ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΕ ΠΟΛΥ.

Aν μου έδιναν το κείμενο χωρίς καμία άλλη πληροφορία, θα έλεγα ότι το βιβλίο το έγραψε η ίδια η Κατερίνα, η οποία μιλά για την ιστορία της και μέρος της ιστορίας του Τάσου, του Πέτρου, της Ζωής, του Άγη, της Κλειούς, του Μηνά και των υπολοίπων μελών της οικογένειάς της.

Δεν μιλά για άλλα πρόσωπα. Δεν έχει φίλους.

Ζει στο σπίτι της  παλεύοντας με τους δαίμονες της ψυχικής της ασθένειας.

Αυτής που την κάνει να μην φοβάται, να πει τί σκέφτεται, να τολμήσει αυτό που νιώθει, να διακινδυνεύσει και να κινδυνεύσει και να προκαλεί τα όρια  τα δικά της και των άλλων.

Η Κατερίνα διηγείται την ιστορία της στο τέλος.

Εκείνη τη στιγμή, που με καθαρό, νηφάλιο μυαλό και ήρεμη καρδιά μπορεί να πει πραγματικά ό,τι έζησε και όχι όπως την έκανε να το βλέπει η άρρωστη ματιά της.

Πάλεψε για χρόνια άνισα με την ψυχική της ασθένεια.

Θα μπορούσε  να είναι το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου καθώς καταγράφει ακριβώς το τέλος της, μόνο που η Κατερίνα μιλά… μετά το τέλος της.

Καταγράφονται όλα στο βιβλίο της με μία αποτίμηση των πολύ δύσκολων καθημερινών στιγμών, λαθών, αποφάσεων, επιλογών, συναισθημάτων…

Έντονων συναισθήματων, ανεξέλεγκτων συμπεριφορών και τόσων πολλών αντικρουόμενων “θέλω” μιας γυναίκας, μιας μητέρας,  που από ένα σημείο και ύστερα στήριξε την ύπαρξή της στην παθολογική αγάπη για το γιό της.

Έχοντας και την ιδιότητα της μαμάς στην πολλαπλή υπόστασή μου, τη νιώθω πολύ περισσότερο.

Το μητρικό φίλτρο ήταν αυτό που την έκανε να αγαπήσει την τυραννημένη ζωή της. Αγάπησε τη ζωή που γέννησε και έτσι πήρε αξία και νόημα η δική της.

Αναρωτιέμαι, εάν με το ότι έγινε μητέρα έδωσε παράταση στη ζωή της.

Αναρωτιέμαι, εάν θα είχε ενεργοποιηθεί τόσες φορές, όσες χρειάστηκε για το παιδί, εάν δεν το είχε. Τις όποιες φορές μπορούσε…Εάν ήταν μόνη της;

Σίγουρα η ένταση των μητρικών συναισθημάτων την έφεραν φορές στα άκρα και έζησε και επιλόχιο κατάθλιψη, όπως και η υπερπροστασία και ανάγκη να κρατήσει το παιδί της πάνω της, την έκαναν να χάσει τον έλεγχο και να κάνει λάθη.

Το άρρωστο μυαλό της δεν την άφηναν να ζυγίσει, να περιορίσει και να εκλογικεύσει όσα προέκυπταν. Άφηνε μόνα τους το ένστικτο και το “θέλω” της, να την κυριεύουν.

Ούσα η ίδια μητέρα και ναι, έχοντας περάσει και περιόδους δύσκολες, γιατί…..έχω κι εγώ τους δικούς δαίμονες, όπως όλοι οι άνθρωποι (το πιστεύω αυτό) μπορώ να τη νιώσω, διαβάζοντας τα λόγια της.

Δαίμονες μικρούς ή μεγάλους, που βρίσκουν κάποιο παράθυρο και τρυπώνουν στο μυαλό μας ή στην ψυχή μας, απλά ίσως εμείς  έχουμε την ικανότητα να τους ελέγξουμε, βρίσκοντας σε πολλά πράγματα φως.  Δύναμη.

Στην ψυχή της Κατερίνας δεν έχει παράθυρα για να μπει ήλιος και να σαρώσει το σκοτάδι, παρά μόνο κάτι χαραμάδες που επιτρέπουν τις ηλιαχτίδες από την ύπαρξη του γιού της  να της δώσουν δύναμη.

Αλλά κι αυτές δημιουργούν σκιες, που την τρομάζουν.

Η μάνα.

Περίεργο πράγμα.

Βλέπεις ή σκέφτεσαι αυτό το πλάσμα, που είναι κομμάτι της ψυχής σου και θέλεις να το αναθρέψεις ευτυχισμένο, θέλεις να το δεις να ανθίζει και παίρνεις δύναμη, αφήνεις μαύρες σκέψεις (έστω για λίγο) και με ένα μαγικό και πραγματικά ανεξήγητο τρόπο  ενεργοποιείσαι, γιατί βλέπεις ομορφιά.

Λέει σε κάποιο σημείο:

“…Ξέρω, πώς είναι ο Παράδεισος. Είναι εκείνο το βράδυ που ο Πέτρος αφήνει το βυζί μου χορτάτος πια, κι ανοίγει τα μάτια και με κοιτά.”

Ή λίγο πιο μετά:

“Κι έχω και μιαν άλλη ντροπιαστική αδυναμία-αν και γιατί ντροπιαστική; Φαντάζομαι πολλές μανάδες το’χουνε το χούι:  όταν τον κάνω μπάνιο, και μετά τον στεγώνω και του βάζω ταλκ και είναι μοσχομυριστός κι απαλός σαν φρεσκοψημένο φραντζολάκι, του δαγκώνω απαλά τα πατουσάκια, κι έτσι και μου απλώσει το χέρι, το κάνω όλο μια χαψιά λέγοντας “Αμμμ!” σαν να είμαι έτοιμη να το φάω, κι αυτός ξεκαρδίζεται κι εγώ πιπιλάω τη μικροσκοπική του γροθιά, τα τέλεια δαχτυλάκια με τα τέλεια νυχάκια σαν κόκκους ρυζιού.

Να γιατί υπάρχει Θεός : ποιός άλλος θα μπορούσε να φτιάξει αυτό το χεράκι;”

Και συνάμα με αυτά η Κατερίνα δεν διστάζει στις σκληρές περιγραφές και  δεν έχει συστολές στον τρόπο που εκφράζεται και στις λέξεις που χρησιμοποιεί.

Δεν με σόκαρε στιγμή η έκφρασή της. Αντιθέτως με αφόπλισε η αμεσότητα, η σκληρότητα αλλά και η καθαρότητα της σκέψης ενός άρρωστου αλλά στιγμές συνειδητοποιημένου μυαλού, που κάνει τα πάντα τεράστια και τα παραμορφώνει, όπως ένας μεγενθυτικός φακός.

Φαρμακώνει με τις λέξεις της, αλλά μιλά και μ’αγάπη.

Θυμώνει, πληγώνει, αλλά αγαπά και πληγώνεται από τον ίδιο της τον εαυτό.

Αγαπά. Αγαπά πολύ!

Και αγαπιέται.

“Σου εύχομαι να κάνεις κάποτε παιδί, για να τ’αγαπήσεις όσο σ’αγάπησα εγώ και να σ’αγαπήσει όσο μ’αγάπησες  εσύ.”, 

λέει στο γιό της.

Το ξέρει ότι έχει αγαπηθεί πολύ. Έμπρακτα.

Ιδιαίτερα και ξεχωριστά από το παιδί της, που μέσα από την αγάπη  και αδυναμία που της έχει, κατανοεί και νιώθει την ίδια και τη συμπεριφορά της και καταγράφει την ιστορία της, έχοντας εισπράξει τη λατρεία που του είχε.

Ναι. Το βιβλίο της Κατερίνας είναι γραμμένο από το γιο της.

Το τέλος της ήρθε σαν λύτρωση για το παιδί της, αλλά και για την ίδια.

Σαν να ελευθερώθηκε το μυαλό  και η ψυχή της και από την αρρώστια, σαν να έμεινε το κακό στο σώμα της και από εκείνο το σημείο άρχισε να τα βλέπει και να τα νιώθει όλα καθαρά.

Η Κατερίνα παρά την ταλαιπωρία της ψυχικής ασθένειάς της θεωρεί αυτή τη ζωή υπέροχη.

Είναι απίστευτο να διαβάζεις από έναν άνθρωπο, που βασανίστηκε όλα τα χρόνια που ζούσε, ότι ακόμη και αυτή η ζωή η βασανισμένη, ήταν υπέροχη.

Ήταν άτυχη, αλλά ήταν και τυχερή στην ατυχία της.

Είχε δίπλα της ανθρώπους που αγάπησε και από τους οποίους αγαπήθηκε και γέννησε ένα πολύ ευαίσθητο παιδί (*).

Και ενώ είναι ένα βιβλίο, που ξέρεις το τέλος από την αρχή, δεν το αφήνεις από τα χέρια σου.

Γιατί μπορεί να μην έχεις την αγωνία της κατάληξης, αλλά έχεις την περιέργεια της ζωής, της αδυναμίας που γίνεται δύναμη  αλλά και μία ανησυχία, για την εξέλιξη των ανθρώπων που ήταν κοντά της και ίσως βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου. Κι αν όχι στην ίδια, ίσως στον Τάσο, στον Πέτρο, στη Ζωή σε κάποιον από την οικογένεια.

Κομμάτια που έχεις καλά κρυμμένα μεσα σου, σκέψεις που φοβάσαι να κάνεις λέξεις, γιατί εσύ ίσως δεν είσαι ψυχικά ασθενής και ξέρεις να θάβεις μέσα σου. Ή ξέρεις να διαχειρίζεσαι.

Όταν τελειώσετε με την ανάγνωση του βιβλίου, επιστρέψτε στην πρώτη σελίδα και διαβάστε τα μικρά αποσπάσματα από Στίβεν Κρέιν και Ε.Μ. Σιοράν.

Θα τα νιώσετε καλύτερα μέχρι το τελευταίο κύτταρό σας.

Η Κατερίνα λέει : “Αυτό το βιβλίο με διαλύει. Αυτό το βιβλίο έχει σκοπό να με διαλύσει, να με κάνει κομμάτια. Μέσα στα κομμάτια μου είμαι.”

Το βιβλίο του Αυγουστου Κορτώ “Το βιβλίο της Κατερίνας” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη και το διάβασα μέσα σε μία μέρα.

Για την ακρίβεια, αθροιστικά μέσα σε λίγες ώρες. Με την πρώτη ευκαιρία το είχα στα χέρια μου. Ακόμη και σε εκείνο το 10λεπτο αναμονής στην τράπεζα το είχα μαζί μου, γιατί δεν ήθελα να έχω την Κατερίνα να περιμένει.

Είναι ένα βιβλίο που η αλήθεια του μπορεί να σε τρομάξει, αλλά σκέψου ότι μπορεί να είναι μία ιστορία που εκτυλίσσεται δίπλα σου ή μία ιστορία ενός ανθρώπου που αγγίζει την καρδιά σου.

Η Κατερίνα μιλά για  θέματα ταμπού (ψυχική ασθένεια, ομοφυλοφιλία, καταχρήσεις κλπ) και για ανθρώπινες σχέσεις ξεγυμνωμένα.

Στέκονται εκεί μπροστά σου και σε κοιτούν στα μάτια.

Κάποιες από τις στιγμές που το διάβαζα άκουγα μουσική, όπως πάντα.

Σε κάποιο σημείο που το κρατούσα στα χέρια μου και με είχε συνεπάρει η ιστορία, ακούγοντας το Run των Snow Patrol, αισθάνθηκα σαν να είχα παράλληλα και ένα soundtrack για τις εικόνες που εκτυλίσσονταν στο μυαλό μου (γιατί, ναι, θα μπορούσε εύκολα να γίνει ταινία) και με αυτό θα κλείσω αυτό το άρθρο.

Για το βιβλίο της Κατερίνας, που με συγκλόνισε τόσο, όσο συγκλονιστική πρέπει να ήταν η ίδια. 🙂

 (*) Kι αν δεν με πιστεύετε, διαβάστε αυτό: “Γιατί ζηλεύω τα μωρά σας”

Μαμά Μαμαδοπούλου