ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ! :)

Xτες, γιορτή της μητέρας, όλος ο κόσμος πλημμύριζε αγάπη.

Στα social media δεν προλάβαινες, να διαβάζεις status update, φωτογραφίες με σχόλια, τραγούδια, κείμενα, όλα με δηλώσεις αγάπης και ευχαριστίες στον άνθρωπο, που μας ανάθρεψε (μην ξεχνάμε τις μανάδες, που δεν γέννησαν, αλλά με αγάπη στον κόρφο τους μεγάλωσαν και μεγαλώνουν παιδιά, που τα κάνουν δικά τους)!

Δεν ήξερα, τί να πρωτοδιαβάσω και τί να πρωτο σχολιάσω (ως Μαμά Μαμαδοπούλου…καταλαβαίνετε… φέρω κι ένα επίθετο- μεγάλη ευθύνη)!.

Όταν νωρίτερα το απόγευμα είχα βρεθει στο σπίτι των γονιών μου, για να τους δω, είπα στη μητέρα μου για το άρθρο, που είχα γράψει για τo “Σούργελο” την ανηψιά μου (“Είμαι Θείτσα! ;p Part II”). Μου ζήτησε, να το διαβάσει. Την ώρα εκείνη η μόνη δυνατότητα, που υπήρχε ήταν να το διαβάσει μέσα από το iphone μου.

Έβαλε τα γυαλάκια της, έπιασε με προσοχή το κινητό και άρχισε να το διαβάζει. Γέλασε, συγκινήθηκε, με τσίμπησε που την πείραζα με αυτά που έγραφα και τελειώνοντας την ανάγνωση, είπε στον μπαμπά μου, ότι κάποια στιγμή έπρεπε, να το διαβάσει κι εκείνος. Ο μπάμπας όμως το θέλει σε χαρτί! Δεεεεν μπορεί στο κινητό! Να στραβωθεί; ;p

Λίγη ώρα μετά διάβαζα το “Γιατί μπορώ.”της Γιολίνας, που γράφει στην αρχή, ότι έχει σκοπό να τυπώσει το συγκεκριμένο ποστ και να το δώσει στη μαμά της και θυμήθηκα τη φορά εκείνη που αφού είχα γράψει το  “Εκείνο το βράδυ που με χόρεψε ο μπαμπάς μου…:) ”  το τύπωσα και του το έδωσα με την ακόλουθη εξέλιξη, που μπορείτε να διαβάσετε στο  “Kόρη Παιδοπούλου, είναι το πατρικό μου…:)” Την  ίδια ημέρα, όπως εξιστορώ, είχα τυπώσει και δώσει και στη μητέρα μου το “Μάνα, θέλω να σου πω κάτι!”, για να το έχει, αφού της το είχα δώσει να το διαβάσει πάλι μέσα από το iphone, τότε που το είχα γράψει.

Τί θέλω να πω, με όλα αυτά;

Κρίνοντας από τον εαυτό μου, κάποιες φορές είναι πιο εύκολο, να εκφράζομαι μέσα από το γραπτό λόγο.

Κουβέντες, που τις νιώθω ή τις σκέφτομαι, δεν μου βγαίνουν εύκολα να τις πω! (Γιατί, γιατρέ μου;)

Αντιθέτως, όταν αρχίζω να γράφω, “λύνομαι” και όλα τα λόγια γίνονται χείμαρρος  στο χαρτί ή στο word του υπολογιστή μου.

Όταν καταγράφω το “μέσα” μου, ξεκαθαρίζω πράγματα, ξαλαφρώνω και επαναφορτίζομαι (πού να σας εξηγώ τώρα…).

Την πρώτη φορά, που έδωσα στη μητέρα μου, να διαβάσει το κείμενο που είχα γράψει για εκείνη, ένιωθα λίγο άβολα, αλλά ήξερα ότι θα την έκανα ευτυχισμένη.

Σκέφτηκα, πόσο κρίμα θα ήταν για την ίδια, να μην ξέρει την αγάπη μου, έτσι όπως την ένιωθα και την κατέγραφα εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο και για τον πατέρα μου.

Δεν επρόκειτο, ποτέ να μάθουν για αυτά τα ποστ, καθώς δεν τα πάνε και πολύ καλά με την υψηλή τεχνολογία (Για να καταλάβετε, μία φορά έδειξα στη μητέρα μου πώς να ακούει μουσική στο κινητό της με το hands free και για 2 εβδομάδες με έπαιρνε τηλέφωνο, να της πω, πώς απενεργοποιούν την αφύπνιση! Μετά το πρόβλημα λύθηκε, αφού της έκλεψαν το κινητό και πήρε άλλο, που δεν είχε ραδίοφωνο. ;p)

Αποφάσισα, λοιπόν, κάποια άρθρα, που είναι πιο “κομμάτι της ψυχής μου”, κατά καιρούς να τα τυπώνω, να τα βάζω σε ένα φακελλάκι  και να τους τα αφήνω κρυφά στο σπίτι.

Σαν ραβασάκια αγάπης.  “Δόσεις αγάπης μέσα στη μέρα! 🙂 “

Γι’αυτό θα έλεγα, αν γράφετε κείμενα ή ακόμη κι αν βρίσκετε κείμενα, που σας εκφράζουν και θέλετε να τα μοιραστείτε με ανθρώπους, που δεν τα πάνε πολύ καλά με την τεχνολογία, τυπώστε τα και κάντε τα γράμματα αγάπης!

Μάλιστα, θα σας πρότεινα να το κάνετε ακόμη και σε κάποιους δικούς σας ανθρώπους, που είναι μέσα στα σόσιαλ μήντια και τους υπολογιστές.

Ένα γράμμα με παραλήπτη εσένα, που φτάνει στα χέρια σου σε σφραγισμένο φάκελλο, γίνεται μονάκριβο.

Όπως η αγάπη! 🙂

 Μαμά Μαμαδοπούλου