“Μ’ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΖΟΡΙΚΑ!”

Όταν ήμουν μικρή μ’άρεσε να παίζω παιχνίδια στο δρόμο.

Κυνηγητό, κρυφτό, τζαμί, κουτσό, ποδήλατο, μήλα, σκοινάκι, πετροπόλεμο (ε, ναι) και άλλα τέτοια τέτοια.

Τρελαινόμουν να παίζω με το χώμα και τις λάσπες.

Βαριόμουν τις κούκλες. Πολύ!

 

(Image by Yodo)

Η μαμά μου διηγείται δύο χαρακτηριστικές ιστορίες από εκείνη την εποχή.

Η μία έχει να κάνει με τα 3α-4α γενέθλιά μου, όπου μία αγαπημένη φίλη της μου έφερε δώρο ένα μεγάλο καρότσι για τις κούκλες μου (τότε όλες οι κούκλες ήταν μεγαλούτσικες και θύμιζαν μωρά και παιδιά και όχι skinny μοντέλα, όπως είναι οι περισσότερες τώρα).

 

(Image by Wicker Paradise)

Με θάμπωσε το καρότσι με σεντονάκια και κουβερτάκια με κορδέλες και δαντέλες , λέει η μαμά.

Χάρηκε  η μαμά, χάρηκε και η φίλη, γιατί φαντάστηκαν ότι θα αποτελούσε κίνητρο να παίξω με τις κούκλες και να σταματήσω να παίζω με τα χώματα.

Εξαφανίστηκα με το καρότσι για κάποια στιγμή και όταν εμφανίστηκα, είχα γεμίσει το δαντελωτό καρότσι με πέτρες.

Στα παιδικά μου μάτια είχα βρει ένα εξαιρετικό φορτηγό.

Ναι!…..

Η δεύτερη ιστορία έχει να κάνει με μια επίσκεψή μας στην Αθήνα.

Στο χωριό που μεγάλωνα το έδαφος  ήταν πλούσιο σε μεταλλεύματα και έτσι η μεγάλη ενασχόληση  με τα χώματα είχε αγριέψει το δέρμα μου.

Με  είχαν φέρει σε δερματολόγο στην Αθήνα και ο γιατρός τους είχε πει,

“Το παιδί σας είναι μια χαρά! Είναι ευτυχισμένο γιατί παιζει με τα χώματα. Απλά το μετάλλευμα που έχει το χώμα της έχει “ψήσει” το δέρμα. Κρατήστε τη λίγες μέρες μακριά από αυτό το παιχνίδι κι όλα θα είναι μια χαρά.”

Σκέφτηκε η μαμά, ότι θα ήταν μια καλή ιδέα να μείνουμε κάποιες μέρες στην Αθήνα στην αδερφή της.

Τί στο καλό; Τόσο τσιμέντο η Αθήνα, πού θα το έβρισκα το χώμα.

Μέχρι που κάποιο απόγευμα βγήκε να με δει στο μπαλκόνι που έπαιζα, όπου είχα αδειάσει τις γλάστρες της θείας και επειδή δεν έβρισκα νερό για να φκιάξω χωμάτινα  κεφτεδάκια , είχα κάνει πιπί. Είχα αλλάξει λίγο τα συστατικά. Τόσοι chef λένε να πειραματιζόμαστε.  :Ρ

Ως επί το πλείστον, έπαιζα με τα αγόρια.

Ήταν πιο κοντά στην παιδική μου ιδιοσυγκρασία.

Μεγαλώνοντας η κόρη μου έχει εκδηλώσει μια ανάλογη συμπεριφορά (thank God, όχι ανάλογα με τα σκηνικά με τις γλάστρες στο μπαλκόνι), αλλά θέλει να παίζει παιχνίδια πιο πολύ με τα αγόρια, βαριέται τις κούκλες και βαριέται το μπίρι-μπίρι με τις φίλες της.

Σήμερα το πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, μου είπε ότι η μία φίλη της έκανε παράπονο, γιατί δεν έπαιζε μαζί με τις υπόλοιπες φίλες.

Η δικιά μου της απάντησε  “Όλο μιλάτε και δεν παίζετε!”.

“Μαμά, κάθονται σε μια μεριά κι όλο μπλα-μπλα- μπλα- μπλα. Εγώ θέλω να παίξω και παίζω με τα αγόρια.

Είναι κακό; Μ’αρέσουν τα αγόρια! Είναι ζόρικα!”

Ω!

……………………………………

Και βέβαια, της είπα να παίζει με όποιον θέλει και ότι η αγαπημένη φίλη της το είπε αυτό γιατί μάλλον της λείπει.

Και ήρθε η αποστομωτική απάντηση :

“Δοκίμασα να κάτσω μαζί τους κι όλο έλεγαν για ρούχα, μαλλιά κι εγώ βαρέθηκα. Αν της λείπω, ας έρθει εκείνη να παίξει μαζί μας με τα αγόρια. Εγώ πήγα. Δεν μπορεί να με πιέζει.”

Από μέσα μου είπα: That’s my girl – Go, girl κι όλα τα σχετικά, γιατί μ’αρέσει που μένει πιστή στο “θέλω” της.

Άσχημο πράγμα να καταπιέζεις τα “θέλω” σου.

Α πα πα πα πα! Μεγάλο θέμα πιάνω και δεν έχω φτιάξει ούτε καφέ! :p

 

Mαμά Μαμαδοπούλου