ΕΧΩ ΘΥΜΩΣΕΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

Ναι! Αυτή τη στιγμή που γράφω, αυτό νιώθω.

Έχει υποχωρήσει για λίγο η στεναχώρια και η πίκρα στο στόμα.

Είχα καιρό να σε δω. Μάθαινα όμως νέα σου.

Λίγα μόλις χρόνια πιο μεγάλος από μένα και είχες ταλαιπωρηθεί πραγματικά με την υγεία σου.

Έχω συλλέξει τα κομμάτια μου από όλες τις στιγμές, που διαλύθηκα στις εικόνες, που αντίκρυσα.

Κατάφερες, να μας συγκεντρώσεις όλους τους δικούς σου ανθρώπους με στενάχωρο τρόπο.

Μας μάζεψες σε κάλεσμα, που θα ήθελα, να μην είχα πάρει.

Αγκαλιαστήκαμε βουβοί, ανταλλάξαμε λίγες κουβέντες με παγωμένο βλέμμα.

Με κάποιους είχαμε καιρό να βρεθούμε. Είπαμε βιαστικά τα νέα μας.

-Τί κάνετε;

Τί να απαντήσω;

“Καλά”;

Τί πρέπει, να απαντήσω;

Τί κάνουμε γενικά;

Τί κάνουμε σήμερα;

……………..

Καλά.

Εκεί, που παγώνουμε μπροστά σε όσα εκτυλίσσονται στα μάτια μας…

Αλλάζω θέμα και σαν να θέλω να πάρουμε δύναμη και ανάσα…

– Τα παιδιά τί κάνουν;

Aκούω νέα για παιδιά, που μεγαλώνουν.

Που έχω να δω χρόνια, χαμογελάω…Και γυρνάω το βλέμμα μου στο παιδί σου.

“Ταλαιπωρήθηκε πολύ. Κουράστηκε.Όμως…δεν πρόσεχε πολύ. Για τη δουλειά.  Δεν έκανε όλα όσα έπρεπε. Βιαζόταν.

Τα άφηνε στη μέση, για να πάει στη δουλειά. Για να προλάβει.”

Τί να προλάβεις;;;;

Να προλάβεις μία δουλειά, που άφησες για πάντα;

Δεν έχω λόγια, γιατί δεν ξέρω, τί να πρωτοεκφράσω.

Γυρίζω σπίτι και είμαι χαμένη.

Οι σκέψεις και οι εικόνες μου προκαλούν αστάθεια.

Πρώτη μου αντίδραση-ανάγκη, να πάρω το παιδί μου αγκαλιά.

Να σιγουρέψω την παρουσία μου δίπλα της.

Να της εξιστορήσω για δεύτερη φορά μέσα σε 5 μήνες , ότι ένας άνθρωπος που γνώριζε, αυτή τη φορά ο θείος που έβλεπε κάθε Πάσχα και κάθε καλοκαίρι,  ο πατέρας  της  μικρής της ξαδέρφης που παίζουν τα καλοκαίρια, χάθηκε.

Παγώνει.

“Πώς θα το αντέξει η ξαδερφούλα μου;” και μέσα μου δεν υπάρχουν κομμάτια μου. Σκόνη.

Περνούν ώρες με διάφορα-αδιάφορα, για να απασχολήσω το μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ και ίσως δεν θέλω να ξεφύγω από την πίκρα της ζωής.

Την επεξεργάζομαι.

Μήπως έτσι γινόμαστε πιο σοφοί;

Μήπως η πίκρα, η στεναχώρια, η απώλεια είναι ο δρόμος που μας οδηγεί στη σοφία;

Xαράζει στην ψυχή μας και στο μυαλό μας αποτυπώματα, που σχεδιάζουν το περιβαλλον του “εγώ” μας από την αρχή.

Και έτσι αποκτάς σοφία.

Τη σοφία της ζωής, που είναι όπως οι σφραγίδες, που μπαίνουν στα διαβατήρια.

Κάθε εμπειρία και μία σφραγίδα.

Κάθε δυνατή στιγμή και νέο μέρος, ανεξερεύνητο μέχρι τότε.

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, να εκτονωθώ.

Να αδειάσω σταγόνα από αυτό που έχω μέσα μου και μου έρχεται πρώτο αυτό!

Έχω θυμώσει. Πολύ.

Ξέρω, ότι τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκες πολύ.

Ξέρω, ότι κουράστηκες, ότι ήταν δύσκολα.

“Προσπάθησες”

“Έκανες αυτά, που μπορούσες”

“Αυτά που μπορούσε η ψυχή σου, οι δυνάμεις σου.”

Όμως θα ηθελα να έχεις είχες παλέψει πιο πολύ.

ΈΠΡΕΠΕ, να έχεις παλέψει πιο πολύ.

Ναι, δεν γνωρίζω πώς είναι να ταλαιπωρείσαι με την υγεία σου έτσι.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω, τί ακριβώς θα έπρεπε να έχεις κάνει. Ίσως και τίποτα.

Ναι, δεν έχω την ακριβή εικόνα της ζωης σου.

Τα τελευταία χρόνια συναντιόμασταν πιο σπάνια.

Όμως, πού να πάρει, ήσουν ελάχιστα χρόνια μεγαλύτερός μου, μεγάλωνα με αναμνήσεις μαζί σου κάπου στο album της ζωής μου, μεγάλωνα με την νέα εικόνα σου ως πατέρας και  όταν μου λένε αυτή τη στιγμή, ότι δεν  πρόσεχες την υγεία σου όσο έπρεπε, θυμώνω.

Πραγματικά, δεν ξέρω εάν είναι αλήθεια και εάν φρόντιζες ή όχι τον εαυτό σου, αλλά είσαι ο δεύτερος πατέρας μικρού παιδιού που χάνεται από κοντά μας τον τελευταίο καιρό.

Μπορεί πραγματικά να μην μπορούσες να κάνεις κάτι περισσότερο και ίσως επειδή ο κόσμος  θέλει να απαλύνει το άδικο και ξαφνικό του θανάτου,να ψάχνει ελαφρυντικά για να το αντέξει.

Θυμώνω.

Ίσως γιατί αυτό με κάνει να αντέξω πιο εύκολα τη λύπη και τον πόνο μου.

Ίσως γιατί έτσι βρίσκω τρόπο να ξεσπάσω, ότι σιγοβράζει μέσα μου τους τελευταίους μήνες.

Πονάω και θυμώνω.

Θυμώνω με εμένα, που κάποιες φορές αμελώ.

Αμελώ, να πάω στο γιατρό για μία μικρή ενόχληση, που έχω.

Αμελώ, να κόψω ταχύτητα, όταν βιάζομαι να γυρίσω στο σπίτι από δουλειά που με έχει καθυστερήσει.

Αμελώ, το μεσημεριανό μου γεύμα όταν τα deadline και οι απαιτήσεις των πελατών πιέζουν.

Αμελώ, να ξεκουράζομαι και πιέζω τον εαυτό μου για να τα προλάβω όλα.

Αμελώ για μένα και για εκείνο.

Και θυμώνω και με τον γονιό, που δεν φορά κράνος όταν οδηγεί μηχανή και ζώνη στο αυτοκίνητο

που πίνει αλκοόλ και πιάνει το τιμόνι

που τρώει μόνο βλαβερές για τον οργανισμό του τροφές

που καπνίζει

Για τη μητέρα που αμελεί να κάνει τεστ παπ και μαστολογική εξέταση

Για τον πατέρα που αμελεί να κάνει ιατρικό έλεγχο για τους επίμονους πονοκεφάλους

Για όλους τους γονείς που παραβιάζουν το κώδικα οδικής και κυκλοφορίας, απαγορευτικά, stop, κόκκινα φανάρια

Θυμώνω με όλους τους γονείς, που δεν προσέχουν.

Που κάνουν καταχρήσεις.

Που δεν κάνουν προληπτικό έλεγχο υγείας.

Θυμώνω με όλους.

Θυμώνω με εμένα…

Γιατί φορές με καίει το τώρα.

Γιατί φορές νομίζω, ότι έχω χρόνο να το κάνω πιο μετά.

Γιατί  υπάρχει η ανάγκη της στιγμής.

Γιατί υπάρχει ανάγκη να καλυφθεί αυτό που βλέπω τώρα στα λίγα μέτρα.

Και δεν βλέπω, ότι μπορεί να χάσω το μετά.

Από την ώρα που γίνεσαι γονιός, από την ώρα που αποφασίζεις να γίνει γονιός ΟΦΕΙΛΕΙΣ να προσέχεις τον εαυτό σου διπλά.

Για σένα και για το παιδί σου.

…………………………………..

Ξέρω, ότι δεν είναι ευχάριστα αυτά που διαβάσατε, αλλά είχα ανάγκη να τα μοιραστώ, για να ελαφρύνει η ψυχή μου.

Ίσως πάλι, σας κάνει να ξανασκεφτείτε την επόμενη φορά, που θα πάτε να ανάψετε το δέκατο τσιγάρο της μέρας,

την ώρα που θα πιείτε το τρίτο παυσίπονο για να περάσει ο πονοκέφαλος και δεν πάτε στο γιατρό να ανακαλύψει την αιτία ,

τη στιγμή που βγαίνοντας από μία ταβέρνα ζαλισμένοι από λίγα κρασάκια, πάρετε το αυτοκίνητό σας να οδηγήσετε.

Ισως σκεφτείτε να προσέξετε λίγο περισσότερο τον εαυτό σας.

Κι εγώ το δικό μου.

Δεν εξετάζω και δεν αναλύω, το ότι γενικά πρέπει να είμαστε καλά για εμάς και για όλους τους άλλους, που είναι κοντά μας (τους γονείς-τί πόνος κι αυτός……, τα αδέρφια, το σύντροφο, τους φίλους….).

Από την ώρα που μαθαίνεις ότι θα γίνεις γονιός, γίνεσαι ρίζα.

Ρίζα που στηρίζει το δέντρο που μεγαλώνει.

Και όσο μεγαλώνει αυτό, μεγαλώνεις κι εσύ για να το στηρίζεις μέχρι να απλωθεί, να πετάξει τα κλαδια του, τα φύλλα και τους καρπούς.

 

 Κι όσο πιο μικρό, τόσο πιο πολύ ανάγκη σε έχει.

Να προσέχετε. 

Να προσέχουμε.

Και για εμάς και για εκείνα.

 

Mαμά Μαμαδοπούλου