Η σκληρή γλώσσα των παιδιών!

Επειδή αγάπη δίχως πείσματα και mini καυγαδάκια δεν έχει νοστιμάδα, είχαμε ένα mini διαπληκτισμό με την κόρη μου σήμερα το πρωί!

Από αυτά τα καυγαδάκια, που εκείνη είναι 8 κι εσύ γίνεσαι 5!

 

Που πρέπει να φανείς ο μεγαλύτερος της παρέας και να επαναφέρεις τα πράγματα στη φυσιλογογική τους κατάσταση, αλλά λίγο η πίεση (“άσε τις τάπες, αγάπη μου κι έλα να πιεις το γάλα σου, θα χτυπήσει το κουδούνι στο σχολείο”), λίγο που έχεις πολλά στο κεφάλι σου (“πώς θα τα προλάβω όλα σήμερα;”) και τελικά παρασύρεσαι από το παιδικό πείσμα κι εσύ γίνεσαι πιο παιδί.

Αφού πέρασε το καυγαδάκι μας (συνειδητοποιώντας ότι είμαι λιγο -ίσως-πιο ώριμη από την κόρη μου), ζητήσαμε η μία στην άλλη συγγνώμη και κάναμε αγκαλίτσες (άσε το κουδούνι! Οι αγκαλίτσες έχουν πάντα προτεραιότητα!), αρχίσαμε μία συζήτηση στο δρόμο για το σχολείο για τις οικογενειακές σχέσεις.

Μέσα σε όλα όσα λέγαμε, μου λέει:

“Mαμά, πάντως εσύ δεν δείχνεις κα-θό-λου στους γονείς σου ότι τους αγαπάς! Εγώ καμιά φορά νομίζω, ότι δεν τους αγαπάς!”

Και κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου το πρόσωπό της, για να επιβεβαιώσεις, εάν το εννοεί.

Η ματιά και η έκφραση του προσώπου ενός παιδιού λένε τα πάντα.

Αρκεί να ξέρεις να τα διαβάσεις.

Αφού συνειδητοποιώ, ότι λέει την αλήθεια, θέλω να μου το εξηγήσει.

“Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν ισχύει! Αλλα..γιατί το λες αυτό;”

“Γιατί ούτε αγκαλιές τους κάνεις, ούτε φιλιά τους δίνεις!”

Σκλάαατς! Χαστούκι, το λες!

Η αλήθεια είναι, όπως σας έχω ξαναπεί, ότι έχω ένα πρόβλημα οικειότητας(έτσι μου είπαν, ότι το λενε).

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι αγκαλιές, τα φιλιά και τα ζουζουνίσματα. Ούτε να κάνω, ούτε να μου κάνουν.

Λαμπρές εξαιρέσεις ο έρωτας και τα παιδιά! Δεν εννοώ μόνο την κόρη μου, που εννοείται, ότι μπορώ να τη ζουλάω, φιλάω, γαργαλάω, χαϊδεύω για ώρες, αλλά γενικά για τα παιδιά.

Ένα παιδί μου προκαλεί αυθόρμητα αυτή την ανάγκη να του δώσω στοργή!

Όχι, ότι δεν θα κάνω αγκαλιές σφιχτές και δεν θα δώσω τρυφερότητα και αγάπη σε συγγενείς και φίλους, αλλά….όχι και συνέχεια!

Την ίδια ώρα, όταν θα κάνω αγκαλιά και θα δώσω στοργή και τρυφερότητα, αυτά είναι γεμάτα από την αλήθεια της ψυχής μου και όχι, γιατί πρέπει.

Δείχνω την αγάπη μου με πολλούς άλλους τρόπους.

Όπως καταλαβαίνετε, για να λέω τόσα πολλά, έχω και μια μικρή ενοχή μέσα μου, γιατί ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω δώσει περισσότερες αγκαλιές και φιλιά στους γονείς μου.

Από τότε που έγινα μαμά, είμαι σίγουρα πιο τρυφερή μαζί τους. Λίγο που μου βγήκε αυθόρμητα [είδατε που λένε ότι η μητρότητα, γεννά αγάπη;], λίγο που νιώθω πώς μπορεί να αισθάνονται και…έχω γίνει πιο τρυφερή μαζί τους.

Ναι, είναι το παραπονό τους, που ποτέ δεν καθόμουν να με κανακέψουν και που δεν τους χαϊδευόμουν (σε αντίθεση με τον αδερφό μου), αλλά ξέρουν πόσο βαθιά τους αγαπώ και ξέρουν, ότι είμαι γενικά έτσι!

Και έρχεται το παιδί, να πει αυτό που σκέφτηκε και…σε ταρακουνάει.

Όχι, ότι ξαφνικά συγκλονίζει το σύμπαν μου και θα πάω το απόγευμα στους γονείς μου κάνοντας αγκαλιές, αλλά σκέφτομαι την εικόνα που της δίνω και νιώθω άσχημα.

Νιώθω άσχημα, γιατί της δίνω το δικαίωμα να σκεφτεί κάτι τέτοιο, γιατί ξέρω, ότι τη στεναχωρώ που νιώθει κάτι τέτοιο και βέβαια αναμοχλεύει όλη αυτή την ενοχή, που έχω μέσα μου σχετικά με το θέμα.

Επανερχόμενη από το χαστούκι, αποδέχτηκα, ότι ίσως της δίνω το δικαίωμα να σκέφτεται έτσι, συνδυάζοντας τα δεδομένα σχετικά με την έκφραση της τρυφερότητας απέναντί τους, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι τρόποι να εκφράσεις την αγάπη σου σε κάποιον.

Αποδέχτηκα, ότι ίσως θα έπρεπε να είμαι λίγο πιο τρυφερή μαζί τους και σίγουρα θα τους έκανε να νιώσουν πιο όμορφα.

Την ίδια ώρα όλα αυτά τα χρόνια κάνω πράγματα που τους αποδεικνύουν, πόσο πολύ τους αγαπώ.

Και το ξέρουν, ότι τους αγαπώ!

Απόλυτα, άπειρα και αδιαπραγμάτευτα!

Όπως εγώ εκείνη!

 Μαμά Μαμαδοπούλου

(image via https://pinterest.com)