ΟΤΑΝ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ… :)

Σήμερα το απόγευμα πήγαμε με τη μικρή στο Άλσος της Νέας Σμύρνης.
Πήγαμε οι δυό μας, καθώς οι φίλοι μας δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν.

Το μικρό 7χρονο “σαλιγκάρι” είχε κουβαλήσει μία τσάντα με βιβλία, μπάρμπες (πληθυντικός του barbie, ντέι) και έναν εκπαιδευτικό υπολογιστή.
Φτάσαμε στο σημείο που είναι τα όργανα γυμναστικής του Άλσους και ξεκίνησε να κάνει ασκήσεις.
Μετά από λίγη ώρα βαρέθηκε.

“Μαμά, θέλω να παίξω με άλλα παιδάκια, αλλά δεν είναι οι φίλοι μου εδώ!”

Την παρότρυνα να προσεγγίσει δύο κοριτσάκια της ηλικίας της που έπαιζαν με κάτι κουβαδάκια.

Το σκέφτηκε και μετά από λίγο έκανε την κίνηση “ψαρέματος παρέας με δόλωμα τα παιχνίδια μου”.

Δεν το έχετε ξανακούσει; A! Μάλιστα! Ακούστε τί κάνει. Παίρνει το πιο εντυπωσιακό της παιχνίδι και πάει κοντά στα άγνωστα παιδάκια. Μόλις το εμφανίζει (κάνει επίδειξη για την ακρίβεια), τα παιδάκια από περιέργεια την πλησιάζουν και αρχίζουν το παιχνίδι.

Σήμερα όμως τα πράγματα δεν ξεκίνησαν όπως ακριβώς τα περίμενε.

Πήρε τον υπολογιστή και πήγε δίπλα στα κοριτσάκια. Την είδαν, αλλά το παιχνίδι τους με τα κουβαδάκια ήταν πιο ενδιαφέρον για αυτά και συνέχισαν, χωρίς να της δώσουν την απαιτούμενη προσοχή. Έρχεται πίσω και αφήνει τον υπολογιστή και παίρνει την εντυπωσιακότερη συλλεκτική Barbie, που είχε κουβαλήσει και ξαναγυρίζει στα κοριτσάκια. Δυστυχώς (και ψιλοφυσιολογικά) “έφαγε πόρτα” και πάλι κι έτσι γύρισε με κατεβασμένα τα μούτρα.

Της εξήγησα ότι τα κοριτσάκια στο Άλσος θέλουν να παίξουν με τα χώματα, τα φυτά, τα λουλούδια και τις πέτρες και όχι με παιχνίδια που μπορούν να παίξουν και στο σπίτι τους και την παρότρυνα να τους ζητήσει να συμμετάσχει στο παιχνίδι τους.

Θύμωσε και μου δήλωσε ότι δεν το ήθελε αυτό.  Της πρότεινα να αλλάξουμε σημείο, μήπως και βρει κάποιο άλλο παιδάκι να παίξει.

Μετακινηθήκαμε στο σημείο που έχει ένα μεγάλο σκάμμα άμμου και μαζεύονται παιδιά από διάφορες ηλικίες. Είναι απίστευτο να βλέπεις παιδιά όλων των ηλικιών να μαγνητίζονται από την άμμο. Κουβαδάκια, φτυαράκια, σουρωτήρια σκορπισμένα παντού και τα μοιράζονται όλα μεταξύ τους με άτυπη συμφωνία και ανταλλαγή χωρίς γκρίνιες.

Το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο του Άλσους είναι απίστευτο, πώς συνταιριάζει ένα μωρό 1,5 έτους με ένα παιδί 8χρονό και οργανώνουν παιχνίδι, χωρίς καν να μιλούν μεταξύ τους.  Ένα τέτοιο ζευγάρι παιδιών άγνωστα μεταξύ τους έπαιζαν για 15′ : το μικρό γέμιζε ένα κουβαδάκι με ένα μικρό φτυαράκι και το 8χρονο αγόρι το άδειαζε σε ένα σουρωτήρι και το κοσκίνιζε. Η κόρη μου έπαιζε με δύο δίδυμες που δεν ήταν πάνω από 2 ετών. Και οι τρεις μαζί έσκαβαν (εντάξει…οι μικρές προσπαθούσαν….) και έφτιαχναν βουναλάκια.

Οι γονείς καθόμαστε κάπου κοντά και τα προσέχουμε. Ειδική κατηγορία, οι γονείς των μωρών που είναι από πάνω τους έτσι ώστε να μαθαίνουν στα πιτσιρίκια ότι “Μαρινούλα, βγάλε το φτυαράκι από το στόμα”, “Κωστάκη, δεν τρώμε την άμμο”, “Πετράκη, δώσε το κουβαδάκι στο παιδάκι, που θέλει να φύγει. Δεν είναι δικό σου.”, κλπ

Μετά από λίγη ώρα και ενώ η μικρή μου έπαιζε μόνη της, την πρόσεξε ένα κοριτσάκι στην ηλικία της και την πλησίασε.

Άρχισε να την παρακολουθεί και η δικιά μου της έριξε μια ματιά και συνέχισε το παιχνίδι της. Η άγνωστη μικρή της λέει: “Na παίξουμε μαζί με τα κουβαδάκια σου;”

“Δεν είναι δικά μου. Κι εγώ εδώ τα βρήκα!”της λέει η δικιά μου και της έδωσε ένα φτυαράκι.

Κι άρχισαν το παιχνίδι. Έτσι. Χωρίς άλλα λόγια.

Ήμουν κοντά τους για να τις παρακολουθώ κι αφου η μικρή είχε βρει παρέα πλέον, έβαλα τα ακουστικά μου κι άρχισα να ακούω χαμηλά μουσική.

Μετά από 5′ με ρωτάει : “Μαμάααα, ποιό είναι το ζώδιό μου, είπαμε;” με έπιασαν τα γέλια (συναστρίες κοιτούν, για να δουν αν θα συνεχίσουν το παιχνίδι; :p) και της απάντησα.

Συνέχισαν να μιλούν και να παίζουν και όσο περνούσε η ώρα φαινόντουσαν να το διασκεδάζουν όλο και περισσότερο. Μετά από εκεί συνέχισαν το παιχνίδι τους στις τσουλήθρες και αφού πέρασε η ώρα και έπρεπε να φύγουμε, χαιρετήθηκαν εγκάρδια και αποχωρήσαμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις.

Όταν βγήκαμε απο το Άλσος, τη ρώτησα (όπως κάνω πάντα) πώς πέρασε και μου είπε ενθουσιασμό, ότι ήταν καταπληκτικά, ειδικά το παιχνίδι με το κοριτσάκι.

Τη ρώτησα πώς το έλεγαν το κοριτσάκι και μου είπε ότι δεν ήξερε. Δεν με εξέπληξε, γιατί τις περισσότερες φορές, που παίζει με άγνωστα παιδιά, δεν ρωτάει το όνομά τους. Αλλά δεν είναι η μόνη. Τη ρώτησα, αν εκείνη είπε το ονομά της στο κοριτσάκι και μου απάντησε “Δεν με ρώτησε!”. Απλά!

Δεν χρειάζονται ονόματα.

Δεν χρειάζονται τύπους.

Όταν χρειάζονται το ένα το άλλο, απλά το ζητούν και έτσι παίζουν.  Ειλικρινά, άμεσα  και αγνά! 🙂

Θα σας αφήσω, θυμίζοντάς σας μία σκηνή, που είχα ζήσει το καλοκαίρι στην παιδική χαρά:

Μία παρέα 5 παιδιών άγνωστων μεταξύ τους έπαιζαν, μέχρι που συνειδητοποιούν, ότι χρειάζονται  ένα ακόμη παίκτη. Σηκώνεται ένα από τα αγόρια και φωνάζει ένα άλλο αγόρι, που στεκόταν λίγο πιο εκεί λέγοντας του:

“Eεεε, αγοράκι με την κόκκινη μπλούζα, θέλεις να έρθεις να παίξουμε πειρατές;”

Κι εκείνο συμφώνησε και ξεκίνησαν το παιχνίδι τους! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

(Photo by tty)