slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΑΟΥΤΣ! ΜΑΓΚΩΣΑΜΕ!

25 Αυγούστου, 2013

Ήταν ένα ωραίο πρωινό στην παραλία με τα πιτσιρίκια να παίζουν στο νερό και να φωνάζουν συνέχεια “Mαμά, έλα κι εσύ! Μαμά, πότε θα έρθεις; Μαμά, θέλω να παίξουμε ρακέτες!” και τις μαμάδες να θέλουν να απολαύσουν λίγο την παρέα τους απαντώντας “Σε λίγο!”

Βέβαια μετά ρωτούσαν “Πέρασε το σε λίγο;” και απαντούσαμε “Όχι!’.

Πλατσούρισαν, κολύμπησαν, έπαιξαν, γκρίνιαξαν, τσακώθηκαν, αγαπήθηκαν και κάπου στο ενδιάμεσο οι 3 μαμάδες λέγαμε καμιά κουβέντα μεταξύ μας.

4 όμορφες ώρες πέρασαν στην παραλία της Ωκεανίδας, οπότε ήρθε και η ώρα να αφήσουμε τις ξαπλώστρες στο λαό, που έκανε απόβαση για τα μπάνια του. Εμείς είμαστε πρωινοί τύποι.

Ζαλωθήκαμε τις τσάντες με τις πετσέτες, σανίδες, κουβαδάκια, ρακέτες, νερά, snack κλπ κι εκεί που ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια….Κλακ! Άουτς!

Ένα “ξάφνιασμα” σε μία ανεπαίσθητη κίνηση και μάγκωσε ένα νεύρο στην πλάτη μου.

Πόνεσα, αλλά είπα, θα περάσει.

Με δυσκολία -άουτς!- μπαίνω στο αυτοκίνητο, με δυσκολία-άουτς!- φτάνω στο σπίτι και πλέον-άουτς, άουτς, άαααουτς!- πονάω πολύ και συνέχεια.

Πήρα ένα μυοχαλαρωτικό χάπι και μόλις ηρέμησα λίγο ετοίμασα φαγητό, έκανα μπάνιο, μάζεψα την κουζίνα, μάζεψα τριγύρω και ξάπλωσα. Για λίγο. Μετά ξανασηκώθηκα κι άρχισα να τρώγομαι.

Και εκείνη την ώρα άρχισα να σκέφτομαι, πόσο έχω αλλάξει, Χριθτούλη μου!

Πριν από  αρκετά χρόνια και πριν ακόμη παντρευτώ, είχα μία “κρίση δισκοκοίλης”.

Το γεγονός, ότι  γυμνάζομαι με συνέπεια είναι η πρόληψή μου σε τέτοιες κρίσεις και γι’αυτό δεν είχα αντίστοιχη ενόχληση τα τελευταία 15 χρόνια, όπου και τότε είχα το αντίστοιχο περιστατικό, γιατί δούλευα 12-15 ώρες, οπότε και η καθιστική ζωή επιβάρυνε την κατάσταση και μάλλον δημιούργησε και το πρόβλημα στους δίσκους.

Τότε υπέφερα.

Θυμάμαι, ότι έμεινα στο κρεββάτι για μέρες και δεν έκανα τίποτα, γιατί δεν άντεχα τον πόνο.

Όχι, γιατί βρήκα ευκαιρία να είμαι ξάπλα (ποτέ δεν μου άρεσε ως συνεχόμενη κατάσταση), αλλά γιατί ένιωθα, ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να κάνω τίποτα, γιατί πονούσα πολύ.

Ο πόνος που με έπιασε χτες ήταν ίδιος. Λίγο η κακή θέση που καθόμουν στην ξαπλώστρα, λίγο (μάλλον πολύ) που έχω επιβαρύνει τον εαυτό μου όλο το προηγούμενο διάστημα με τις εργασίες στο σπίτι και λίγο που δεν έχω πάει κανονικά γυμναστήριο εδώ και 1,5 μήνα, ήταν αρκετά για να πιαστεί αυτό το άτιμο νεύρο(άουτς!).

Παρά το γεγονός, ότι πονούσα και παρά το γεγονός, ότι ο σύντροφός μου και η μικρή μου έλεγαν να μείνω ξαπλωμένη και έκαναν εκείνοι τις απαραίτητες δουλειές, δεν μπορούσα να μείνω ξαπλωμένη.

Ήθελα να κάνω τις δουλειές μου, ήθελα να κάνω πράγματα, δεν μπορούσα να κάθομαι. Κι ας πονούσα!

Η μεγάλη διαφορά με την αντίστοιχη κρίση, που είχα πάθει παλιά νομίζω, πως είναι, ότι πλέον αντέχω περισσότερο στον πόνο…εμ…είμαι πιο δυνατή, να πω;….

Θεωρώ, ότι όλο αυτό ήρθε κι άλλαξε από τότε που έγινα μαμά.

Δεν είναι υπερβολικό αυτό που λέω. Λες και με το που γέννησα, φόρεσα και μία αόρατη πανοπλία (πώς τα λεω! ;p), που μου δίνει περισσότερες και μεγαλύτερες αντοχές.

Απλά, νομίζω, ότι μπορώ περισσότερα και πιστεύω, ότι είναι καθαρά ψυχολογικό.

Σίγουρα τα πράγματα είναι διαφορετικά στο σπίτι μας από τότε που είχα γράψει αυτό : “Μαμά και ασθενής! Δύο ασύμβατες λέξεις.”

Το παιδί έχει μεγαλώσει και εγώ πιο ψύχραιμη και πιο ώριμη έχω μεγαλύτερη βοήθεια από το σύντροφό μου, καθώς καταλάβαμε όλοι (με πρώτη τον εαυτό μου), ότι δεν γίνεται να επωμίζομαι μόνη μου τα πάντα και πολύ περισσότερο, όταν είμαι άρρωστη.

Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα και αύριο θα είμαι ακόμη περισσότερο.

Μόλις περάσει τελείως ο πόνος, θα ξεκινήσω κανονικά το πρόγραμμά μου στο γυμναστήριο, όπως ούτως ή άλλως το είχα προγραμματίσει με το που θα τελειώνα με τα βαψίματα.

Με αφορμή αυτό, ζω και στιγμιότυπα που με κάνουν να χαμογελώ, όπως αυτό που η μικρή μου, βγήκε το απόγευμα στο μπαλκόνι και μου ζήτησε να περιμένω μέχρι να μου δείξει μία έκπληξη.

Η έκπληξη ήταν, ότι το σκούπισε, έστρωσε ένα τραπεζομαντηλάκι σε ένα τραπεζάκι, στο οποίο τοποθέτησε ένα mini ραδιοφωνάκι για να ακούω μουσική και έβαλε δίπλα την αναπαυτική πολυθρόνα-ξαπλώστρα για να καθίσω.

(Η τσάντα είναι καινούρια για τα Αγγλικά, οπότε….καταλαβαίνετε…”Καινούριο κοσκινάκι μου”, κυκλοφορεί παντού!)

DSCN1968[1]

Καταλαβαίνει, αναγνωρίζει και θέλει να δώσει, θέλει να βοηθήσει, όπως μπορεί

Ε, ακόμη κι αυτό κάνει αυτόν τον άτιμο πόνο (άουτς-άουτς) πιο γλυκό! Πιο υποφερτό! 🙂

Μαμά (μαγκωμένη) Μαμαδοπούλου

 

6 Σχόλια

  • Reply nefosis 25 Αυγούστου, 2013 at 9:44 μμ

    Περαστικά Ξαδεφούλα μου αγαπημένη! (και να θυμάσαι τις συμβουλές που μου δίνεις 😉 )

    • Reply KidsCloud 25 Αυγούστου, 2013 at 10:30 μμ

      Xαχαχαχαααα!! Εσένα σκεφτόμουν όταν το έγραφα! 😉
      Eυχαριστώ!!

  • Reply Είμαι Παιδί 25 Αυγούστου, 2013 at 11:27 μμ

    Περαστικά και από εμένα αλλά να προσέχεις. Άσε τις αόρατες πανοπλίες που φοράμε. Δεν φοράμε, πίστεψε το, κοινές θνητές είμαστε και εμείς:) Καλή εβδομάδα.

    • Reply KidsCloud 26 Αυγούστου, 2013 at 10:08 πμ

      Ευχαριστώ πολύυυ!! Θα προσέχω οπως και δήποτε! Καλή Εβδομάδα! 🙂

  • Reply anna 26 Αυγούστου, 2013 at 6:57 πμ

    Ειναι τοσο ωραιο να σου λεει το ζουζουνακι σου ποσο σε αγαπαει απλα με το φτιαξιμο του μπαλκονιου.γλυκα!!!

    • Reply KidsCloud 26 Αυγούστου, 2013 at 10:09 πμ

      Γλύκαίνουν όλα έτσι! 🙂

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!