Ένας γάμος ξάδερφου και μια από τις καλύτερες αφορμές να βρεθούμε το σόι μαζί.
Είναι αυτοί οι συγγενείς, που αγαπάς πολύ και λέτε κάθε φορά, που συναντιέστε από κοντά (γιατί τα λέτε μέσω των social media), να μην χάνεστε και να βρίσκεστε και χάνεστε και δεν βρίσκεστε μέχρι τον επόμενο γάμο, τα επόμενα βαφτίσια, την επόμενη κηδεία.
Είναι απίστευτο, ότι ακόμη και στις κηδείες, που βρισκόμαστε, που πονάμε μαζί, αυτή η πίκρα, που έχουμε στο στόμα μας, μετά από κάποια ώρα βρίσκει τρόπο να ανακαλύψει το δρόμο για το χαμόγελο, το αστείο και τα δάκρυα από γέλια, που προσπαθούμε να “πνίξουμε”, γιατί “δεν είναι σωστό”. Ακόμη και όταν πέθανε η μαμά της μαμάς μου αλλά και τα αδέρφια της, που ήξερα πόσο πονούσε, έβρισκε λάβδανο στα πειράγματα και στα αστεία που έλεγαν αυτοί οι θείοι και αυτά τα ξαδέρφια.
Δεν ξέρω, αν είναι κάποιο γονίδιο, που βρίσκεται μέσα μας. Ξέρω, ότι νιώθω τυχερή, που είμαι μέλος μιας μεγάλης οικογένειας, που αγαπά το γέλιο, τη ζωή και ακόμη και τις πιο δύσκολες στιγμές βρίσκει τρόπο, να διαδηλώσει την παρουσία της στον πλανήτη με φως και ήχους από τραγούδια και γέλια!
Αυτό το χθεσινό βράδυ πέρασε με κους κους στα τραπέζια, αλλάζοντας θέσεις για να τα πούμε δυο-δυο ή και όλοι παρέα.
Με πειράγματα από την ώρα, που βρεθήκαμε για τη διαδρομή, που θα ακολουθήσουμε μέχρι το χώρο της δεξίωσης (“Aστο, μπάρμπα! Πάρε ταξί” inside joke!), με τη μάμά μου να χορεύει mambo με τα ξαδέρφια της και cha cha με τις δύο εγγονές της.
Και την ώρα που αποτύπωνα την ευτυχισμένη στιγμή των τριων πιο αγαπημένων μου γυναικών, ένα μικρό σφίξιμο έπιασε την καρδιά μου.
Για τη μέρα, που θα βλέπω αυτή την εικόνα και η μαμά μου δεν θα είναι εδώ.
Όχι, δεν είναι απαισιόδοξο, αυτό που γράφω!
Είναι η χαρά και η ευτυχία του τώρα, που η ανάμνηση τότε θα είναι γλυκόπικρη.
Γιατί είχαμε την τύχη, να ζήσουμε στιγμές με αγάπη, γέλιο και φως!
Και γι’αυτό όσο μεγαλώνω, τις εκτιμώ ακόμη περισσότερο προβάλλοντας την μοναδικότητά τους στο μέλλον.
Ζω με κάθε κύτταρό μου τις αναμνήσεις του μέλλοντος!
Και νιώθω τυχερή!
Τυχερή, που γεννήθηκα σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια, που αγαπά τη ζωή και αγαπιέται! 😀
Μαμά Μαμαδοπούλου
(image via http://pinterest.com/pin)
8 Σχόλια
Πόσες φορές το έχω σκεφτεί αυτό…
τυχερός ο άνθρωπος που έχει όμορφες αναμνήσεις να θυμάται… αυτό μόνο μένει…
Μήπως οι αναμνήσεις μας δεν είναι αυτές που συμπληρώνουν τον δικό μας παζλ;
Ας είναι όμορφο (και το λέω γνωρίζοντας την υποκειμενικότητα της ομορφιάς)! 🙂
από προχθές που είπες για τον Παπαγιαννόπουλο των ελληνικών ταινιών και την ταύτισή του με τον μπαμπά σου, καταλαβαίνω ακόμη καλύτερα το σημερινό σου ποστ! Ωραίες στιγμές, ζεστές!
Ναι, είναι φορές που θυμίζουμε παλιά ελληνική ταινία! 🙂
Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι και εγώ παρόμοια…Καλώς σε βρήκα! Υπέροχη ανάρτηση!
Καλώς ήρθες!! 🙂
Χαρά μου, τα λόγια σου!
Να είσαι καλά!
Εισαι πολυ τυχερή που το βιωνεις όλο αυτο!Ετσι νιώθω κι εγω με τους γάμους συγγενών και φίλων!Τωρα για τη Μαμα…Αστα συγκινουμαι πολυ ίδιος φέτος που ειναι πιο αισθητή η απουσία της λόγω απόστασης!!Ωραιο ποστ όπως παντα!!Το ποτέ προλαβαινεις και γράφεις….Superheroic Mom!!!
Ας είναι καλά το pages στο Iphone και η διαδρομή στο τρένο!
Άμα θες, βρίσκεις και χρόνο και τρόπο! 😉