ΓΙΑΤΙ ΕΙΠΑ ΘΕΛΩ, ΑΡΑ ΜΠΟΡΩ! :)

Σουσού μου,

Αύριο επιστρέφεις στο σπίτι από τις καλοκαιρινές διακοπές.

Ανυπομονώ να δω την έκφρασή σου μόλις μπεις στο σπίτι.

Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, το οποίο εύχομαι να διαβάσεις, όταν μεγαλώσεις, καθώς νομίζω, ότι τότε θα καταλάβεις και θα νιώσεις πολύ περισσότερο αυτά που θα σου πω.

Είχα ανάγκη, να ανανεώσω το σπίτι μας.

Ήθελα να μπει φρέσκος αέρας στο χώρο, που ζούμε μαζί και που κάνουμε όνειρα(μαζί και χωριστά ο καθένας μας).

Να μπουν νέα χρώματα, νέες εικόνες, να καθαριστεί, να ξαναοργανωθεί, να αναζωογονηθεί!

Από το χειμώνα έλεγα, ότι ήθελα να βάψω το σπίτι.

Η εποχή που θα μπορούσα να το βάψω ήταν αυτή του καλοκαιριού, καθώς προτιμούσα να μην είσαι στο σπίτι (και γιατί ήξερα, ότι το πρόγραμμα θα ήταν απρόβλεπτο και γιατί δεν ήθελα να είσαι μέσα σε όλες αυτές τις οσμές από τις μπογιές και τα άλλα υλικά).

Το καλοκαίρι όμως λείπουν και οι παππούδες και γιαγιάδες, οπότε δεν μπορούσα να στηρίζομαι στη δική τους βοήθεια, που ξέρουν να βάφουν.

Ο μπαμπάς επίσης α) δεν μπορούσε να με βοηθήσει, γιατί η δουλειά του είναι απρόβλεπτη και ήταν αρκετά πιεσμένος και β) για το χρόνο που είχε, δεν είχε  και πολλή διάθεση-δεν του αρέσει το βάψιμο, έχει τα αλλεργικά του κλπ.

Δεν του ζήτησα καθόλου βοήθεια.

Αυτές οι εργασίες θέλουν όρεξη, κέφι, θετική διάθεση και ήξερα, ότι αν τον πίεζα λίγο, θα δεχόταν, αλλά επειδή κάνουμε δουλειές με διαφορετικό τρόπο, ταχύτητες και άποψη, κάποια στιγμή μετά από κούραση θα είχαμε γκρίνιες.

Κι εγώ δεν ήθελα καθόλου γκρίνιες σε όλη αυτή τη διαδικασία.

Ήθελα να κάνω τις δουλειές και να τις “τραγουδάω”.

Όπως έκαναν παλιά οι γυναίκες, που έφτιαχναν εργόχειρα και όση ώρα κεντούσαν, έπλεκαν, ύφαιναν στον αργαλειό και έλεγαν τραγούδια.

Η αλήθεια είναι, ότι δεν ζήτησα από κανέναν βοήθεια, γιατί κατά βάθος ήθελα να το κάνω μόνη μου και να έχω αυτή την ικανοποίηση που έχω τώρα!

Μετά την ανακοίνωση, ότι θα βάψω το σπίτι μόνη μου και λέγοντας τις ιδέες μου για τη διακόσμηση,

άκουσα πολλά “μα, δεν θα μπορέσεις” και μπόρεσα,

“μα, θέλει δύναμη” και είχα,

“μα, δεν θα ταιριάξει” και ταίριαξε,

“μα, θα πέσεις κάτω” και ακόμα στέκομαι δυνατή!

Ήθελα να κάνω την αλλαγή με τόση όρεξη και τόση αγάπη, που δεν μπορούσε να με σταματήσει τίποτα!

Ξεκίνησα λοιπόν, αν θυμάσαι, λίγο πριν φύγεις για τις παππουδογιαγιοδιακοπές.

Τη μέρα που πήγα να αγοράσω τα πρώτα χρώματα και εργαλεία, είχα τέτοια χαρά, που δεν μπορώ να σου την περιγράψω.

Ζήτησα από τον παππού σου και μπαμπά μου, να μου θυμίσει λίγο τη διαδικασία, γιατί είχα χρόνια να βάψω κάτι και δεν ήξερα, αν θα έκανα κάτι λάθος.

Όπως θα θυμάσαι, ήρθε μία Κυριακή απόγευμα τον Ιούνιο και μέσα σε λίγες ώρες βάψαμε μαζί το διάδρομο [μέγα λάθος, γιατί όλα τα πράγματα πέρασαν μέσα από αυτόν, οπότε θα πρέπει να τον ξαναπεράσω ένα χεράκι, αλλά πλέον αυτό είναι piece of cake για τη μάμά σου 😉 ].

Mόλις έφυγες για τις παππουδογιαγιοδιακοπές part II τέλος Ιουνίου, ξεκίνησα.

Με σειρά βαψίματος έβαψα:

Την κρεββατοκάμαρά μας,

Το μπάνιο,

Το δωμάτιό σου,

Το σαλόνι (και το ταβάνι-ειδική σημείωση για το ταβάνι)

Τις 6 εσωτερικές πόρτες

Το κρεββάτι σου

Ένα τραπεζάκι (ίδιο χρώμα με το κρεββάτι σου, για να στο κάνω κομοδίνο)

Το κουρτινόξυλο του δωματίου σου

4 καρέκλες απλής τραπεζαρίας [Είχε περισσέψει μπογιά και είπα…”Δεν τις βάφω, που θα σαπίσουν στο μπαλκόνι”;]

Τα κάγκελα των 3 μπαλκονιών

Τη μωρουδιακή σου συρταριέρα [Σου πήραμε καινούρια ντουλάπα και σκέφτηκα…”Έχει περισσέψει κι άλλη μπογιά. Γιατί δεν τη βάφεις κι αυτή;”]

Τα 3 μπαλκόνια (και τα ταβάνια τους)

Σε όλα αυτά που σου ανέφερα, έτριψα, στοκάρισα, πέρασα με αστάρι(όπου χρειαζόταν) και έβαψα, μόνη μου.

Χτες το βράδυ κοιμήθηκα πολύ αργά, γιατί έβαζα τις τελευταίες “πινελιές” …well και πινελιές (είχα αφήσει να βάψω κάτι σίδερα που στηρίζουν τα προστατευτικά κάγκελα στο μπαλκόνι).

Κρέμασα τις κουρτίνες και πέρασα άλλα υφάσματα στις καρέκλες (να ταιριάζουν με το υπόλοιπο χρωματικό σύνολο).

Σήμερα που έχουν τελειώσει σχεδόν όλα [έχω αφήσει να βάψω μόνο την είσοδό μας στην πολυκατοικία, το wc και το γραφείο του μπαμπά-όταν θα φύγει κάποιο ΣΚ θα του την κάνω την έκπληξη ;p, αλλά  όλα αυτά είναι μιας μέρας δουλειά ], νιώθω πλήρης.

Κοιμήθηκα λίγες ώρες, αλλά σηκώθηκα με όρεξη για να δω το σπίτι μας με το φως του ήλιου, το όμορφο μπαλκόνι (που θύμιζε αποθήκη για πολύ καιρό), το χαρούμενο δωμάτιό σου.

Σε όλη τη διαδικασία και κουράστηκα, αλλά γλυκά και πόνεσα [τα χέρια μου ιδίως-δεν μπορώ τα γάντια και με τόσα χημικά, χλωρίνες κλπ…] και δεν κοιμήθηκα [μα, πώς να κοιμηθώ όταν περίμενα, να ξημερώσει για να ξεκινήσω;], αλλά το ευχαριστήθηκε η ψυχή μου και το απόλαυσα.

Δύο πράγματα ήθελα. Μουσική και καφέ ή νερό.

Υπήρξαν μέρες, που ξεκίνησα στις 07:00 και σταμάτησα στις 04:00.

Υπήρξαν μέρες, που έφαγα πρωινό στις 07:00 και δεν είχα όρεξη να φάω, μέχρι να σταματήσω το βράδυ.

Ναι, υπήρξαν μέρες που με πίεσα, αλλά η ψυχή μου δεν ήθελε να σταματήσει.

Όλες τις μέρες δούλευα χαμογελαστή.

Όλες τις μέρες.

Χαιρόμουν την κάθε πινελιά.

Σε όλη τη διαδικασία έγιναν και ευτράπελα (άμα δεν πάθεις, δεν θα μάθεις, που λένε), αλλά όχι κάτι που να  δημιουργήσει πρόβλημα ή να μην με κάνει να βρω τρόπο να διευκολύνω τη διαδικασία σε επόμενη φορά.

Χρειάστηκα 5 Σαββατοκύριακα και μερικά απογεύματα (γιατί δούλευα παράλληλα).

Καλολέρωτα, λένε και από τη μία λέω “Ε, όχι! Τόσος κόπος και να λερωθούν;’ και από την άλλη λέω “Έλα, μωρέ! Aς είμαστε καλά και το φρεσκάρω”.

Γιατί στα γράφω όλα αυτά;

Για να σου πω, ότι όταν θέλεις κάτι πολύ και πιστεύεις σε αυτό, το μόνο που χρειάζεται είναι να πατήσεις στα πόδια σου και να το κάνεις.

Μην φοβηθείς τίποτα!

Αρκεί να το θέλεις!

Αρκεί να έχεις την εικόνα του ονείρου σου μπροστά σου.

Τότε από μόνη σου δεν θα επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει, ότι δεν μπορείς και ότι δεν θα βγει το αποτέλεσμα που περιμένεις.

Γιατί αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα μάθεις ποτέ.

Κι ακόμη κι αν δεν μπορείς και αν δεν έχεις το αποτέλεσμα που θέλεις και πάλι θα ξέρεις.

Θα μου πεις, όλα αυτά από το βάψιμο του σπιτιού;

Ναι! Από το βάψιμο του σπιτιού.

Που αν δεν το κατάλαβες, μιλάμε για το βάψιμο ΟΟΟΟΟΟΛΟΥ του σπιτιού.

Ο μπαμπάς σου κι εγώ σε περιμένουμε χαρούμενοι!

Ναι,  αρέσει πολύ και στον μπαμπά το “νέο” μας σπίτι και με βοήθησε πολύ στην όλη διαδικασία, στηρίζοντας την επιθυμία μου, φτιάχνοντάς μου κρύο καφέ και αφήνοντας το ραδιόφωνο να παίζει όλη μέρα δυνατά ενώ ήθελε ησυχία για τις ώρες που δούλευε στο σπίτι, αφήνοντάς με μόνη μου τις ώρες που του το ζητούσα, κερνώντας με σουβλάκια, για να μην μαγειρέψω, πηγαίνοντάς με σινεμά το βράδυ για να ξεκουραστώ και προσπαθώντας να κρύψει την τεράστια ανησυχία του, όταν είδε για πρώτη φορά το δοχείο με το σκούρο μωβ, που θα έβαφα το καθιστικό. Ψιλο-τρόμαξε, αλλά τώρα λέει, ότι είχα δίκιο! 🙂

Φυσικά η παρουσία μου ήταν διασκεδαστική για εκείνον, καθώς κάποιες μέρες ήμουν γεμάτη χρώματα από την κορυφή μέχρι τα νύχια (άτιμο πράγμα τα ταβάνια, όταν τα κάνεις για πρώτη φορά).

Με το καλό να έρθεις!

Σε περιμένω, για να διαλέξουμε μαζί λουλούδια για το μπαλκόνι μας, όπως είχες ζητήσει.

Σε φιλώ πολύ και σ’αγαπώ ακόμη περισσότερο!

Η χαρούμενη μαμά σου! 🙂

Y.Γ. Σε επόμενα ποστ θα καταγράψω και λίγο από το ιστορικό με tip για την περίπτωση, που αποφασίσεις ποτέ να κάνεις κάτι σχετικό μόνη σου, αν και εύχομαι ότι θα βρίσκομαι εκεί για να σου δείξω το δρόμο για πρώτη φορά. (Και για να τα έχω κι εγώ για επανάληψη, όταν το ξανακάνω σε λίγο καιρό).

Υ.Γ. Τα κατάφερα!! EAT MY DUST B12 (Κάτι δικά μου. Θα σου τα πω κι αυτά κάποια στιγμή.)