Πριν από λίγο καιρό σας είχα μιλήσει για τη φίλη-δυνάστη που έχει η μικρή στο σχολείο με αφορμή τα γενέθλιά της φιλενάδας: “Μαμά, είχες δίκιο” (Η φίλη δυνάστης)
Mετά το ποστ αλλάξαμε απόψεις με φίλες, οι οποίες με προβλημάτισαν (να, ένα καλό που έχει το blogging).
Έπραξα σωστά; Μήπως ενθάρρυνα μία σχέση, χωρίς να πρέπει; Μήπως πρέπει να την αποθαρρύνω;
Προσπαθούσα να καταλάβω, τί θα ήταν πιο σωστό, με βάση τη δική μου πρότερη εμπειρία, αφού είχα μία φίλη-δυνάστη για πολλά χρόνια.
Δεδομένου, ότι προβληματίστηκα αρκετά, θεώρησα καλό να ζητήσω μία άποψη ενός ειδικού, του Πέτρου Χασιώτη, που είναι Ειδ.Παιδοψυχίατρος στο Γ.Ν.Π.Α. «Π&Α ΚΥΡΙΑΚΟΥ» και έχει την ατυχία να είναι φίλος μου :p (το έχουμε ξαναπεί αυτό-κακό μπελά έχει βρει με εμένα).
Με χαρά (έτσι έδειξε, αλλά και κυρίως επειδή ήξερε, ότι δεν θα έβρισκε την ησυχία του) μου έστειλε την παρακάτω τοποθέτηση :
“Ιδιαίτερης σημασίας στην κοινωνικοποίηση των παιδιών κρίνονται οι «αρχές» που λαμβάνουν από τα πρόσωπα αναφοράς, στις περισσότερες περιπτώσεις λοιπόν από τους γονείς τους. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ποτέ βέβαια το ταπεραμέντο, τη «στόφα» του κάθε παιδιού, που θα καθορίσει αργότερα και την προσωπικότητά του. Είναι επομένως ξεκάθαρο πως οι γονείς οφείλουν να «περάσουν» στα παιδιά το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό και να ενθαρρύνουν κάθε φορά τις επιθυμητές συμπεριφορές.
Η λεγόμενη «τριγωνοποίηση» ισχύει και στην περίπτωση της επαφής του παιδιού με τον κοινωνικό ιστό, δηλαδή πρόσωπα αναφοράς ( γονείς ) – παιδί – εξωτερικό περιβάλλον ( φίλοι – σχολείο – κοινωνικές υποχρεώσεις ), προκειμένου να επιτευχθεί η σωστή και ομαλή μετάβασή του σε υποστηρικτικό πλαίσιο στα εξωτερικά ερεθίσματα.
Παιδιά με μη υποστηρικτικό πλαίσιο αναφοράς, με δυσχερή δεσμό φροντιστή – παιδιού, αλλά και με ένα ταπεραμέντο αντιδραστικό είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν χειριστικές συμπεριφορές προς οικεία άτομα και συνομιλήκους με συνακόλουθη δυσπροσαρμοστική συμπεριφορά. Στις περιπτώσεις που τέτοια παιδιά εμπλέκονται με το δικό μας, είναι σημαντικό να ακούσουμε το παιδί μας, να σεβαστούμε τις επιθυμίες του, να συζητήσουμε τις επιπτώσεις μιας «κακιάς» συμπεριφοράς, αλλά και να έχουμε υπόψη μας πως συνηθέστατα τα παιδιά τα «βρίσκουν τελικά μεταξύ τους», τουλάχιστον μέχρι την πρώτη εφηβική ηλικία.
Στα πλαίσια της προαναφερόμενης «τριγωνοποίησης» είναι απολύτως σεβαστή η γνώμη του εκάστοτε γονέα ως προς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του και ως προς το τι θα συμβουλεύει το παιδί του. Ωστόσο η γνώμη αυτή δε θα πρέπει να διχάζει την έμφυτη και αυθόρμητη γνώμη του παιδιού, η οποία πηγάζει από το ίδιο του το «είναι» και τους μηχανισμούς προσαρμογής του στο κοινωνικό πλαίσιο που αυτό κινείται.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι αναγκαίο ως γονείς να «είμαστε εκεί» για το παιδί μας, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες του, να το ακούμε και να το στηρίζουμε. Δε θα αργήσει ο καιρός άλλωστε που η εφηβεία θα κάνει την εμφάνισή της και έτσι οι «δυνάστες» δε θα είναι οι φίλοι, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις οι γονείς, σύμφωνα με τις απόψεις των «επαναστατημένων» εφήβων!!”
Η αλήθεια είναι, ότι και εγώ κάπως έτσι ήμουν μέχρι την εφηβεία.
Είχα τη φίλη μου, με την οποία θυμάμαι να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, να περνάμε ωραίες στιγμές μαζί, να γελάμε πολύ, να κάνουμε αταξίες μαζί, αλλά θυμάμαι και αυτές τις ώρες που πραγματικά ένιωθα να υποφέρω.
Υπήρχαν αυτές οι στιγμές, που πραγματικά με έκανε να βασανίζομαι (για να μην πω…με βασάνιζε) και έλεγα, ότι δεν θα της ξαναμιλήσω, δεν θα την ξανακάνω παρέα, τσακωνόμασταν και την επόμενη ημέρα… ήμασταν πάλι μαζί.
Έκανα τα παραπονά μου στη μαμά μου(καλή ώρα) κυρίως, η οποία με ωθούσε να το διαχειριστώ μόνη μου, λέγοντάς μου κάποιες φορές, ότι εφόσον θέλω να κάνω παρέα με το συγκεκριμένο κοριτσάκι, θα πρέπει να μην της επιτρέπω να μου φέρεται, όπως μου φερόταν και κάποιες άλλες φορές μου έλεγε, ότι κανείς δεν με υποχρεώνει να παίζω μαζί της και μπορώ ανά πάσα στιγμή να κρατήσω απόσταση!
Τα άκουγα! Γκρίνιαζα, αλλά πάλι εκεί ήμουν!
Αυτό μέχρι την εφηβεία όπου πράγματι άλλαξα και άρχισα να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, να “εμπλουτίζω” τις φιλίες μου (νέα παιδιά στο γυμνάσιο), οπότε και οι ισορροπίες διαφοροποιήθηκαν και οι χαρακτήρες άρχισαν να διαμορφώνονται και να ισχυροποιούνται άλλα στοιχεία στην προσωπικότητα και των δύο μας.
Αυτή η φιλία διατηρείται ακομη στο χρόνο και μετρά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Είναι η φίλη, που ακόμη κι αν δεν βρίσκεσαι συχνά μαζί της, σε ένα καφέ θα πείτε όλα τα εσώψυχά σας και όλα τα μυστικά σας σαν να βρίσκεστε κάθε μέρα!
Και κάθε συνάντηση μας πλέον είναι γεμάτη μόνο λαχτάρα να “αδειάσουμε” τις ψυχές μας για να τις ξαναφορτίσουμε, διάθεση να σαχλαμαρίσουμε και πολλή αγάπη και γλύκα!
Γιατί και οι σχέσεις εξουσίας, αλλάζουν στο χρόνο και μπορεί να γίνουν σχέσεις αμοιβαίων συναισθημάτων και “ισότητας” (αν μπορεί να θεωρηθεί δόκιμη ως έκφραση – “bloggική αδεία” θα το ονομάσω ;p)!
Αρκεί να το προσπαθήσουν και να το θέλουν και οι δύο πλευρές!
Και εμείς ωριμάζοντας αποδείξαμε, ότι το θέλαμε πραγματικά! 🙂
Για στάσου…μας είπα “ώριμες”; ….Εμ Εντάξει…….Δεν μας είπα “μεγάλες”…”Ώριμες” σημαίνει, ότι ξέρουμε καλυτερα τον εαυτό μας…O.M.G. :O….Θα μας ρωτήσουν πόσα χρόνια είμαστε φίλες και θα πούμε πάνω από 40, γιατί παίζουμε από μωρά μαζί. ….Μ’αρέσει που χρησιμοποιώ ενεστώτα “Παίζουμε”. Ακόμη “παίζουμε” για τα δικά μου μυαλά- τέτοια που είναι. ….Καλέ, πατήστε μου το mute! Τί έπαθα σήμερα και δεν σταματάω;…
(Ευχαριστώ! Για το mute! ;p)
Μαμά Μαμαδοπούλου
(photo via www.angrylittlegirls.com)
2 Σχόλια
Χαίρομαι που αυτά που διάβασα από τον κ. Χασιώτη στην ανάρτηση σου τα έκανα πράξη στη μικρή μου κόρη, η οποία τυχαίνει να έχει μια φίλη “δυνάστη” δυο χρόνια μεγαλύτερη της.
Παιδιά με μη υποστηρικτικό πλαίσιο αναφοράς, με δυσχερή δεσμό φροντιστή – παιδιού, αλλά και με ένα ταπεραμέντο αντιδραστικό είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν χειριστικές συμπεριφορές προς οικεία άτομα και συνομιλήκους με συνακόλουθη δυσπροσαρμοστική συμπεριφορά.
Διαβάζοντας το παραπάνω ήταν σαν να βλέπω μπροστά μου τη φίλη “δυνάστη” της κόρης μου! Να κάνω μια ερώτηση; Αυτή η δυσπροσαρμοστική συμπεριφορά που αναφέρει ο κ. Χασιώτης περιλαμβάνει και την έλλειψη ευγένειας προς τα οικεία άτομα (μητέρα-πατέρα κλπ) και τους συνομιλήκους; Μάλλον ναι φαντάζομαι!
Βεβαιως και ναι ειναι η απαντηση. Το παιδι αλληλεπιδρα παντα με ολο το περιβαλλον του βασει του τριγωνου που περιγραφτηκε.