Δεν γίνεται αυτό που θέλει και αντιδρά! Θυμώνει! Στεναχωριέται! Παραπονιέται! Κλαίει και λέει…”Θέλω άλλη μαμά”.
“Θέλω άλλη μαμά”…
Κι εσύ το ακούς και ενώ ξέρεις ότι είναι 6 χρονών και αυτή είναι η απάντησή του στην άρνησή σου να ακολουθήσεις αυτό που θέλει, μία βελόνα σε τσιμπά κάπου εκεί μέσα στο στήθος που πρέπει να είναι η ψυχή σου. Πληγώνεσαι, γιατί ξέρεις ότι όσο κι αν αυτό δεν μπορεί να γίνει και ότι είναι της ώρας, εκείνη την στιγμή ξέρεις ότι το εννοεί.
Για 1 λεπτό, 2,3,5, δεν ξέρω κι εγώ πόσα, νιώθει ότι δεν θέλει εσένα για μαμά! Θέλει κάποια άλλη (την γιαγιά ή κάποια άλλη που θα ψάξει να την βρει) γιατί εσύ είσαι σκληρή και δεν το καταλαβαίνεις.
Και θέλεις να αντιδράσεις, όπως όταν ήσουν παιδί νηπιαγωγείου και πονούσες από σκληρά λόγια και απόρριψη του παιδικού σου φίλου. Που όταν τσακωνόσασταν σου έλεγε “Δεν σε θέλω για φίλη μου! Θα κάνω φίλη μου την Κατερίνα!” και σε στεναχωρούσε και για να τον πονέσεις έλεγες “Ούτε εγώ σε θέλω για φίλο μου! Θα κάνω φίλο μου τον Γιώργο!”
Και μετά από λίγη ώρα παίζατε μαζί…
Εδώ δεν μπορείς να ξεστομίσεις τέτοια κουβέντα. Δεν θές να το πληγώσεις.
Θα ήθελες να του πεις “Λυπάμαι, αλλά με μένα έχεις κληρώσει! Επιστροφές δεν δέχεται το κατάστημα!” ή “Να πας να βρεις άλλη μαμά!”, κάνοντας νάζια περιμένοντας ότι στο τέλος θα σου πει το αντίθετο, αλλά δεν το κάνεις. Είσαι η μαμά! Είσαι η μαμά, που η κάθε κουβέντα σου, μπορεί να χαραχθεί στο μυαλό του, στην ψυχή του και να το πληγώσει πραγματικά. Και είναι το μοναδικό πράγμα που δεν θέλεις! Για τίποτα στον κόσμο!
Την αφήνω λίγο μόνη της στο δωμάτιό της και την ακούω που κλαίει και παραπονιέται ότι η μαμά δεν την αγαπάει (κλασσικά, γιατί δεν έγινε αυτό που ήθελε) και εκεί κάνεις ανασυγκρότηση και γίνεσαι ο ενήλικας που πρέπει.
Την πλησιάζεις. Την παίρνεις αγκαλιά και λιώνει στα χέρια σου. Σκουπίζεις τα κόκκινα ματάκια από το κλάμα που σε κοιτάζουν, της δίνεις ένα γλυκό φιλί και τα αναφιλητά σταματούν!
Μυρίζεις το δερματάκι της και εκείνη χώνεται στον λαιμό σου και σου λέει “Σ’αγαπάω, μανούλα! Δεν θα το ξανακάνω αυτό.”
Την στιγμή αυτή δεν σε νοιάζει, αν θα ξανακάνει κάτι που δεν πρέπει.
Σε νοιάζει ότι υπενθμίζεις πως ότι και να γίνει, η αγάπη είναι εδώ. Θα είναι εδώ! Ό,τι κι αν γίνεται! Όσο κι αν στεναχωριέσαι. Όσο κι αν πονάς.
Η αγάπη είναι εδώ και θα είναι εδώ! Και μία αγκαλιά ανοιχτή πάντα!
(Photo by ArtSpeak)
4 Σχόλια
Αχ, θα ‘χουμε και τέτοια σε 4-5 χρόνια; Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό (και μαγικό ταυτόχρονα, μην ξεχνιόμαστε:).
Αααχ μωρέέ γλυκιά μανούλα <3
Ανακάλυψα χθες το ιστολόγιο σου και το διάβασα όλο!
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις αλλά πιο πολύ μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνετε το παιδί σας…
Μαμά δεν είμαι ακόμα ( ελπίζω να γίνω κάποια μέρα) αλλά εδώ και 8 χρόνια περνάω 5,6 ώρες μαζί με μικρά παιδιά…Φέτος έχω 19 ( και φαινονται τόσα λίγα σε σχέση με τα 25 περσινά)
Μεσα απο τα παιδιά γνωρίζω “πολλες” οικογενειες… Γνωρίζω καταστάσεις που με στεναχωρούν, που με κάνουν να βάζω τα κλάματα ( μπροστά στα παιδιά κρατιέμαι)
Μου λέει μια μικρή : “Κυρία γιατί φταίω εγώ που χώρισαν οι γονείς μου; Τι έκανα και έφυγε ο μπαμπάς;;;”
Φυσικά εγώ δεν ήξερα πως οι γονείς είναι χωρισμένοι( έχουν χωρίσει 2 αλλά γιατί άλλωστε να το πούμε στη δασκάλα του παιδιού μας;Έχει καμιά σημασία;;)
Αγκαλιάζω τη μικρή γιατί ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα και της λέω “οι γονείς σου σε αγαπάνε και δε φταις σε κάτι εσύ. Απλά κάποιες φορές οι άνθρωποι δεν ταιριάζουν και ειναι καλυτερο να μενουν μακρυα παρα να τσακώνονται. Σταματάνε να είναι σύζυγοι αλλα γονείς είναι για πάντα”
Και μου λέει η μικρή μέσα σε αναφιλητά
“Η μαμά μου είπε πως ο μπαμπάς έφυγε γιατί δεν ήμουν καλό παιδί, δεν τρώω όλα τα φαγητά και κάνω λάθη στην ορθογραφία. Και πως ο μπαμπας δε ήθελε να είμαι κόρη του πια γιατί είμαι κακό κορίτσι” Αυτο μου είπε χθες η μαμά και ο μπαμπάς έχει να πάρει τηλέφωνο απο το Πάσχα.”
Δε ξέρω γιατί στα γράφω εδώ και συγγνωμη κιολας…Απλα ήθελα κάπου να ξεσπάσω…
Πως μπορείς να φερεσαι έτσι σε εναν παιδάκι; Πως γίνεται να του δηλητηριάζεις την ψυχή;;;
🙁 Λυπό , Λυπό που έλεγαν και ηρωιδες αγαπημένου μου βιβλιιου
( ω ναι μπορουμε και εμεις να ανοιξουμε δανειστηκιη βιβλιοθηκη)
Χαρηκα που σε γνωρισα…Θα σου ερχομαι συχνά !!!
Πληγώνομαι τόσο πολύ όταν ακούω τέτοιες ιστορίες! Αναρωτιέμαι τί θυμό κρύβουν μέσα τους και πόσο πληγωμένοι είναι αυτοί οι γονείς που δεν σκέφτονται πριν πουν τέτοιες κουβέντες στα παιδιά! Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μόρφωση (με την έννοια της εκπαίδευσης το εννοώ) για να καταλάβεις πώς πρέπει να μιλάς στο παιδί σου.
Η αγάπη σε καθοδηγεί!
Λίγο αν σκεφτείς ψυχραιμα πριν πεις ή κάνεις κάτι, αρκεί.
Τί να πώ… Καμιά φορά νομίζω ότι θα ήταν καλό να καταγγέλονταν κάτι τέτοιοι γονείς, για να τύχουν ψυχολογικής βοήθειας!
Δεν δέχομαι καμία συγγνώμη!! 🙂 Να μου γράφεις όοοοποτε θέλεις, όοοοοοο,τι θέλεις! Είναι χαρά μου που με βρήκες και ακόμη μεγαλύτερη τιμή μου τα λόγια σου!
Να έρχεσαι όποτε θέλεις!
Με μεγάλη χαρά!! 🙂