Η ΚΑΘΕ ΗΛΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ.

Θυμάμαι τον εαυτό μου, να παρακολουθεί τη μαμά μου να μακιγιάρεται, να περιποιείται τα χέρια της, το μανικιούρ και τα μαλλιά της.

Τη χάζευα, που ταίριαζε χρώματα και οι παλέτες με τις σκιες φάνταζαν μπροστά μου σαν μαγικό ουράνιο τόξο, που έκαναν τα πανέμορφα καταγάλανα (ντίπ για ντιπ μπλου όμως) μάτια της, να φαίνονται ακόμη πιο όμορφα.

Τα χέρια της θύμιζαν χέρια νεράιδας…αλλά …αφού ήταν νεράιδα στα μάτια μου. 🙂

Τα μεγάλα ρολά, που φορούσε στα μαλλιά της, μου προκαλούσαν γέλιο.

Περίμενα  όμως τη στιγμή, που θα τα έβγαζε, να χαζέψω το αποτέλεσμα και να παρακολουθήσω το νέφος από τη λακ, να σταθεροποιεί το χτένισμά της για ώρες.

Είχα την περιέργεια, να τα δοκιμάσω όλα αυτά.

Ήταν το πρότυπό μου η μαμά και όλη αυτή η “ζωγραφική” με το μακιγιάζ πάνω στο ίδιο σου το σώμα ήταν προκλητικά εξαιρετική ιδέα.

Δεν ήταν τόσο το αίσθημα “Θέλω, να γίνω όμορφη”, αλλά “Θέλω, να παίξω και να δοκιμάσω ό,τι κάνει η μαμά”.

Η παιδική μου περιέργεια ικανοποιούνταν στις Απόκριες και όποτε με άφηνε να βάζω λίγο από το “σάπιο μήλο” κραγιόν της μέσα στο σπίτι.

Η μαμά μου ποτέ δεν βαφόταν έντονα.

Προτιμούσε τα φυσικά χρώματα. Το ίδιο και για το μανικιούρ της.

Αυτό το απαλό “ροζ περλέ” με γαργαλούσε. Ήθελα κι εγώ. Δεν με άφηνε.

Μου έλεγε, ότι δεν είναι καλό για τα παιδάκια.

Μια φορά κάποιο καλοκαίρι (πρέπει να ήμουν 9-10 χρονών)  θυμάμαι, ότι αφού έβαψε τα νύχια της, προς μεγάλη μου έκπληξη έβαψε και τα δικά μου. Στεκόμουν και τα χάζευα.

Γουάου! Είχα στα νύχια μου ίδιο χρώμα με της μαμάς.

Ομως….όσο περνούσαν οι ώρες μου φαινόντουσαν κάπως.

Οι φίλες μου όταν τα είδαν, άρχισαν να τα θαυμάζουν και να μου δείχνουν τα δικά τους (που ήταν συνέχεια βαμμένα όλο το καλοκαίρι).

Όμως…τα χέρια αυτά δεν ήταν δικά μου. Μου φαίνονταν πολύ ξένα και δεν μου άρεσαν.

Την επόμενη κιόλας μέρα ζήτησα από τη μαμά, να μου τα ξεβάψει.

Φίλες και συμμαθήτριες είχαν αρχίσει μακιγιάζ από το Γυμνάσιο.

Η δική μου αναζήτηση για την εμφάνιση εξαντλούνταν στο μαλλί (πότε μακρύ, πότε κοντό με ουρά), στα σκισμένα και γραμμένα Τζην, στα “πετσιά” ( μέτρα από δερμάτινα κορδόνια τυλιγμένα στα χέρια) και στις τσιμούχες-βραχιόλια, που φορούσα στα χέρια μου, στα διαφορετικά σε κάθε αυτί σκουλαρίκια και στις κονκάρδες.

Με το μακιγιαζ δεν ένιωθα ο εαυτός μου. Δεν ήμουν εγώ.

Ισως γιατί ένιωθα κατά βάθος παιδί, ίσως γιατί δεν μου άρεσε η εικόνα του απότομου “μεγαλώματος” των συμμαθητριων.Ίσως και τα δύο.

Το σίγουρο είναι, ότι μετά το Δημοτικό δεν χρειάστηκε να μου πει ξανά η μητέρα μου, αν κάνει ή δεν κάνει να μακιγιάρομαι ή να βάφω τα νύχια μου.

Απλά δεν ήθελα. Η πρώτη φορά, που έβαλα μακιγιάζ ήταν λίγο πριν τα 19.

Την ίδια μέρα, που φόρεσα για πρώτη φορά με δική μου επιλογή (και όχι για την παρέλαση) μίνι φούστα.

Ε, ναι! Για ένα αγόρι. 🙂

Σήμερα πλέον ούσα ψιλοχλωμή (λόγω αναιμίας), το ελαφρύ και φυσικό μακιγιάζ είναι απαραίτητο κομμάτι της μέρας μου και δεν το αμελώ και ας είμαι μαμά κι ας μην έχω πολύ χρόνο (Μπορεί να γελάσετε λίγο, αλλά θα βρείτε τρόπους εξοικονόμησης χρόνου περιποίησης εδώ :  “Γιατί η μαμά είναι και γυναίκα!” 😉 )

Ήρθε η σειρά μου, που η κόρη μου με παρακολουθεί από μωρό την ώρα, που μακιγιάρομαι και φυσικά έχει την περιέργεια, να νιώσει την υφή των προϊόντων και να τα δοκιμάσει.

Της  επιτρέπω κάποιες φορές να τα επεξεργαστεί (και όχι να τα φορέσει), για να ικανοποιήσει την περιέργειά της.

Από τότε που ήταν πολύ μικρή της είχα πει, ότι θεωρώ πως δεν είναι καλό για τα παιδιά να μακιγιάρονται, ούτε να βάφουν τα νύχια τους.

Ένας λόγος είναι, ότι δεν το έχουν ανάγκη.

Ένα πρωί που ετοιμαζόμασταν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, εκείνη χτένιζε τα μαλλιά της και εγώ μακιγιαριζόμουν.

Μου λέει: “Μαμά, τα παιδάκια δεν χρειαζόμαστε το μακιγιάζ, έτσι;”

“Και βέβαια, δεν το χρειάζεστε. Έχετε τόση ομορφιά από μόνα σας.

Όμορφα χρώματα, μαγουλάκια και χειλάκια κόκκινα, καθαρό φωτεινό προσωπάκι.

Τί να το κάνετε το μακιγιάζ;

Δες το πρόσωπο μου δίπλα στο δικό σου.

Δεν έχει τα χρώματα που έχεις εσύ. Ούτε το δέρμα μου είναι τόσο αφράτο  και καθαρό όπως το δικό σου. Και τί κάνω ουσιαστικά με το μακιγιάζ;

Προσπαθώ να βελτιώσω την εικόνα μου, να φαίνεται πιο φρέσκια!

Με την πούδρα προσπαθώ να έχω δέρμα πιο καθαρό, όπως το δικό σου και προσθέτοντας χρώμα στα μάγουλα και στα μάτια “χρωματίζω” το χλωμό και κάπως κουρασμένο πρόσωπό μου.”

Χαμογέλασε και “φούσκωσε” λίγο.

“Αλήθεια, μαμά! Έχουμε όμορφα χρώματα στο πρόσωπό μας;”

“Δεν το βλέπεις και μόνη σου;”, της είπα, ενώ στεκόμασταν μπροστά στο καθρέφτη έχοντας τα πρόσωπά μας κολλημένα μεταξύ τους.

“Ναι, αλήθεια είναι! Και εσύ έχεις και μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια σου, που προσπαθείς να τους καλύψεις, ενώ εγώ δεν έχω!”….Χτύπα κι άλλο. Θα τ’αντέξω.

“Εκτός αυτού, έχουμε ξαναπεί, ότι όλα αυτά τα προϊόντα έχουν χημικά, που δεν κάνουν καλό σε ευαίσθητα και τρυφερά δερματάκια, όπως είναι τα παιδικά.

Άσε, που δεν ξέρουμε, πότε και από πού μπορεί να παρουσιαστεί κάποια αλλεργία.” της λέω.

“Σωστά. Και δεν ξέρεις μετά τί θα  μπορούσα να πάθω. Να βγάλω σπυράκια και να με τρώνε. Να γίνω κόκκινη. Όχι. Ξέρω, ότι δεν είναι καλό.”, είπε το κοριτσάκι μου.

Η αλήθεια είναι ότι ενώ δεν το επιτρέπω, δεν κάνω και υπερβολές στις αντιδράσεις μου, όταν μπλέκεται με τα καλλυντικά μου την ώρα που μακιγιάρομαι.

Πιο πολύ αναστατώνομαι, μην της πέσει κάτω κάτι και σπάσει(χαλάσει), άρα θα πρέπει να αγοράσω νέο προϊόν, παρά αν θα το δοκιμάσει.

Την περιέργειά της από μικρή την ικανοποιήσαμε μέσω της…μαμάς μου! Ναι!

Η μαμά μου τρελαίνεται να την περιποιούνται. Τί έκανε, λοιπόν;

Όταν ήταν με τη μικρή κάποιες φορές, άνοιγε το κουτί με τα προϊόντα μακιγιάζ που είχε και  η γιαγιά καθόταν να τη βάψει η εγγονή.

Της έδινε οδηγίες και την άφηνε να της βάζει σκιες και κραγιόν.

Well….την έκανε σαν κλόουν (συγγνώμη, μαμά) αλλά το διασκέδαζαν και οι δύο.

Με αυτό τον τρόπο, νομίζω ότι μπόρεσε να δοκιμάσει τη διαδικασία, να εκτονώσει την περιέργειά της, αλλά μέσα στα επιτρεπτά όρια.

Δοκιμάζοντας σε ενήλικα  μέσα από το παιχνίδι και ορίζοντας πάλι έμμεσα ότι το μακιγιάζ δεν είναι για μικρά παιδιά.

Όσες φορές έχουμε βρεθεί με παρέες, όπου πιτσιρίκες παίζουν με μακιγιάζ, την αφήνω  να συμμετέχει.

Είναι πολύ σημαντικό κι η μέγιστη απόδειξη, ότι έχει κατανοήσει, όλα όσα έχουμε πει από τότε που ήταν μικρή είναι το γεγονός ότι ενώ το μακιγιάζ έχει συμπεριληφθεί στα παιχνίδια, δεν ζητάει να αγοράσει.

Ή μάλλον, το έχει ζητήσει 1-2 φορές καθώς το μάτι ζηλεύει στους διαδρόμους με τα παιχνίδια, αλλά με ένα απλό “Όχι και ξέρεις τους λόγους” σταμάτησε.

Σαν παιδί έχει εξερευνήσει και αυτό το πεδίο.

Ο κύριος λόγος που δεν της επιτρέπω να συμπεριλάβει το μακιγιάζ στο παιχνίδι, είναι γιατί πραγματικά θεωρώ, ότι δεν υπάρχει λόγος να επιβαρύνει το δέρμα της με προϊόντα που περιέχουν χημικά.

Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για γυναίκες, που παρουσιάζουν δερματικά προβλήματα από ευαισθησία σε τέτοια προϊόντα;

Πολύ περισσότερο δε, σε αυτά τα παιχνίδια – προϊόντα μακιγιάζ.

Ένα ποσοστό στους λόγους που δεν θέλω να μακιγιάρεται, είναι γιατί η εικόνα ενός παιδιού με μακιγιαρισμένο πρόσωπο με στεναχωρεί.

Αυτά τα ψεύτικα πρόσθετα στο τρυφερό γλυκό προσωπάκι, δημιουργούν μία εικόνα που με θλίβει.

Θέλοντας να νιώθει “θηλυκό” και να έχει προϊόντα περιποίησης, έχει το δικό της βούτυρο κακάο για τα χείλη της και τα δικά της αρώματα.

Προχτές γύρισα αργά στο σπίτι από τη δουλειά και μπαίνοντας στο παιδικό δωμάτιο, βρήκα τη δεσποινίδα μικρά κόρη μου, να παίζει με τη φιλενάδα της  με κάτι προϊόντα μανικούρ για παιδιά.

Τα είχε φέρει η φιλεναδα και έπαιζαν.

Φυσικά και τις άφησα να παίξουν λέγοντάς τους, να προσέχουν με τη λίμα (είχε μία ψευτο-λίμα χάρτινη, που λιμάριζε ελαφρά) να μην τραυματιστούν και αφού τελειώσουν, να καθαρίσουν τα χέρια τους (από αυτά που θα έβαζαν).

Γεμίσαμε χρυσόσκονη σε όλο το σπίτι, γιατί υποτίθεται, ότι κολλούσαν με το βερνίκι glitter στα νύχια τους.

Η λίμα μπορεί να μην ήταν τόσο σκληρή, όσο μία κανονική, λιμάριζε όμως.

Από τον οίστρο τους να κάνουν την κίνηση, που κάνουν και οι “μεγάλες” , λιμάρισαν αρκετά τα χέρια τους και προκάλεσαν ερεθισμό σε ένα δάχτυλό τους η κάθε μία.

Μόλις έφυγε η φίλη, μου είπε :

“Μαμά, δεν καταλαβαίνω γιατί βγάζουν μακιγιάζ και μανικιούρ για τα παιδιά. Αφού μπορεί να κάνουν κακό. Σκέφτεσαι, τί μόλυνση θα μπορούσα να έχω πάθει;”

Το πήγε πιο πέρα μόνη της στο μυαλό της, λοιπόν.

Ναι! Δεν μου αρέσει, που γίνεται “Εισαγωγή στο μακιγιάζ” σιγά-σιγά από την παιδική ηλικία.

Δεν με πειράζει το παιχνίδι στο σπίτι με τα “βαφτικά” της μαμάς (κι αυτό σε ένα μέτρο βέβαια).

Δεν με πειράζει η εξερεύνηση.

Με πειράζει, που στήνεται ένα ολόκληρο marketing στο να αρχίζει το μακιγιάζ όλο και από μικρότερη ηλικία (π.χ.τα “παιδικά” προϊόντα μακιγιάζ, τα μακιγιαρισμένα πρόσωπα σε teen σειρές κλπ).

Βλέπω κορίτσια στην Α’Γυμνασίου με τις δικές τους σκιές, τα δικά τους lip gloss και καταλαβαίνω, ότι η πίεση από το περιβάλλον (“οι φίλες-συμμαθήτριες βάφονται, εγώ γιατί όχι;”) είναι κάτι που δεν ξέρω πόσο μάχιμο είναι από έναν γονιό.

Όλοι μας βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε.

Αυτή η απότομη ώθηση από προϊόντα, ινδάλματα και προτάσεις μόδας με ενοχλεί, με προβληματίζει και με στεναχωρεί.

Ίσως διαφωνήσετε.

Ίσως είμαι υπερβολική.

Ίσως είμαι ρομαντική.

Ίσως και παλαιών αντιλήψεων.

 

Είναι κρίμα, να μην ζουν την παιδικότητά τους.

Μία παιδικότητα, που πιέζεται να φύγει γρήγορα.

Και είναι κρίμα, γιατί δεν θα μπορούν, να είναι ξανά παιδιά και να αντικρύσουν την ίδια εικόνα στον καθρέφτη.

Αυτή την εικόνα με την απέριττη και τρυφερή ομορφιά.  🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου