείο έχει κλείσει! Ίσως τα ξαναδούμε αύριο. Εμείς πάντως θα πάμε κανονικά στην παιδική χαρά…
Δεν θα πω κάτι περισσότερο.
Μέσα από το karkinaki.gr ας ευαισθητοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.
Θα ευχηθώ υγεία, όλα τα παιδιά του κόσμου.
Κι αυτοί οι μαχητές, ας είναι σύντομα νικητές του αγώνα τους!
Και σύντομα!
Facebook Fan Page : https://www.facebook.com/pages/Karkinaki/614590671927619
(Οι φωτογραφίες από το karkinaki.gr)
Ξέρω, ότι κάποιος θα χαιρόταν πάρα πολύ με αυτή την προσπάθεια.
Ο “Καβουράκης” ήταν γραμμένος από εκείνον για αυτά τα παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη (μπορείτε να το διαβάσετε εδω: http://www.kidscloud.gr/?p=3631).
Mαμά Μαμαδοπούλου
1 Comment
Aχ!