Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥ ΑΥΓΟΥ!

Προχτές το απόγευμα γυρίζοντας με τη μικρή από τα αγγλικά, μου λέει:

– Μαμά, έχω υιοθετήσει ένα αυγουλάκι στο σπίτι.

-Περικαλώ; είπα απορώντας.

-Περνώντας με τη γιαγιά και τον παππού από το δασάκι, που είναι κοντά στο σπίτι τους, είδαμε μια πεσμένη φωλιά και αυτό το αυγουλάκι. Το πήρα, να το φροντίσω, γιατί ήταν μόνο του. Έχει και ζέστη και ήλιο, οπότε θα είναι μια χαρά η θερμοκρασία του. Επίσης ακόμη και εάν η μαμά του θέλει να το βρει, θα μπορεί με τη μυρωδιά να βρει το μπαλκόνι μας (που είναι 2 χλμ μακριά από το δασάκι …..τα σκυλιά και τα γατιά ήξερα ότι μυρίζουν. Μυρίζουν και τα περιστέρια;) και να έρθει να το πάρει.

Της εξήγησα, ότι είναι λίγο δύσκολο να σκάσει από το αυγό πουλάκι με αυτές τις συνθήκες και επίσης δύσκολο να το βρει η μαμά του στο μπαλκόνι μας.

Στεναχωρήθηκε και μου είπε, ότι κατάλαβε, ότι δεν έπρεπε να το πάρουν από το σημείο που το βρήκαν.

Της πρότεινα λοιπόν, να το πάμε πίσω και συμφώνησε.

Μπαίνοντας στο σπίτι για να το πάρουμε, βρήκα σε ένα μεγάλο μαξιλάρι του σαλονιού μαζεμένα φιλαράκια στο κέντρο (σαν φωλίτσα) και επάνω σε αυτά το αυγό.

Επειδή δεν φανταζόμουν, ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ιστορία, που θα καταγραφεί στο blog, δεν φωτογράφησα τη σκηνή.

Πήρε, λοιπόν, στα χέρια της το αυγό, το φωτογραφήσαμε για ενθύμιο και μπήκαμε στο αυτοκίνητο, για να πάμε στο δασάκι.

Φτάνοντας εκεί, το άφησε στην πεσμένη φωλιά,  η οποία ήταν πολύ κοντά στο δρόμο.

Καθίσαμε  μακριά για να δούμε, εάν θα εμφανιστεί η μαμά του (που δεν εμφανίστηκε) και φύγαμε.

Με ρώτησε, εάν θα βγει πουλάκι και της είπα, πως δεν ξέρω και  μου φαίνεται κομματάκι δύσκολο (και λόγω της πτώσης και λόγω των ταρακουνημάτων πέρα-δώθε-αλήθεια, έχει πιθανότητες;).

Tης εξήγησα πάντως, ότι σίγουρα είχε περισσότερες πιθανότητες σε εκείνο το σημείο, από ό,τι στο μπαλκόνι μας.

Σήμερα γυρίζοντας στο σπίτι, μου λέει,

-Μαμά, όταν ήρθε σήμερα ο παππούς μου έφερε ένα άλλο αυγουλάκι και του είπα να το αφήσει αμέσως στη θέση του!, οπότε και ο παππούς το πήγε πίσω, αφού “τα άκουσε” από την εγγονή του, που του είπε, ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τα αυγά από τις φωλιές τους. (Θεώρησα, ότι είναι και περιττό να του πω κάτι εγώ. Ο λόγος της εγγονής του είναι πιο ισχυρός από το δικό μου. ;p)

Για την ακρίβεια, ο παππούς, που δεν προλάβαμε να του πούμε, ότι είχαμε επιστρέψει το αυγό στη θέση του, ξαναπέρασε από το ίδιο σημείο ερχόμενος στο σπίτι μας, είδε το αυγό που το είχαμε αφήσει εκεί, το πέρασε για άλλο (κι αυτά όλα ίδια φαίνονται) και το έφερε στη μικρή.

Η μικρή πάλι τον έβαλε, να το πάει πίσω.

(Αχμ!! Πού να το φανταζόμουν και να έκανα φάρσα στον παππού. Δίπλα στο μικρό αυγό της περιστέρας, να άφηνα και μιας κότας. Να ήμουν από μια μεριά να έβλεπα το πρόσωπό του!! Μπουααααχαααχααα!!)

Δεν ξέρω,  εάν θα βγει πουλάκι μέσα από αυτό το αυγό.

Μου είπε ο πατέρας μου (ο άλλος παππούς), ότι από όσα ήξερε από τότε που ήταν κι εκείνος μικρός, άπαξ και ανθρώπινο χέρι αγγίξει αυγό των περιστεριών, οι περιστέρες συνήθως δεν ξαναγυρίζουν στη φωλιά. Έκανα μία αναζήτηση στο google, δεν βρήκα κάτι σχετικό να το επιβεβαιώσω, αλλά  μετά την όλη διαδικασία (δρομολόγια πέρα-δώθε το καημένο το αυγό), δεν το βλέπω και πολύ πιθανό να επιβιώνει. 🙁

Πάντως… εάν σε 1-2 μήνες δείτε πουθενά κανένα περιστεράκι, που πετάει και περπατάει τρεκλίζοντας σαν μεθυσμένο, το δικό μας θα είναι.

Μαμά Μαμαδοπούλου