9 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ FACEBOOK;;

To Facebook δεν είναι κακό.

Και το Twitter δεν είναι κακό.

Ούτε το Pinterest είναι κακό.

Όλες οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης(social media), που γνωρίζω και χρησιμοποιώ η ίδια δεν είναι κακές.

Το κακό εμφανίζεται, όταν σταματά η ορθή χρήση του κάθε μέσου επικοινωνίας.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί, ότι ισχύει το ίδιο και με το τηλέφωνο, αλλά το θέμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμή είναι ειδικά η δημιουργία λογαριασμού σε χώρο κοινωνικής δικτύωσης (social media) και δη στο Facebook από παιδιά κάτω των 13 ετών.

Το “κάτω των 13 ετών” το χρησιμοποιώ, καθώς σύμφωνα με τους κανόνες -όρους χρήσεις του ίδιου του Facebook ορίζεται ως ελάχιστο όριο ηλικίας.

Υποθέτω, ότι όταν πλησιάζει(ή θα είναι) η κόρη μου σε εκείνη την ηλικία, θα μπορώ να μιλήσω, γιατί ακόμη είμαι “έξω από το χορό” και δεν γνωρίζω τότε (σε 4,5 χρόνια από τώρα) πώς θα το χειριστούμε με τον μπαμπά της.

Αποφάσισα να καταγράψω τις σκέψεις μου-απόψεις μου σχετικά με το θέμα, όταν πριν από λίγες ημέρες είδα για πολλοστή φορά παιδί  κάποιου “friend” στο Facebook να έχει δικό του λογαριασμό. Η ηλικία του παιδιού 9 ετών.

Δεν έχω σκοπό να κρίνω, αφού δεν είμαι ειδική. Είμαι όμως γονιός και μπορώ να σας πω, πώς το σκέφτομαι, όντας ένα άτομο υπερδραστήριο στα social media.

Προσωπικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) τα αγαπώ.

Μου αρέσει αυτή η επικοινωνία, η δικτύωση και όλα όσα μου προσφέρουν (π.χ. ο τρόπος ενημέρωσης).

Η μικρή με παρακολουθεί, που χρησιμοποιώ τα social media.

Της έχω εξηγήσει, τί κάνω, τί σημαίνουν όλα αυτά και ότι η βάση είναι ένας τρόπος επικοινωνίας των μεγαλύτερων.

Για τη δική μου γνώμη, ναι! Ένας τρόπος επικοινωνίας των μεγαλύτερων.

Εδώ να σημειώσω, ότι δεν της έχουμε απαγορεύσει τη χρήση internet.

Λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα, μπορεί να παίξει παιχνίδια, που δεν απαιτούν κάποια σύνδεση με άλλα άτομα.

Παρακολουθούμε την οθόνη και σε πρώτη φάση έχουμε κάνει μία συζήτηση (επειδή ποτέ δεν ξέρεις), ότι δεν δίνουμε στοιχεία μας και πως εάν της εμφανίσει κάποιο πίνακα, που ζητά να συμπληρώσει στοιχεία, να φωνάξει ή τον μπαμπά ή εμένα. Της έχουμε εξηγήσει την επικινδυνότητα που έχει αυτό και ξέρω, ότι έχουμε να συζητήσουμε πολλά πράγματα ακόμη και πολλές πολλές φορές.

Πρόσφατα απέκτησε τη δική της κονσόλα παιχνιδιού, που μπορεί να παίζει το Σαββατοκύριακο για κάποιες ώρες (πάλι). (Εκτός δικτύου-ατομικό παιχνίδι.)

Πέρα από όλα,  θεωρώ ότι σε αυτή την ηλικία είναι προτιμότερο, να παίξει με άλλα παιδιά ή να εξελίξει κάποια δραστηριότητα (π.χ. να διαβάσει, να ζωγραφίσει, να κάνει μια κατασκευή, να μαγειρέψει μαζί μου).

Επειδή οι υπολογιστές στο σπίτι μας είναι σχεδόν σε συνεχή λειτουργία και από τους δύο γονείς, αυτό που προσπαθούμε, όσο μπορούμε είναι να της στρέφουμε το ενδιαφέρον της σε κάτι άλλο πέρα από τη δελεαστική (για όλους μας) οθόνη ενός υπολογιστή.

Όταν μου ζητήσει να παίξει ένα παιχνίδι στον υπολογιστή, θα της προτείνω να κάνουμε κάτι άλλο μαζί ή να πάμε βόλτα στο Άλσος ή ό,τι άλλο σκεφτώ. Θα παίξει και στον υπολογιστή, αλλά δεν είναι το κύριο μέρος των ελεύθερων ωρών που έχει.

Άρα, ξεκινάμε, ότι δεν δαιμονοποιούμε το διαδίκτυο (internet) και τους υπολογιστές γιατί…δεν πρέπει (ανατρέχουμε στην αρχή, όπου και το διαδίκτυο δεν είναι κακό- το αντίθετο μάλιστα).

Ερχόμενη στο θέμα της δημιουργίας λογαριασμού στο Facebook, ας σταθούμε λίγο ότι και η ίδια πλατφόρμα ορίζει την ηλικία των 13 ετών ως την κατώτερη, στην οποία μπορεί κάποιος να εγγραφεί. Όπου και πάλι εάν εγγραφεί, από ό,τι γνωρίζω, ορίζει από μόνο του κάποιους περιορισμούς στην επικοινωνία των ανηλίκων, στη δημοσίευση στοιχείων και άλλα που δεν τα γνωρίζω.

Έχω παρακολουθήσει αρκετές συζητήσεις με ειδικούς και έχω διαβάσει πολλά και στο συμπέρασμα, που καταλήγω (και καταλήγουν και κάποιοι από αυτούς) είναι, ότι η ιδανικότερη ηλικία για εγγραφή στο Facebook είναι η ηλικία των 18. Άντε ίσως 15-16.

Κάποιοι θα πείτε, ότι είναι υπερβολικό. Για μένα δεν είναι. Ούτε λέω, ότι θα αποτρέψω την κόρη μου να κάνει λογαριασμό στο Facebook πριν τα 18.

Δεν γνωρίζω από τώρα, πώς θα χειριστώ ένα τέτοιο θέμα στην εφηβεία της.

Το παιδί αλλάζει συνεχώς, όπως και οι καταστάσεις, όπως και η κοινωνία μας, άρα δεν μπορώ να πω από τώρα.

Έτσι όπως το ακούω….ναι. Θα ήταν ιδανικό, να γίνει κάτι τέτοιο στα 18 της. Μέχρι τότε …βλέπουμε.

Ας πάρουμε όμως, ως βάση την ηλικία των 13 ετών που ορίζεται.

Κάποιος μπορεί να πει, ότι τί να κάνει λογαριασμό στα 13, τί στα 11, τί στα 10, τί στα 9. Πάλι παιδί είναι.

Ναι, πάλι παιδί είναι.

Σε κάθε ηλικία όμως είναι ένα διαφορετικό παιδί.

Μήνα με το μήνα ωριμάζει. Όχι, δεν είμαι υπερβολική.

Παρακολουθώντας το παιδί μου, βλέπω διαφορές στις αντιδράσεις του, στη σκέψη του, στη συμπεριφορά του και στις ευαισθησίες του ανά μήνες.

Άρα, ναι! Η ηλικία των 8,5 και 9 ετών είναι διαφορετική από αυτή των 13 ετών.

Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα.

Η κόρη μου, που είναι 8,5 ετών παίζει στην παιδική χαρά με παιδιά που δεν γνωρίζει και όταν φεύγουμε, μου λέει ότι έκανε νέους φίλους, όπου μπορεί να μην έχει ρωτήσει καν το όνομά τους (ίδιο το παιδιών-δεν χρειάζονται ονόματα, για να έρθουν κοντά και να παίξουν).

Η έννοια της φιλίας για τα παιδιά δεν είναι αυτή, που έχουμε οι μεγάλοι στο μυαλό μας.

Μία συνάντηση, ένα παιχνίδι μισής ώρας και είναι αρκετό να θεωρήσουν, ότι ξεκίνησαν μία φιλία.

Σκεφτείτε, λοιπόν ένα παιδί που κάνει “Φίλους” στο Facebook. Δεν θα τους θεωρήσει φίλους τους;  Δεν θα αρχίσει να φέρεται, όπως και στους φίλους του στην πραγματική ζωή;

Πόσες φορές θέματα οικογενειακά, ένα απλό πρόβλημα υγείας (π.χ. εμ….μία ουρολοίμωξη της μαμάς), μία μικρή ενδοοικογενειακή παρεξήγηση ή ένα απλό θέμα οικονομικής φύσεως (π.χ.”Η μαμά μου πληρώθηκε από τη δουλειά της χτες”) δεν έχει μεταφερθεί στην κολλητή στο σχολείο, γιατί απλά δεν υπήρχε λόγος για το παιδί, να μην μεταφερθεί. Είναι απλό.

Συνέβη κάτι, έμαθε κάτι, της έκανε εντύπωση, οπότε…ήθελε να το μοιραστεί με τη φίλη της, η οποία ίσως (το πιο πιθανό) το μοιράστηκε είτε με κάποιον/α άλλο/η φίλο/η της ή τους γονείς της.

Της έχουμε εξηγήσει, ότι κάποια πράγματα πρέπει να μένουν στην οικογένεια, όπως και τους λόγους για τους οποίους πρέπει να μείνουν μεταξύ μας, αλλά….ως παιδί, δεν συγκρατείται πάντα.

Αναλογιστείτε, λοιπόν, ένα παιδί που μπορεί να γράφει status update, να σχολιάζει, να στέλνει προσωπικά μηνύματα, να ανεβάζει φωτογραφίες κλπ στο Facebook, για να τα μοιράζεται με τους “φίλους” του.

Σίγουρα θα υπάρχει ένας έλεγχος από τους γονείς, αλλά ως ποιό σημείο και πώς μπορείς να είσαι σίγουρος, ότι δεν θα ξεφύγει κάτι;

“Μα, θα είναι μόνο οι φίλοι του, που γνωρίζει στο σχολείο κλπ.”, θα πει κάποιος.

Και πόσο εύκολο είναι να αποκλείσει ένα παιδί από τη σύνδεση με έναν συμμαθητή/μία συμμαθήτρια, που κάποιος από την οικογένεια (μπαμπάς, μαμά, μεγαλύτερος/η αδερφός/ή)  έχει παραβατικές τάσεις και ο οποίος έχει επίσης πρόσβαση στο λογαριασμού του άλλου παιδιού αντίστοιχα και άρα θα μπορεί να παρακολουθήσει τις κινήσεις των άλλων φίλων-παιδιών και επομένως και του δικού μου παιδιού;

Και τί στοιχείο θα έχει δώσει το παιδί μου, που μπορεί να δημιουργήσει μία επικίνδυνη κατάσταση;

“Μα, δεν είναι το ίδιο που ανέφερες παραπάνω;” θα μου πείτε;

Όχι! Γιατί στην προσωπική επαφή θα μιλήσει στην κολλητή της, στη φίλη της. Στο συμμαθητή, που δεν κάνει παρέα στο σχολειό δεν θα πει κάτι. Δεν θα νιώσει άνετα ίσως.

Σε ένα status update όμως και σε ένα σχολιασμό και μη έχοντας συνέχεια στο μυαλό της, ότι (παρ)ακολουθείται και από άλλους, μπορεί να της ξεφύγει κάτι τέτοιο, που μπορεί να προκαλέσει και θέμα.

Όπου εδώ περνάμε σε ένα άμεσα σχετικό και επόμενο θέμα, αυτό του bullying, του εκφοβισμού.

Δυστυχώς η βία σε άλλη μορφή υπάρχει και εκεί.

Το μοίρασμα(share) στο internet δίνει δύναμη.

Πόσες περιπτώσεις ακούμε για παιδιά, που έχουν ψυχολογικά προβλήματα και έχουν καταλήξει μέχρι και στην αυτοκτονία, γιατί κάποιος-κάποιοι τους έχουν εκφοβίσει με φωτογραφίες τους ή άλλου είδους επιθέσεις;

Δεν είναι υπερβολικά σενάρια. Περιπτώσεις τέτοιων επιθέσεων συμβαίνουν δίπλα μας και το ευτυχές είναι, όταν οι γονείς είναι κοντά στο παιδί και διαπιστώνουν την αλλαγή στη συμπεριφορά του και όταν το παιδί μιλάει-μοιράζεται αυτό που του συμβαίνει. Τότε μπορούν να βοηθήσουν.

Σκεφτείτε, πόσα παιδιά δεν εκδηλώνουν σκέψεις και συναισθήματα.

Μία άλλη πλευρά είναι αυτή, που προσφέρει η δύναμη του διαδικτύου, αυτή της δημοτικότητας. Του “Like”. Toυ “Αρέσει σε πολλούς αυτό που μοιράστηκα”. 

Δεν σας κρύβω, ότι θεωρώ πως αυτό μπορεί να κάνει κακό στο ίδιο το παιδί, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί συναισθηματικά κάτι τέτοιο και να το παρασύρει π.χ. στο να σχηματίσει μια εικόνα άλλη για τον εαυτό, να νιώσει την καταξίωση μέσα από το “Like”, όπως επίσης και σε τί θα συγκεντρώσει αυτά τα “like”.

Μήπως είναι κάτι που προκαλεί για τα παιδικά μάτια, μήπως είναι κάποια ανοησία, που μπορεί να ωθήσει σε μία ακόμη μεγαλύτερη;

Ενήλικες είμαστε και πιο ώριμοι και κάποιες φορές, που μπορεί να γράφουμε κάτι και έχει απήχηση επηρεάζει την ψυχολογία μας ή ένα σχόλιο σε ένα status update μπορεί να μας προβληματίσει, να μας στεναχωρήσει, να ξοδέψει λιγότερη ή περισσότερη από την ενέργειά μας.

Σκεφτείτε ένα παιδί. Ε, δεν μπορείς να κάνεις έλεγχο σε κάθε status update και σχόλιο. Για μένα δεν έχει λογική αυτό. Ούτε έχει λογική ο έλεγχος με αυτή τη μορφή.

Κατά τη γνώμη μου, απλά δεν πρέπει να υπάρχει.

Τελευταίο θα αφήσω το θέμα της παιδοφιλίας. Ναι, όσο δύσκολο είναι να προσεγγίσει κάποιος άγνωστος ένα παιδί, που χρησιμοποιεί το Facebook με τους χίλιους περιορισμούς, άλλο τόσο εύκολο είναι να το προσεγγίσει μέσα από το λογαριασμό ενός συμμαθητή του, την οικογένεια του οποίου δεν γνωρίζεις ως γονιός.

Δεν είναι υπερβολικό σενάριο. Το κάνω στο μυαλό μου και σας το μεταφέρω.

Το Χ μέλος της οικογένειας, που έχει πρόσβαση στο λογαριασμό του συμμαθητή του παιδιού σας, συνδέεται και μιλάει με το παιδί σας , υποδυόμενο το μικρό παιδί.

Εύκολα δεν μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί του και να το παραπλανήσει;

Πείτε με υπερβολική. Έτσι νιώθω και σκέφτομαι τα πάντα με βάση το παιδί, που μεγαλώνω στην αγκαλιά μου κάθε μέρα.

 

 

Για να μην σας κουράσω άλλο και επειδή μπορώ να σκεφτώ πολλά, καταθέτω τη γνώμη μου.

Μπορεί να υπάρχουν πολλές διαφορετικές και αντίθετες με τη δική μου άποψεις.

Ο κάθε γονιός γνωρίζει το παιδί του και είναι υπεύθυνος για τη διαπαιδαγώγησή του.

Υπάρχουν πολλά άρθρα, που μπορείτε να βρείτε, αναζητώντας το θέμα σχετικά στο διαδίκτυο και πολλές συζητήσεις, που γίνονται κατά καιρούς.

Ένα πολύ ενδιαφέρον video, που κατά τη γνωμη μου αξίζει να παρακολουθήσετε είναι της Ειρήνης Βουτσκόγλου, της οποίας τη δουλειά και γνώμη σε θέματα διαδικτύου και δη κοινωνικής δικτύωσης εκτιμώ πολύ και συμβουλεύομαι.

Μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ:  divcast: Παιδιά και Social Media

Αγαπώ την κοινωνική δικτύωση (social media). Είναι ένα φανταστικό – καταπληκτικό έργαλείο!

Είναι όμως έκθεση και μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

Στα μάτια μου φαντάζει, όπως το παράδειγμα που θα σας δώσω :

To αυτοκίνητο είναι ένα καταπληκτικό μέσο για μετακίνηση. Σκεφτείτε, πόσα έχει προσφέρει στον άνθρωπο.

Θα το δίνατε στον 9χρονο γιό σας, να το οδηγήσει;

Όχι. Θα τον πηγαίνατε στα συγκρουόμενα στο Λούνα Παρκ  ή για 10 λεπτά στα κάρτ.

Είχα ανάγκη, να το μοιραστώ όλο αυτό μαζί σας και να πω για άλλη μία φορά, ότι πρέπει να είμαστε ουσιαστικά κοντά στα παιδιά!

Να τα “διαβάζουμε”, να τα στηρίζουμε και να προβλέπουμε!

Και να τα αγαπάμε! 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

 

(Image via thiloleibelt)