“PRISONERS” KΙ ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ. ΩΦΟΥΥΥ!!

Όταν πρόκειται να δω μια ταινία, συνήθως ανατρέχω στο imdb.com, να δω τους συντελεστές, λίγο από την υπόθεση και το trailer και έτσι έχω μία γεύση, γι’ αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσω (ή δεν πρόκειται, εάν τελικά δεν μου κάνει κλικ).

Στην περίπτωση της “Prisoners” δεν έγινε αυτό.

Είχα δει την αφίσα της ταινίας, είχα ακούσει ότι πρόκειται για μία από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς, αλλά για κάποιο λόγο δεν το έψαξα περισσότερο.

Ζήτησα από τον καλό μου, να τη δούμε και χτες το βράδυ την παρακολουθήσαμε.

 

ΓΚΛΟΥΠ!

Αυτό!

Πρόκειται για μία ταινία, όπου από τα πρώτα 5′ σου σφίγγει το στομάχι.

Οι δύο μικρές κόρες και φίλες μεταξύ τους δυό φιλικών οικογενειών εξαφανίζονται την Ημέρα των Ευχαριστιών.

Είναι τέτοια η σκηνοθεσία, που χωρίς να έχεις διαβάσει τίποτα για την υπόθεση (όπως εγώ, καλή ώρα) από την αρχή σε κάνει να καταλάβεις, ότι κάτι κακό θα συμβεί στα δύο μικρά παιδάκια της ταινίας.

Σε κάθε λεπτό ζεις την αγωνία και την τρέλα  των γονιών, που δεν τους χωράει το σώμα τους.

Στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας έτρεμα ολόκληρη.

Είναι θρίλερ. Ναι, είναι θρίλερ!

Μία ταινία όμως, που δίνει τροφή για σκέψη και πολλά συναισθήματα για μετά.

Σε κάνει να αναλογιστείς, πόσο εύκολο είναι συμβεί το αναπάντεχο, να χαθούν δύο παιδιά, πόσο εύκολα μπορεί μία μικρή δική μας αμέλεια να γίνει τραγική  σε άσχημες συνθήκες (με τον κακό να παραμονεύει δίπλα, δηλαδή-γιατί υπάρχει, που να πάρει!!!)και πόσο άγριο και ανήμερο θηρίο γίνεται ένας γονιός προκειμένου, να ανακαλύψει την αλήθεια για το παιδί του και πόσα πράγματα εκτός των μέχρι τότε ορίων του μπορεί να κάνει, για να το βρει. (Ανατρίχιασα πάλι!)

Ναι, ξέρω. Είναι το σημείο που θα πείτε, ότι δεν μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω στο ποστ.

Όμως με το να φοβόμαστε και να κλείνουμε τα μάτια, δεν ξορκίζουμε το κακό.

Αντιθέτως πρέπει να έχουμε τα μάτα ανοιχτά (μακάρι να γινόταν σε 360 μοίρες…) και το μυαλό καθαρό και ήρεμο.

[Εξάλλου, δεν θα πω κάτι περισσότερο τρομακτικό. Ό,τι πάθατε, πάθατε τώρα. :p]

Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα και τόσο δυνατά τα μηνύματα αυτής της ταινίας, που ακόμη και τώρα την επόμενη μέρα έχω ανάγκη να το ζήσω μέσα μου, να το μοιραστώ, να το συζητήσω, γιατί πραγματικά με τάραξε πολύ.

Δεν χρειάζεται, να σας πω, ότι μόλις τελείωσε η ταινία το πρώτο πράγμα, που κάναμε και οι δύο ήταν να πάμε στο δωμάτιο της μικρής, να τη φιλήσουμε και να την αγκαλιάσουμε μέσα στον ύπνο της. Σαν να θέλουμε, να σιγουρέψουμε, ότι όλα είναι καλά. Ότι δεν υπάρχει ο κίνδυνος. Ότι ο συναγερμός είναι οπλισμένος. Ότι κοιμάται ήρεμα (ενώ εσύ με το ένα μάτι ανοιχτό όλο το βράδυ).

Ότι είναι ασφαλής.

Φοβάσαι για το στολίδι σου.

Γιατί από την ώρα που γίνεσαι γονιός, ό,τι, ό,τι, ΟΟΟΟ,ΤΙ βλέπεις που έχει σχέση με άλλα παιδιά το κάνεις προβολή σε σένα και πονάει η καρδιά σου και φοβάσαι για το δικό σου.

Γιατί όπως έχω ξαναπεί, αισθάνομαι, ότι όταν γίνεσαι γονιός, αυτά τα συναισθήματα, που έχεις για το παιδί σου, τα νιώθεις για όλα τα παιδάκια. Τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.

 

Και αφού, λοιπόν, τη σιγουρέψαμε ασφαλώς μέσα στα σκεπάσματά της, δεν κοιμηθήκαμε αμέσως.

Είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεββάτι. Σιωπή. Αναπνοή κομμένη…

“Nα μην τη χάνουμε από τα μάτια μας στιγμή.” Που δεν το αποφασίζετε τώρα. Δεν τη χάνετε από τα μάτια σας από τη μέρα που γεννήθηκε.

Το λέτε ο ένας στον άλλο, για να επιβεβαιώσετε ότι το τηρείτε και θα το τηρείτε ακόμη πιο προσεκτικά (πόσο περισσότερο, δηλαδή!!).

Με ένα μόνιμο άγχος η ματιά μέσα στο super market, να περπατά δίπλα σου στο δρόμο και να την κρατάς από το χέρι.

Να τη βλέπεις, να μπαίνει στο σχολείο, να προχωρά μέχρι τη μέση του προαύλιου και μετά να φεύγεις κι ας είναι ο δάσκαλος υπηρεσίας στην πόρτα.

Να είσαι εκεί, να την προστατεύσεις.

Να μπορούσες, να είσαι μια αόρατη ασπίδα για όποιον σκεφτεί κάτι απειροελάχιστο κακό για εκείνη, για όποιον μπορεί  ίσως να τη ζηλέψει.

Ωφού!!

Μία ταινία, που για μένα είναι πραγματικά πολύ καλός κινηματογράφος, με εκπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς αλλά κυρίως ένα συγκλονιστικό Hugh Jackman και έναν υπέροχο Jake Gyllenhaal.

 

Θα σας ταράξει.

Να τη δείτε όμως.

Πάρτε μία γεύση…

Με την ευχή να μείνουν μόνο στις ταινίες κάτι τέτοια σενάρια!

[Ωφούυυυ!!]

Μαμά Μαμαδοπούλου

(© 2013 – Warner Bros Pictures)