Είναι από τις λίγες φορές που με το που ξυπνάω ημέρα καθημερινή, ανοίγω να γράψω άρθρο στο blog.
Συνήθως πίνω τον καφέ μου ακούγοντας μουσική και χαζεύοντας ειδήσεις στο κινητό μου, μέχρι να ξυπνήσω τη μικρή για να ετοιμαστεί για το σχολείο.
Όμως διαβάζοντας την είδηση, ότι πέθανε η Άλκη Ζέη με έπιασε μια ταραχή σαν να μην με χωράει ο τόπος.
Θέλω να το πω σε κάποιον, αλλά είναι 06:00 το πρωί και δεν θέλω να ξυπνήσω ούτε τον καλό μου, ούτε τη μικρή.
Θα τους το πω, αφού σηκωθούν σε μία ώρα.
Ξέρω από τώρα, ότι η κόρη μου θα στεναχωρηθεί πάρα πολύ. Μα, πάρα πολύ!
Έχει αγαπήσει κι εκείνη τα βιβλία της, αλλά νιώθει κι ένα συναισθηματικό δέσιμο μαζί της, γιατί την έχει συναντήσει 2 φορές και την έχει αγαπήσει για αυτή τη γλυκύτητα που είχε.
Η φωτογραφία είναι από την πρώτη φορά, που την συναντήσαμε και η μικρή ήταν 6 ετών.
ΛΥ-ΠΟ!
Δεν είμαι αυτή που θα γράψει, τί έχει προσφέρει η Άλκη Ζέη με το έργο της.
ΛΥ-ΠΟ!
Έχω στεναχωρηθει πάρα πολύ και δεν έχω λόγια.
Τούτο δω το κείμενο, ένας ελάχιστος-τόσο δας φόρο τιμής για όσα προσέφερε με τα κείμενά και τη στάση ζωής της, αλλά και γιατί…να…θέλω να πω σε κάποιον πως …ΛΥ-ΠΟ!
Καλό ταξίδι, αγαπημένη μας!
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments